Η υπερβολική φιλοδοξία και η υπερβολική διάρκεια υπονομεύουν την προσπάθεια του δημιουργού του «Σινεμά ο Παράδεισος» να συγκινήσει με ένα νοσταλγικό οικογενειακό έπος.
‘Μπααρία’ λέγεται η περιοχή της Σικελίας όπου ζει ο Πεπίνο. Ακολουθώντας τη ζωή του από την παιδική του ηλικία τη δεκαετία του ’30, βλέπουμε την εξέλιξη της ζωής της ιστορίας, της πολιτικής του τόπου για αρκετές δεκαετίες. Ο Πεπίνο, φτωχός γιός ενός βοσκού, είναι ένα σκανταλιάρικο παιδί σε εποχές δύσκολες. Μεγαλώνοντας, θα στραφεί στον κομμουνισμό, θα αγωνιστεί για να κερδίσει τη γυναίκα που αγαπά, θα δοκιμαστεί από τις προκλήσεις του βιοπορισμού, της οικογένειας, της πολιτικής…
Είναι μια εντυπωσιακή παραγωγή (η μεγαλύτερη στην ιστορία του ιταλικού σινεμά) με όμορφη φωτογραφία και μουσική από τον Ένιο Μορικόνε, αλλά της λείπει η αίσθηση του μέτρου και η στόχευση. Θέλοντας να κάνει μια τοιχογραφία της ιστορίας του ιταλικού νότου για ολόκληρο σχεδόν τον αιώνα, ο Τορνατόρε μπερδεύει δράμα και κωμωδία, αίσθημα και πολιτική, αναπαράγει πολλά ιταλικά κλισέ, μιμείται γνωστούς δημιουργούς και επαναλαμβάνει τον εαυτό του. Θέλει να πει πάρα πολλά πράγματα και κάποιες ωραίες ιδέες χάνονται σε μια ατέλειωτη σειρά από θορυβώδεις σκηνές που δεν εξυπηρετούν πάντα τη σεναριακή συνοχή.
Θοδωρής Τσιάτσικας
