Κι αυτή τη χρονιά, η Γυναίκα της Πάτρας, η περίφημη Πανωραία, η Γιώτα, χωρίς να φοβάται, χωρίς να ντρέπεται βγαίνει στο προσκήνιο και διηγείται τα πάθη της, τη ζωή της ταυτόχρονα. Η Ελένη Κοκκίδου κάθε βράδυ γίνεται η ίδια η Γυναίκα της Πάτρας. Γεμίζει την σκηνή, γυρίζει πάνω κάτω και μονολογεί. Η Λένα Κιτσοπούλου την σκηνοθετεί μοναδικά και πάσχει για την ηρωίδα.
Παρελθόν, παρόν και μέλλον σε μια τρικυμία. Απλή, φυσική και σταρ δίπλα μας. Τα βράδια θυμάται και λέει. Ζητάει την αγάπη μας καθώς κοιτιέται στον καθρέφτη. Η Μάμα Ρόμα – Άννα Μανιάνι, του Παζολίνι, η Σαρακίνα του Φελίνι, η φτωχή Καμπίρια – Τζιουλέτα Μασίνα, η Λούλου, αρχές του 20ου αιώνα, της παραστέκουν. Την καταλαβαίνουν.
Ο συγγραφέας του έργου, Γιώργος Χρονάς, γράφει για την «Γυναίκα της Πάτρας», στο ομώνυμο βιβλίο του:
“Σ’ ένα ετοιμόρροπο σπίτι, στα Προσφυγικά, συνάντησα, τον Σεπτέμβριο του 1983, την βασίλισσα των φτωχών της Πάτρας. Όλοι, λένε, Θεέ μου βρέξε κι εγώ λέω μην βρέχεις Θεέ μου! Γιατί στάζει το σπίτι. Είπε. Κι αμέσως, αλλάζοντας τη φωνή της, -μην με βλέπεις έτσι εδώ μέσα, εγώ ήμουν Κιμ Νόβακ με τρία τηλέφωνα στα πόδια μου, με πατρόνες στην πόρτα. Έλεγα αυτός να μπει. Αυτός να φύγει.
Τον χειμώνα του 1986 πήγα στην Πάτρα και μου διηγήθηκε τη ζωή της. Το βιος μου -όπως έλεγε. Τι έχει αυτή η βιογραφία που περικλείει την Πάτρα, την Αθήνα, την Ελλάδα, του ’50, ’60, ’70, κι έκανε τον Μάνο Χατζιδάκι να πει, σ’ ένα βιβλιοπώλη στην στοά Χηρς, στη Θεσσαλονίκη – πως είναι το καλύτερο βιβλίο που διάβασε στη ζωή του; Ο αναγνώστης θα καταλάβει. Δεν έχει ένα αλλά πολλά παράλληλα θαύματα. Αρετές υψηλού λόγου. Από μια αμόρφωτη γυναίκα. Την Γυναίκα της Πάτρας, που μιλάει χωρίς να ντρέπεται, χωρίς να λυπάται. Ελεύθερος και σπάνιος λόγος.
Δύο είναι οι μανίες της – η νεολαία και ο Θεός. Και για τα δύο λέει πράγματα και τα υπογράφει. Δεν γνώρισε τον Λούθηρο αλλά τις λαϊκές τραγουδίστριες που την συντροφεύουν με τα τραγούδια τους από χρόνια στο ράδιο και σ’ αυτές καταφεύγει συχνά – η ίδια τραγουδάει εξαιρετικά, υπήρξε και τραγουδίστρια για να ζήσει.
Η ιστορία της δεν σημαδεύεται μόνο από την φτώχεια ή από την σάρκα και το σκάνδαλο, οι πρόστυχες φράσεις της πέφτουν σαν άσφαιρα πυρά – δεν πρέπει να θίγουν κανένα. Είναι τρόπος εκπνοής, ανθρώπινης λαλιάς.
Ο αναγνώστης καλό είναι να αφήσει στον προθάλαμο της σεβαστής κατοικίας του ό,τι γνώσεις διαθέτει περί εμψύχων και αψύχων. Περί ανθρώπων και ζώων. Περί ζωής και θανάτου. Περί χαράς και λύπης. Ένα από τα επίθετα που αποδίδονται στην Ελληνική Αφροδίτη είναι και το Πανωραία. Αυτό είναι το όνομα της συγγραφέως αυτού του βιβλίου που κυκλοφορεί σε τέταρτη έκδοση.
Η γυναίκα της Πάτρας, είναι η πιο αληθινή, δηλαδή, γυμνή, ιστορία, που έχετε διαβάσει, στην ελληνική γλώσσα, από την σταύρωση του Χριστού και τα διηγήματα τον Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη.”
Σκηνικά – Κοστούμια: Τατιάνα Σουχορούκωφ
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Φωτογραφίες: Γιώργος Καβαλλιεράκης
