Συν & Πλην: Πέτρες στις τσέπες του στο θέατρο του Νέου Κόσμου

Θετικές και αρνητικές εντυπώσεις από την παράσταση «Πέτρες στις τσέπες του» της Μαρί Τζόουνς, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, με τους Μάκη Παπαδημητρίου και Γιώργο Χρυσοστόμου.

07.02.2017

Το έργο

Εχει ηλικία μόλις 20 ετών, το πιο δημοφιλές έργο που έγραψε η Ιρλανδή Μαρί Τζόουνς και μέχρι σήμερα έχει μεταφραστεί σε 27 γλώσσες, ενώ έχει τιμηθεί με σημαντικά βραβεία. Βρισκόμαστε σε ένα άσημο χωριό της Ιρλανδίας, όπου μια μεγάλη χολυγουντιανή παραγωγή έχει κατασκηνώσει για τις ανάγκες μιας ταινίας, και οι περισσότεροι από τους κατοίκους του χωριού βρίσκουν δουλειά ως κομπάρσοι στην ταινία. Κεντρικοί ήρωες δύο φίλοι, αλλά και πολλοί άλλοι από το χωριό (όμως αυτοί οι δύο φίλοι ερμηνεύουν όλους τους ρόλους, γυναικείους και ανδρικούς).

Και αυτό είναι το πρώτο σημείο των κωμικών καταστάσεων, αλλά και των απαιτήσεων που εγείρει το έργο από τους δύο ηθοποιούς της παράστασης. Σ’ αυτή τη μικρή κοινωνία υπάρχουν ντίβες, υπάρχουν επαγγελματίες κομπάρσοι, υπάρχουν άνθρωποι που απλώς βγάζουν ένα μεροκάματο, κι άλλοι που γοητεύονται από τη λάμψη και τα φώτα και ονειρεύονται τις δικές τους δημιουργίες. Κι όλα αυτά μέσα σε καταιγιστικούς ρυθμούς, με ασταμάτητους πολλαπλούς διαλόγους, με διαρκείς μεταμορφώσεις (κυρίως μέσω της φωνής και της στάσης του σώματος). Ενα έργο με διαρκείς ανατροπές, τόσες ώστε η εξαιρετικά δυσάρεστη κατάσταση που δημιουργείται προς το τέλος του έργου να αφομοιώνεται, τελικά, δημιουργικά και αισιόδοξα από τους δύο φίλους. Μια γλυκόπικρη κωμωδία, πολύ ανθρώπινη, που θα μπορούσε να έχει συμβεί σε οποιοδήποτε άσημο χωριό αυτού του πλανήτη…

Η παράσταση

Τα πήραν όλα πάνω τους ο Μάκης Παπαδημητρίου και ο Γιώργος Χρυσοστόμου, ο Τσάρλι κα ο Τζέικ. Οχι μόνο όλους τους ρόλους του έργου, αλλά και τη σκηνοθεσία της παράστασης που έστησαν στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου. Υποδέχθηκαν τους θεατές με παιχνιώδη κατάσταση, προσπαθώντας να βάλουν καλάθια σε μια μπασκέτα (το έχει ο Μάκης Παπαδημητρίου), και έχοντας γύρω τους ένα ένα σκηνικό (Μαγδαληνή Αυγερινού) που παρέπεμπε σε παιχνίδι, σε παραμύθι, σε παιδικό όνειρο και περίπου ζωγράφιζε αυτό το άσημο ιρλανδικό χωριό.

Με έξυπνη χρήση του βίντεο (Ολγα Μπρούμα), κυρίως στην αρχή και στο τέλος της παράστασης, με επαρκή μουσική επιμέλεια (Φωτεινή Γαλάνη), με ιδιαίτερη έμφαση στην κίνηση (Σεσίλ Μικρούτσικου) και έχοντας να ανταγωνιστούν μια ιστορική παράσταση του ίδιου έργου πριν από 15 χρονια περίπου (με τους Δημήτρη Λιγνάδη και Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη), ε, όπως καταλαβαίνετε είχαν πολλή δουλειά να κάνουν…

Εμπειροι ηθοποιοί και οι δύο, με ειδικό πλεονέκτημα το κωμικό τους στοιχείο, αλώνισαν δεκάδες φορές τη σκηνή, αναπαρέστησαν πολλές φορές καθένα από τα δεκαπέντε πρόσωπα που έπρεπε να ζωντανέψουν και στο τέλος έμειναν οι δυο τους πάνω στη σκηνή, να κάνουν όνειρα, να σχεδιάζουν το μέλλον τους. Η αλήθεια είναι ότι σε πολλούς αυτή η ιστορία θα μπορούσε να κουμπωσει με την αναζήτηση πολλών νέων ανθρώπων να αναζητήσουν την τύχη τους και το δρόμο τους κάπου αλλού. Αυτό ονειρεύονται ο Τσάρλι και ο Τζέικ, αλλά όχι απαραίτητα λόγω κρίσης. Αλλά γιατί οι νέοι κάθε εποχής, κάθε χώρας, θέλουν να φύγουν, θέλουν να δοκιμάσουν και να δοκιμαστούν, θέλουν να δημιουργήσουν. Κι ίσως από τις πιο ωραίες στιγμές της παράστασης (και του έργου) είναι εκεί στο τέλος, που οι δύο φίλοι γράφουν το δικό τους έργο, ονειρεύονται να το κάνουν ταινία, και αναζητούν τον τίτλο του. Και εκεί συναντιέται η φαντασία, η δημιουργικότητα, το πάθος και η έμπνευση.

Τα Συν (+)

Οι ερμηνείες: Πρώτα πρώτα στις ερμηνείες στηρίζεται αυτή η παράσταση και εδώ είδαμε δύο έμπειρους και ταλαντούχους ηθοποιούς να κάνουν τα πάντα. Ισως ήταν μία από τις καλύτερες στιγμές του Γιώργου Χρυσοστόμου, που θα μπορούσε να πει κάποιος αυστηρός παρατηρητής ότι «κέρδισε» στα σημεία τον Μάκη Παπαδημητρίου, που είναι πιο εσωστρεφής ως ηθοποιός, και σωματοποιεί πολλά στοιχεία του ρόλου του.

Τα σκηνικά, τα βίντεο: Ηταν οι μόνοι συμπρωταγωνιστές επί σκηνής των δύο ηθοποιών, οπότε και για τα δύο απαιτούνταν η καλύτερη δυνατή πρόταση. Και ήρθε στα σκηνικά από τη Μαγδαληνή Αυγερινού (με ένα περιβάλλον που θα μπορούσε να θυμίζει σχολική παράσταση, αλλά υπογράμμιζε την αθωότητα και τον ενθουσιασμό) και τα βίντεο (Ολγα Μπρούμα) που ακολούθησαν στο ίδιο κλίμα, μεταφέροντας τους ενήλiκους θεατές σε μια παράσταση animation που πάντα αγαπάμε.

Η κίνηση, οι φωτισμοί. Ηταν οι άλλοι δύο βασικοί συμπαραστάτες, αφού ο διαφορετικός φωτισμός και το διαφορετικό στήσιμο του σώματος των δύο ηθοποιών ήταν το «κλειδί» για να περνούν από τον έναν ρόλο στον άλλο, από το ένα φύλο στο άλλο. Ετσι, η Σεσίλ Μικρούτσικου στην κίνηση και ο Σάκης Μπιρμπίλης στους φωτισμούς είχαν σπουδαία και σημαντική συμμετοχή στο τελικό αποτέλεσμα.

Τα Πλην (-)

Η απουσία σκηνοθέτη, ήταν φανερή σε αρκετά σημεία της παράστασης. Ισως γιατί εντέλει ο σκηνοθέτης δίνει σε μια παράσταση την δομή, ίσως και την απαραίτητη «ιεραρχία». Ετσι, παρότι υπήρχαν δύο έμπειροι ηθοποιοί, και μία ακόμα υπέροχη ηθοποιός (Σύρμω Κεκέ) στη θέση του βοηθού σκηνοθέτη, υπήρχαν αρκετά σημεία στην παράσταση που ήθελαν «σφίξιμο», υπήρχαν χαλαρές στιγμές, ύπηρχε μια παρεΐστικη διάθεση που αφαιρούσε από τα στοιχεία της πλήρους επαγγελματικής πρότασης. Κα η έμπειρη ματιά ενός σκηνοθέτη θα αντούσε ίσως, και άλλες από τις πολλές δυνατότητες των δύο ηθοποιών.

Μουσική επιμέλεια: Υπηρέτησαν την παράσταση και το έργο και το κλίμα οι επιλογές της Φωτεινής Γαλάνη, αλλά δεν είναι από εκείνες τις μουσικές επιμέλειες που κάνουν τη διαφορά και τις κουβαλά κανείς και μετά την παράσταση.

Το άθροισμα (=)

Μια παράσταση που βγάζει συχνά γέλιο, που δημιουργεί ευχάριστη ατμόσφαιρα στο κοινό, που συγκινεί όταν χρειάζεται (και μάλιστα χωρίς δακρύβρεχτους διδακτισμούς), μια παράσταση που ο θεατής θα περάσει καλά, θα κρατήσει ό,τι περισσότερο τον αγγίξει από ένα πυκνό αλλά εύστοχο κείμενο και θα απολαύσει δύο πολύ καλούς από τους ηθοποιούς μας, σε πολύ δύσκολους ρόλους.