Στις πλαγιές του Τίταρου με Skoda Yeti 1,8 4×4

Μια περιπέτεια σε ένα σπουδαίο χωριό…

Η περιπέτεια μας ξεκίνησε απο την πρώτη στιγμή που σήκωσα το τηλέφωνο και πήρα απο την Βιαμάρ το οκ! για το τετρακίνητο Skoda Yeti 1,8.
Ήταν το κατάλληλο αυτοκίνητο για την απόδραση μας, αφού συνδυάζει το ίδιο άνετα την κίνηση στο εθνικό οδικό δίκτυο και τα κακοτράχαλα μονοπάτια στις παρυφές του Ολυμπού.  Ανοίγωντας την πίσω πόρτα για να φορτωθεί ο εξοπλισμός μας, χαμογέλασα με ικανοποίηση. Τα πάντα ήταν βολικά και πολύ εξιδεικευμένα. Αυτός που σχεδίασε το Yeti πρέπει να ήτανε άνθρωπος πολύ ταξιδιάρης και φανατικός οπαδός του outdoor!

Καθώς διασχίζαμε τα πρώτα χιλιόμετρα, άφηνα τις σκέψεις μου να με ταξιδεύουν και να ονειρεύομαι ένα τόπο που δεν είχα εξερευνήσει ποτέ. Πορεία νοτιοδυτικά, περίπου 115χλμ. απο την Θεσσαλονίκη, στο χωριό Λιβάδι που είναι χτισμένο στις πλαγιές του όρους Τίταρος. Υψόμετρο 1160μ., με θέα στα νότια και δυτικά, την οροσειρά της Πίνδου , βορειοανατολικά τα Πιέρια όρη και ανατολικά τον Όλυμπο. Το Λιβάδι είναι γνωστό και σαν “βλαχολίβαδο”, αφού οι κάτοικοί του είναι βλάχοι γηγενείς και αυτόχθονες ορεσίβιοι Έλληνες, που μιλούσαν και μιλούν την κουτσοβλάχικη μαζί με την ελληνική γλώσσα.

Φανταστική η διαδρομή καθώς διασχίζουμε τον δρόμο που ενώνει την Κατερίνη με την Ελλασώνα, περνώντας μέσα απο τα πολύ γραφικά χωριουδάκια, σκαρφαλωμένα στις παρυφές των Πιερίων. Πολλές οι στροφές, αλλά το Yeti δεν κουράζει τους επιβάτες, αφού και αρκετή δύναμη έχει για να κινηθεί άνετα ακόμα και με μια ταχύτητα πάνω στο κιβώτιο, με τις αναρτήσεις και τα καθίσματα να παίζουν με τη σειρά τους σημαντικό ρόλο σε αυτό. Οσο ανεβαίνουμε ανοίγουν οι ουρανοί και ξαφνικά βρισκόμαστε στο «μάτι του κυκλώνα», καθώς τα πάντα σκοτεινιάζουν και το τσέχικο SUV βίωνε μια κατάσταση έκτακτων καιρικών φαινομένων με όλα τα συστήματά του σε εγρήγορση. 

Ξαφνικά ένας δυνατός θόρυβος ήρθε να πάρει θέση δίπλα στους κεραυνούς που έπεφταν εκείνην την στιγμή! Χωρίς να αντιληφθούμε κάτι, κάναμε αριστερά ακινητοποιώντας το όχημα. Δύο σκασμένα λάστιχα εν μέσω καιρικών φαινομένων. Καταστροφή. Μα όλα πήγαιναν μια χαρά τι έγινε, αναρωτηθήκαμε? Κακή ορατότητα, χαλαζόπτωση και οι λακούβες στο οδόστρωμα καλλυμένες με νερό δεν σου άφηναν περιθώρια αντίδρασης έστω και με χαμηλή ταχύτητα. Επιστρατεύουμε την ρεζέρβα του αυτοκινήτου όπου προς έκπληξή μας ήταν σε διάσταση και προφίλ ιδανική για αυτή την απόδραση. Σήμερα οι κατασκευάστριες εταιρείες «παίζουν» σε μεγάλο βαθμό με τις διαστάσεις των ελαστικών προσπαθώντας να διατηρήσουν μια ισορροπία, μεταξύ εντός και εκτός δρόμου οδήγησης. Κοιτάζω τον Μανώλη και τον ρωτάω συνεχίζουμε ή γυρίζουμε πίσω? Η απόφαση ήταν να συνεχίσουμε αφού όμως επισκεφτήκαμε το κοντινότερο βουλκανιζατέρ, για να αντικαταστήσουμε τα σκασμένα μας λάστιχα. Τοποθετούμε δύο μεταχειρισμένα και συνεχίζουμε.

Στενός και φιδωτός ο δρόμος, με την πρώτη πινακίδα να τραβάει την προσοχή μας, υπενθυμίζοντας τη θέση και το υψόμετρο του χωριού. Στάση στο κίοσκι πάνω απο το χωριό και οι ακτίνες του ήλιου κάνουν ένα κρυφτούλι με τα νεύρα μας. «Στα σκοτεινά πηγαίνουμε στα σκοτεινά προχωρούμε….Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά». Γ. Σεφέρης.

Μια βαθιά ανάσα καθαρού αέρα είναι αρκετή να αλλάξει την διάθεση μας που ανεβαίνει μαζί με το φωτισμό και οι κορυφές του Ολύμπου μας επιτρέπουν να ασχοληθούμε μαζί τους, φωτογραφίζοντας το τοπίο. Αν σε θέλει το βουνό τότε όλα είναι δυνατά. Το πρώτο αντίκρισμα του χωριού επιβλητικό, σε μαγνητίζει και σε προκαλεί να το γνωρίσεις . Με τα πόδια πλέον κατηφορίζουμε μέσα στα σοκάκια του χωριού αντικρίζοντας τη θρυλική κίτρινη πινακίδα Ε4 .

Το μεγάλο ευρωπαικό μονοπάτι μεγάλων διαδρομών περνά απο εδώ! Στην ιστορική πλατεία του χωριού ένας υπεραιωνώβιος πλάτανος φιλοξενεί πάνω στον κορμό του ολόκληρη την ιστορία του χωριού. Μια πηγή με κρυστάλλινο νερό μας ξεδιψά και μας ξεκουράζει αφήνωντας μακριά έγνοιες και προβλήματα που θα στεκόνταν αφορμή να μην φτάσουμε ως εδώ.

Οι γέροντες καθισμένοι στα καφενεία της πλατείας μας προσκαλούν για καφέ ρωτώντας απο που ήρθαμε και τι νέα έχουμε απο τον «έξω» κόσμο.

Ενα παλαιό ιστορικό σπίτι κοσμεί την πλατεία του χωριού φιλοξενώντας μεγάλο κομμάτι της ιστορίας ενός ανθρώπου που αφιερώσε την ζωή του στην υπηρεσία της πατρίδας δίνοντας μάχες για την απελευθέρωση του έθνους απο τους Τούρκους. Ο Γιωργάκης ο Ολύμπιος  φημισμένος αρματωλός του Ολύμπου έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην διαμόρφωση του χαρακτήρα του βουνού. Στα χρόνια της σκλαβιάς ο Όλυμπος, τα Πιέρια, υπήρξαν αδούλωτα κάστρα λευτεριάς για το σκλαβωμένο γένος.

Καθώς νύχτωνε αναζητήσαμε καταφύγιο σε ένα παραδοσιακό ξενώνα που ήταν και παλιό «Λαναριστήριο».  Περνώντας το κατώφλι του μια ζεστή φωνή μας καλοσωρίζει και μας υποδέχεται, προσφέροντας μας ένα παραδοσιακό τοπικό γλυκό κουταλιού.

Αδειάζει ο νούς του ανθρώπου εδώ πάνω. Ας είναι καλά τα αυτοκίνητα που υπάρχουν για να μας ταξιδεύουν  εκεί που φτάνει η ματιά μας. Η νυχτερινή κίνηση στο χωριό μεγάλη μιας και οι κάτοικοί του ξεπερνούν τις 2.500 ψυχές. Ο γυναικείος συναιτερισμός που βρίσκεται απέναντι απο το Δημαρχείο αναλαμβάνει να γιατρέψει την πείνα μας.

Εκίνηση νωρίς το πρωί αφού περάσαμε απο το παραδοσιακό πρωινό τραπέζι της Καλιόππης Τζημαγιώργη, που φρόντισε και για το δεκατιανό μας. Πορεία νότια και δυτικά για τον ορεινό ποδηλατόδρομο που έφτιαξε η δημοτική αρχή προσπαθώντας να αναβαθμίσει και να εμφυσήσει ζωή στον τόπο. Διαδρομή που ταξιδεύει τον επισκέπτη με τη θέα να κυριαρχεί. Ανάβαση στο όρος Τίταρος που βρίσκεται σκιασμένος υπο τον Όλυμπο. Η καλύτερη τοποθεσία για να παρατηρήσει κανείς τις κορυφές του Ολύμπου θα έλεγα πώς είναι εδώ. Σημείο μηδέν . Μεγάλες πολύχρωμες πινακίδες αναλαμβάνουν να μας οδηγήσουν στην διαδρομή μας. Ανεβαίνοντας στις πλαγιές του Τίταρου και λίγα χιλιόμετρα απο το Λιβάδι υπάρχει διασταύρωση που οδηγεί στην κορυφή του βουνού, το Χαιδάρι.

Αφήνουμε στα αριστερά μας την αλπική ζώνη και χωνόμαστε στην κυριολεξία στα σπλάχνα μιάς δασωμένης « ζούγκλας» αλλάζωντας σκηνικό, χρώματα, διάθεση. Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα για το αυτοκίνητο. Αν όντως θέλεται να ανακαλύψετε τις πραγματικές δυνατότητες ενός τέτοιου οχήματος δεν έχετει παρά να ακολουθήσετε την διαδρομή μας.

Το Yeti δείχνει τις εκτός δρόμου δυνατότητες του, αλλά τα ασφάλτινα ελαστικά δεν είναι και ο καλύτερος σύμμαχος μας. Λάσπη με αρκετα νεροφαγώματα, αφού την προηγούμενη μέρα άνοιξαν οι ουρανοί και ο Haldex 4ης γενιάς παίρνει το δύσκολο έργο της πολύ κακοτράχαλης διαδρομής επάνω του. Χωρίς δυσταγμό ξεπέρναγε τα όποια εμπόδια, θαρρείς και διέθετε αργές σχέσεις.

Με ανεβασμένη ψυχολογία, συνεχίσουμε την διαδρομή μας στο κατάφυτο δάσος ερυθρελάτης που μοσχομύριζε, διακρίνοντας ένα άνοιγμα εμπρός. Διαδρομή που αξίζει να γίνει με ποδήλατο ΜΤΒ μέσα σε φυσικό περιβάλλον χωρίς να κινδυνέψουμε απο κάποιο απότομο προσπέρασμα η παραβίαση ερυθρού σηματοδότη.

Πινακίδα για το χωριό Φτέρη στα 1.700μ υψόμετρο.Τα λιγοστά παιδιά που τους καλοκαιρινούς μήνες γίνονται οι κάτοικοι της περιοχής χειροκροτούν και επευφημούν το αυτοκίνητο που έφτασε εως εδω πάνω. Το χειμώνα η πρόσβαση στο σημείο γίνεται με εξαιρετική δυσκολία, λόγω του χιονιού και των κατολισθήσεων.

Πορεία για το πέρασμα διάσελο του Φλάμπουρού και κατηφορίζουμε προς τον Βελβεντό Κοζάνης έχοντας την τεχνητή λίμνη του Πολυφύτου μπροστά μας . Τα πεύκα μεγάλα και σε πολλά σημεία τόσο μα τόσο πυκνά. Ο δρόμος δασικός και βατός στο μεγαλύτερο κομμάτι του, ωστόσο ένα τεράστιο νεροφάγωμα μας αναγκάζει να αλλάξουμε πορεία και να στηριχθούμε και πάλι στην αξιοπιστια του αυτοκινήτου. Το κουμπί λειτουργίας off-road πατημένο και το Yeti ζωγραφίζει. Υποδειγματικό αλλά με νέους τροχούς, για να μην ξεχνιόμαστε!

Η αφιξή μας στον Βελβεντό συνοδεύεται απο ένα τσιπουράκι, στην ταβέρνα του Παναγιώτη. Με τον ήλιο να βασιλεύει αναχωρούμε για την Θεσσαλονίκη αφού πρώτα ήπιαμε το καφεδάκι μας απολαμβάνοντας τη θέα των κορυφών και της λίμνης. 120 χλμ. μας χώριζαν απο την Θεσσαλονίκη και στο ρεζερβουάρ είχε απομείνει ελάχιστη βενζίνη. Κοιταχτήκαμε με τον Μανώλη και είπαμε θα βρούμε βενζινάδικο καθ οδόν. Ελα όμως που επάνω στην Εγνατία ακόμη δεν λειτουργούν σταθμοί ανεφοδιασμού. Το άσμα  «τώρα αρχίζουν τα δύσκολα» ήταν γεγονός.

Αλλά το Yeti αποδείχτηκε και πολύ οικονομικό, αφού κατανάλωσε μόλις 7,6 λτ/100 χλμ και μας πήγε στον προρισμό μας.  Το μοτέρ, δυνατό και με ροπή απο τις χαμηλές στροφές, έδινε το ρυθμό ειδικά στην άσφαλτο.

Με όλες τις εικόνες και τα γεγονότα που ζήσαμε ανέβαζα τις φωτογραφίες στον υπολογιστή, σκεπτόμενος την ελευθερία και την χαρά που μπορεί να δώσει έστω και μια μικρή απόδραση σαν αυτή. Είναι η απόδραση της διπλανής πόρτας ακόμη και αν έγινε ασύμφορη!

Κείμενο & Φωτογραφίες: Παντελής Τζερτζεβέλης