Έλα να πάμε στο Νησί! (τι είδε η διαφημίστρια στο νέο blockbuster του ΜΕGA)

Δράττομαι, λοιπόν, της ευκαιρίας, να μιλήσω για το αγαπημένο μου θέμα. Τις διαφημίσεις. Και να πώς στο εξής θα καταλαβαίνετε όλοι πότε σας πουλάνε διαφημιστικό σποτάκι για μυθοπλασία. Ο σκηνοθέτης ξεκινάει την ιστορία με extreme close ups ή πολύ γκρο πλαν ή πολύ κοντινό πλάνο (τέτοια αγαπάει πολύ ο Ρίντλεϊ Σκοτ, άξιος σκηνοθέτης που ξεκίνησε τη μακρά καριέρα του από τη διαφήμιση). Δεν μας φιλοδωρεί με establishing shot, δηλαδή το γενικό πλάνο που μας δίνει πληροφορίες για το πού βρισκόμαστε στον χώρο ή στον χρόνο. Μας το λέει σε υπότιτλο. Το καμπανάκι χτυπάει αμέσως… διαφήμιση (ή άντε video clip – του έδωσα το πλεονέκτημα της αμφιβολίας).

Συνεχίζουμε με μια σκηνή που θα ήταν ιδανική για να μας αποκαλύψει κάποια ουσιαστικά πράγματα για τον χαρακτήρα της πρωταγωνίστριας ή εν πάση περιπτώσει μιας από τις «ηρωίδες» του έργου, της νεαρής που -αναζητώντας τι, τις ρίζες της, τη λύτρωση από τον εμφανώς ξενέρωτο γκόμενό της ή έναν βαρβάτο μεσογειακό τύπο για τα περαιτέρω- φτάνει απέναντι από το Νησί του τίτλου. Πρόκειται για τον χωρισμό της από τον ανωτέρω αναφερθέντα ξενέρωτο γκόμενο. Αυτή η σκηνή διαρκεί περίπου 20” και φυσικά δεν ακούμε τον διάλογο μεταξύ των εμπλεκομένων προσώπων. Δεύτερο καμπανάκι… διαφήμιση, διαφήμιση.

Όταν, δε, βλέπεις Φιλαρέτη Κομνηνού και Στέλιο Μάινα, ηθοποιούς που δεν έχουν «προδώσει» σήριαλ που έχουν παίξει, να λένε και να μη λένε, τότε σίγουρα ακούμε και τρίτο καμπανάκι. Διαφήμιση, διαφήμιση, διαφήμιση.

Κόσμε και κοσμάκη. Το τελευταίο πράγμα που θέλω να κάνω, είναι να φυτέψω αμφιβολία στο κεφάλι σου ή να σου στερήσω την ευκαιρία να σου κοπεί η ανάσα, αλλά έχω χρέος απέναντι στην Αργυρώ Σταυρίδη, που μου ζήτησε τη στήλη, και στην ίδια την τηλεόραση, που τόσο αγαπώ και υπολήπτομαι (και για να μην το παίζω και αφ’ υψηλού γνώστης, γιατί ξέρω πόσο δεν μπορείς να ακούς τέτοια πράγματα, τη λέω την αμαρτία μου, βλέπω ειδήσεις στο STAR) να το πω αυτό: το Νησί δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία διαφήμιση.

Το καταλαβαίνεις όταν βλέπεις ότι ο σκηνοθέτης μπορεί να φτιάξει πανέμορφα πλάνα αλλά όχι μια σεκάνς της προκοπής. Όταν οι χαρακτήρες είναι προσχήματα. Όταν ο σκηνοθέτης δεν ξέρει να κατευθύνει τον ηθοποιό. Όταν η σεναριογράφος δεν ασχολείται με την κοινοτοπία όπως ο χωρισμός για να μας δώσει μια στιγμή αξιοθέατη, αλλά με το λεπρό παιδάκι (έλεος!). Όταν σε τέσσερις διαφορετικές τοποθεσίες και χρόνους, Λονδίνο σήμερα, Πλάκα τότε, Πλάκα τώρα και Σπιναλόγκα η ‘υφή’ της εικόνας είναι ακριβώς η ίδια.

Θυμήσου όποια ταινία είδες και σου άρεσε (η Αμελί δεν πιάνεται γιατί είναι κι αυτή αντίστοιχου φυράματος). Ο χρόνος και ο τόπος αλλάζoυν, όλα αλλάζουν. Από τη γλώσσα μέχρι το σερβίτσιο φαγητού κι από το φως μέχρι τον αέρα που αναπνέουν οι πρωταγωνιστές. Αντιθέτως, οι διαφημιστές παλεύουμε για seamless (‘χωρίς ραφές’), ενοποιημένο ύφος, ακόμη κι όταν αλλάζουμε πεντακόσια σκηνικά και χωροχρόνους, γιατί πρέπει να φτιάξουμε brand ID. Κι έτσι είναι τα έργα μας.

Καλά θα μου πεις. Και τι πουλάει το Νησί; Μα το κανάλι του, φυσικά. Το κανάλι που αγόρασε με τα εκατομμύριά του σεβασμό για την παραγωγή του και αυτοανακηρύσσεται άγγελος της ποιότητας σε μια εποχή γενικής κρίσης και ξεπεσμού. Ναι, ακριβώς, κάνει αυτό που κάνω κι εγώ τώρα με αυτό το κείμενο. Αλλά εγώ δεν μπορώ να αγοράσω την επιείκειά σου για τον εξυπνακισμό μου, γιατί δεν ξοδεύω τίποτα για να γράψω αυτή τη στήλη εκτός από λίγο ρεύμα και τηλέφωνο.

Ξέρεις όμως τι σκέφτομαι ως διαφημίστρια; Ότι ανταγωνισμός του MEGA σ’ όλες τις περιπτώσεις είναι τα μεσημεριανάδικα και τα ριάλιτι μαγειρικής. Κανονικά θα έπρεπε να τα καταφέρει εξίσου καλά με λιγότερα λεφτά! Και για να μην το παίζω πάλι αφ’ υψηλού γνώστης και σου κάνω χρηστομάθεια, κόσμε που σε τίποτα δε φταις, σου ομολογώ ότι θα παρακολουθώ κι εγώ ανελλιπώς το Νησί. Ας όψεται ο Στάνκογλου, που μου κόβει την ανάσα!

Κυβέλη Καρδάση