Irish Bull: If someone could teach the English how to talk and the Irish how to listen..
Κάποτε ήταν κάτι παιδιά από την Ιρλανδία. Μια χώρα που ήταν γνωστή για την πνευματική της παραγωγή, με ονόματα όπως Γουάιλντ, Σω και Μπέκετ. «Γνωστή», δηλαδή, ίσως να μην είναι η κατάλληλη λέξη. Αλλιώς ήταν απλώς ένα μέρος με το οποίο είχαν πρόβλημα οι Άγγλοι αλλά αυτό δεν πιάνεται, γιατί οι Άγγλοι είναι σαν τους Έλληνες προ χρέους. Ακόμη κι αν εξαφανίζονταν, την άλλη μέρα κανείς δεν θα έδινε σημασία.
Αυτά τα παιδιά που σας έλεγα, έγιναν διάσημα γιατί έπαιζαν καλοφτιαγμένα ροκ τραγουδάκια σε μια εποχή που κανένας δεν έφτιαχνε καλοφτιαγμένα ροκ τραγουδάκια με την κλασική έννοια του όρου. Η μουσική τότε είτε ήταν μετα-πανκ, είτε ήταν ηλεκτροπόπ, είτε ήταν ποζεράδικα άθλια κατασκευάσματα, που σκότωναν χωρίς οίκτο τον ήχο της κιθάρας. Είτε ήταν ο Morrissey, και είχε ψευδαισθήσεις μεγαλείου, ενώ στην πραγματικότητα ήταν ηθογράφος ‘ο θεός των μικρών πραγμάτων’.
Κάποια στιγμή, ο κιθαρίστας των παιδιών με τα καλοφτιαγμένα τραγουδάκια, ‘συμπαθής παιδί’ και ταλαντούχο, αποφάσισε να κάνει μια στροφή και να ‘αγκαλιάσει’ αυτό που πραγματικά τον έκανε ευτυχισμένο ως κιθαρίστα, δηλαδή τα εφεδάκια στην κιθάρα του. Ο δίσκος των παιδιών που κατέγραφε αυτή τη στροφή, το “Achtung Baby”, έχει καταγραφεί στη θνησιμαία ιστορία της ποπ κουλτούρας ως σημαδιακός. Πάντα τα μοντέλα, οι μουσικοί, οι καλλιτέχνες, οι σχεδιαστές μόδας σύχναζαν στα ίδια μέρη κι έκαναν παρέα κι αλλαξοκωλιές, αλλά εκείνη την εποχή ένιωσαν στο πετσί τους το ‘η ισχύς εν τη ενώσει’. Επιπλέον, το καλλιτεχνίζον ύφος των ‘ψαγμένων’ τυπακίων του ονομαζόμενου ‘underground’ πέρασε στο mainstream απορροφώντας και τον προϋπολογισμό που αντιστοιχεί σε ένα συγκρότημα που στάνταρ γεμίζει στάδια.
Το αποτέλεσμα για τα παιδιά από την Ιρλανδία ήταν αυτό. ">
Ένα performance video ουσιαστικά, που ο τότε πιο hot φωτογράφος και σκηνοθέτης, Stephan Sednaoui, έκανε ένα μικρό αριστούργημα, οπτικοποιώντας το ρυθμό και την ουσία του χορού της κοιλιάς, τα εφέ της κιθάρας, τα χρώματα των μπαχαρικών, βάφοντας την αρχιτεκτονική, δείχνοντας πόσο σκοτεινή μπορεί να είναι η ‘ανατολή’ για τον δυτικό –όπως ο Ντελακρουά μια φορά κι έναν καιρό, δείχνοντας τα μάτια των ανθρώπων, που είναι αυθεντικοί και φαίνονται διαφορετικοί από τους άλλους…
Τώρα έχεις την πολιτική συγκυρία (πόλεμο ανατολής – δύσης βέβαια έχεις από καταβολής κόσμου), την ίδια εξωτική τοποθεσία και τον hot γάλλο σκηνοθέτη (Alex Courtes αυτή τη φορά). Γιατί γαμώτο είσαι σαν διαφημιστικό κινητής τηλεφωνίας με την κακή έννοια;
Γιατί αποφάσισες πλέον να μην κάνεις promotion στη μουσική αλλά μουσική στο promotion. ">
Κι αν η διαφήμιση έχει ένα χαρακτηριστικό, μάγκα, είναι αυτό ακριβώς. Δεν υπάρχει για τον εαυτό της. Υπάρχει για το προϊόν που πουλάει. Είναι μεσάζον, δεν είναι σκοπός. Είναι σκέτες εικόνες που εξαντλούν τον αντίκτυπό τους και το νόημά τους σε 30 δεύτερα, για να πάρουν σειρά οι επόμενες. Οι άνθρωποι δε δοκιμάζουν συναισθήματα βλέποντάς τις, γιατί ξέρουν ότι ο σκοπός τους είναι να πουλήσουν πράγματα και τα πράγματα είναι πάντα στις διαφημίσεις τέλεια, καλογυαλισμένα, φωτισμένα σαν μνημεία, για να πουληθούν. Στους δρόμους δεν υπάρχουν σκουπίδια, στους ανθρώπους δεν υπάρχουν ρυτίδες έκφρασης, δεν υπάρχει ούτε ένας λόγος να ασχοληθείς με αυτούς που δεν ‘βιώνουν’ τίποτα, που δεν έχουν ένα ‘πάθος’. Αυτό λείπει τώρα. Magnificent; Όχι δα. Μέγεθος έχει το κατασκεύασμά σου. Αλλά μεγαλείο δεν έχει. Γιατί δεν έχει ψυχή.
Ναι ρε παιδιά, γεράσατε. Και φαίνεται. Αλλά τι μ’ αυτό; Στην πλανητική κλίμακα πάντα σαν λίγο καλύτεροι από τους Πυξ Λαξ ακουγόσασταν -λόγω περισσότερου edge. Απλά τώρα είστε και φαίνεστε σαν τον Νταλάρα. Ακούτε;
Κυβέλη Καρδάση
