ΜΕΤΑΞΑ CROSSING: 2η ημέρα στα οχυρά Ρούπελ και Ιστίμπεη με Skoda Yeti 4×4

Πρώτα επισκεφθήκαμε το Ρούπελ, η ιστορία του οποίου συγκινεί οποιονδήποτε. Αποτελεί από τις ελάχιστες περιπτώσεις που οι ηττημένοι αποχωρούν από τον χώρο της μάχης όχι σαν αιχμάλωτοι πολέμου αλλά ως στρατιώτες που επιστρέφουν ελεύθεροι στη βάση τους και οι κατακτητές τους αποδίδουν τιμές. Για τρεις ημέρες το οχυρό παρέμενε απόρθητο και οι υπερασπιστές του δεν ήταν διατεθειμένοι να διαπραγματευτούν ούτε ένα τετραγωνικό μέτρο.  Άλλωστε οι δηλώσεις του διοικητού Γ. Δουράτσου στην  πρόταση των Γερμανών για συνθηκολόγηση, ήταν απόλυτες «Τα οχυρά παραδίδονται ΜΟΝΟΝ όταν κυριευθώσιν παρά του αντιπάλου», «κάθε προσπάθεια προσέγγισης θα συντριβεί»!
 
Το τοπίο επιβλητικό και οι εικόνες γεμίζουν τις σκέψεις μας.  Δύσκολο να συλλάβει το ανθρώπινο μυαλό ότι όλη η κατασκευή των οχυρών ολοκληρώθηκε μέσα σε 4 χρόνια!  Οι εργάτες που συμμετείχαν στην κατασκευή δεν γνώριζαν πού πηγαίνουν, τους μετέφεραν με κλειστά μάτια και όλοι κατάγονταν από περιοχές της νότιας Ελλάδας. Όλα μελετημένα μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια για μία απειλή που εκείνη τη περίοδο υπήρχε μόνο σαν ιδέα.

Ένα δίωρο pit stop, για τα ρημάδια τα λάστιχα που δεν ζυγοσταθμίστηκαν σωστά στο land cruiser.

Επόμενος σταθμός το οχυρό Ιστίμπεη στην ανατολικότερη άκρη του όρους Μπέλλες, πάνω από την τοποθεσία Κλειδί. 16:00 και στην πύλη δεν φαινόταν κανείς. Λίγα λεπτά αργότερα ένας πολύ ευγενικός στρατιώτης ήρθε κοντά μας.  Φρόντισε για την ξενάγησή μας στον χώρο.  Το Ιστίμπεη είναι μια ακόμα πιο επιβλητική κατασκευή, έχει 3 ορόφους κάτω από τη γη καλύπτοντας τις ανάγκες 100 και πλέον ατόμων. Σήμερα μόνο 7 στρατιώτες και ένας αρχιφύλακας φροντίζουν ώστε οι επισκέπτες να θυμηθούν  ή και να γνωρίσουν αυτό το κομμάτι ιστορίας. Ο Θανάσης, ο Μάνθος, ο Γιαννης, ο Πολύβιος, ο Μάριος, ο Γκοχάν και οι δύο Τριαντάφυλλοι δεν δυσανασχετούν για το απομακρυσμένο φυλάκιο στο οποίο κλήθηκαν να υπηρετήσουν , θεωρούν τιμή τους που βρίσκονται εκεί! 

Η βροχή άρχισε ψιλή ψιλή και συμπλήρωσε την εικόνα του φθινοπωρινού τοπίου. Προτελευταίος σταθμός μας για σήμερα, το μουσείο που φτιάχτηκε από έναν… πιτσιρικά που στα χέρια του έπεσε ένα όπλο κατά την επέλαση των Γερμανών στα στενά του Στρυμόνα. Τότε μόλις 10 χρόνων ζούσε στιγμές που δεν μπορούσε να αναλογιστεί το μέγεθός τους. Σήμερα, 79 ετών, βουρκώνει όταν θυμάται τον αδελφό του που τον κρέμασαν οι Βούλγαροι σε ηλικία 5 ετών, γελάει όταν αναφέρεται στο πρώτο όπλο που έπεσε στα χέρια του και το βλέμμα του σκοτεινιάζει όταν τον ρωτάς «πώς και τόσα χρόνια δεν έχει εκμεταλλευτεί όλο αυτό το υλικό η πολιτεία για να γίνει ένα μουσείο πολέμου». Ο κύριος Τσαρτσίδης γνωρίζει απ’ έξω την ιστορία κάθε ενός από τα κομμάτια της συλλογής του.  Σου περιγράφει με λεπτομέρεια τα στοιχεία κάθε σφαίρας, κάθε όπλου και κάθε στολής. Από το καπέλο με τα φτερά της 9ης μεραρχίας αλπινιστών της Ιταλίας, μέχρι τις αυθεντικές αφίσες των SS. Το μουσείο βρίσκεται χτισμένο πάνω σε μία από τις κατακόμβες του Σιδηροκάστρου, όπου χριστιανοί βασανίζονταν και έχαναν την ζωή τους. Τυχαίο που αυτός ο χώρος ήρθε στα χέρια του; 

19:00, νύχτωσε και είχαμε λίγο δρόμο ακόμα μέχρι τον τελευταίο μας σταθμό. Καταφύγιο Λαϊλιά, ένας χώρος μέσα σε ένα κατάφυτο δάσος στα 1500μ. Φιλόξενοι φίλοι ο Φίλιππος και  ο Μιχάλης, μας περίμεναν με το τζάκι αναμμένο. Ο πρόσφατα ανακαινισμένος χώρος μας κέρδισε από την πρώτη στιγμή. Κυριολεκτικά σαν στο σπίτι μας, τσιπουράκι με μεζέ καβουρμά με αυγά, ιστορίες από τη περιήγηση και το καλύτερο φάρμακο απ’ όλα, γλυκός ύπνος δίπλα στο τζάκι.

Παντελής Τζερτζεβέλης