ΜΕΤΑΞΑ CROSSING 5η ημέρα, στον Λειβαδίτη με Skoda Yeti 4×4

Είμαστε στον ορεινό όγκο της Κούλα ή Χαϊντού με υψόμετρο 1.827μ. στην κορυφή  Γυφτόκαστρο. Βρίσκεται πάνω στην οροθετική γραμμή Ελλάδος – Βουλγαρίας και απέχει 51 μόλις χλμ. από την πόλη της Ξάνθης. Το βουνό ανήκει στη γεωλογική μάζα της Ροδόπης, την πιο δασωμένη περιοχή της χώρας μας. Στα ψηλότερα κυριαρχούν οι ορεινές, απότομες, βραχώδεις και πετρώδεις εκτάσεις και οι ανοιχτές περιοχές με ορεινά λιβάδια. Η ευρύτερη περιοχή προστατεύεται από την συνθήκη Natura 2000. Τώρα αν διερωτάστε τι ζώα έχει ,θα έλεγα πως το συναπάντημα με κάποια αρκούδα κατά τους θερινούς μήνες θα ήταν μέσα στο πρόγραμμα αν περιπλανιόσασταν στα μέρη που συχνάζουν!

Το μονοπάτι ξεκινά από την μικρή πλατεία του Λειβαδίτη με την ξεχωριστή κίτρινη σήμανση, και ακολουθεί πινακίδες του διεθνούς ορειβατικού μονοπατιού Ε6. Καλοδιατηρημένο αφού σχεδόν κάθε εβδομάδα ο Βασίλης, αξιόλογος φίλος ορειβάτης με την σύντροφό του Γιάννα, φροντίζουν να παραμένει καθαρό, ευδιάκριτο και να μαζεύουν τα «ξεχασμένα» σκουπίδια. Τελικά σε αυτήν εδώ την χώρα μόνο οι «εραστές» φροντίζουν για την αισθητική παρουσία των πολλών μνημείων της φύσης, οι άλλοι μισοί τα αφήνουν όλα και κατεβαίνουν στις εκλογές υποψήφιοι. Αυτά τα λόγια εισπράξαμε από τους λιγοστούς ντόπιους κατοίκους που υπεραγαπούν τη γη τους.

Κατεβαίνοντας το μονοπάτι προσέξαμε ότι αλλού οδηγούσε η σήμανση και αλλού κάποιο άλλο μονοπάτι που πρόσφατα ανοίχτηκε. Τα πολύ ωραία παγκάκια σε όλο το μήκος της διαδρομής βοηθούν τον πεζοπόρο να πάρει μια μικρή ανάσα από τη δοκιμασία της ανάβασης και κατάβασης. Οι ενημερωτικές πινακίδες μας βοηθούν να μάθουμε κάποια μυστικά από αυτά που θα συναντήσουμε και δεν θα ξέρουμε τι ακριβώς είναι. Χρειάζεται αρκετή προσοχή αν περπατάμε χειμώνα ή φθινόπωρο, καθώς πλήθος πεσμένων φύλλων δημιουργούν ένα «φυσικό τάπητα» ιδιαίτερα επικίνδυνο αν δεν έχουμε αρκετή προσοχή στα βήματά μας.

Η δε εικόνα που αποκαλύπτεται κατά την πεζοπορία δεν περιγράφεται με λόγια. Οι ήχοι πολλοί και διαφορετικοί, αρκεί τα μάτια της ψυχής μας να είναι ανοιχτά και ευαίσθητα στο άκουσμά τους. Το χιόνι και ο αέρας κάνουν περιπετειώδη την περιήγησή μας. Δεν  έχουμε αφήσει τίποτε ακάλυπτο στο σώμα μας, καθώς η θερμοκρασία του αέρα δεν ήταν καθόλου φιλική μαζί μας. Η Στέλλα κρύωσε αρκετά καθώς τα άκρα της είχαν μουσκέψει και έπρεπε να επισπεύσουμε την σύντομη παραμονή μας στον καταρράκτη. Χαρήκαμε ιδιαίτερα όταν κατά την αποχώρησή  μας μια μεγάλη ομάδα πλησίαζε στον καταρράκτη με χαμόγελα, ευχάριστη διάθεση και στεγνά ρούχα! Αλλά διάνυσαν μόλις λίγα μέτρα, γιατί από την έξοδο του καταρράκτη έχει δημιουργηθεί πρόσβαση από την μεριά του Παρανεστίου. Η ανάβαση ήταν πιο γρήγορη, αφού το πόδι πατάει καλύτερα και ζυγίζει τον κορμό του σώματος. Το κρύο γινόταν δριμύτερο και στα τελευταία μέτρα δεν μπορούσαμε να διακρίνουμε από πού είχαμε  περάσει!

Καλό είναι η σήμανση  που κάνουν τα δασαρχεία να γίνεται για όλες τις καιρικές συνθήκες. Εδώ πάνω ποτέ δεν ξέρεις πότε θα αλλάξει ο καιρός, γι αυτό «των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν». Αυτό δεν το λέω χαιρέκακα αλλά εφόσον το οδικό δίκτυο έχει επεκταθεί πλέον πολύ ψηλά στο βουνό, καλό είναι να υπάρχει και η ανάλογη προστασία των επισκεπτών που θα είναι όλο και περισσότεροι καθώς περνούν τα χρόνια.

Φτάνοντας στο πάρκινγκ του μονοπατιού, το Yeti μας ήταν χιονισμένο! Μας άρεσε που είδαμε τα πρώτα χιόνα, αλλά πιο πολύ μας άρεσε ο εναλλάκτης θερμοκρασίας που λειτουργούσε τέλεια σε πολύ χαμηλές θερμοκρασίες. Πήραμε τα πάνω μας αφού φορέσαμε τα στεγνά μας ρούχα και αλλάξαμε κάλτσες. Ο δρόμος είχε καλυφθεί από ένα στρώμα χιονιού 20 εκατοστών μην μπορώντας να διακρίνουμε τις παγίδες που έκρυβε. Ευτυχώς που είχαμε τα φώτα ομίχλης και «μας άνοιξαν τα μάτια» πάνω στο απόλυτο λευκό.

Χωρίς να χάσουμε βήμα ή αν θέλετε να «σπινάρουμε», πήραμε τον δρόμο της επιστροφής  περιπλανώμενοι στην κατάλευκη φύση, απολαμβάνοντας μια διαφορετική 28^η Οκτωβρίου και ένα «ΟΧΙ» με διαφορετικό μήνυμα στις δύσκολες μέρες που ζούμε! Σήμερα θα θέλαμε να ήμασταν σε κάποιο οχυρό η μια παρέλαση, αλλά γι’ αυτά τα ιδανικά και γι’ αυτές τις μικρές χαρές δεν πολέμησαν οι Έλληνες; Άραγε  πώς να περνούσαν εκείνοι οι στρατιώτες μέσα στον κρύο χειμώνα κάνοντας το καθήκον τους προς την πατρίδα; Πολλά ξεχνάμε ή ξεχάσαμε και δεν χαιρόμαστε πια ούτε τα αυτονόητα!  Ποια είναι τα όνειρα που κάνουμε πλέον; Χανόμαστε μέσα στους τρελούς  ρυθμούς των αστικών κέντρων και ξεχνάμε για ποιο σκοπό  ήρθαμε  σε αυτό τον κόσμο!  Οι υποχρεώσεις και ένα πλήθος από δικαιολογίες μας κρατούν μακριά από την μητέρα φύση, δεν ακούμε το θρόισμα των φύλλων, δεν ακούμε τον ήχο της βροχής, δεν μυρίζουμε την αύρα της θάλασσας. Αισθάνομαι πραγματικά τυχερός και πολύ πλούσιος που καταφέρνω να βρίσκω χρόνο και να δραπετεύω συχνά πυκνά εκεί που αγαπά και χτυπά η καρδιά μου. Σήμερα εμείς γιορτάσαμε  ένα διαφορετικό και σύγχρονο «ΟΧΙ». Ευχή μου να έρθετε στο Λειβαδίτη να μείνετε να χαρείτε να επισκεφθείτε τον υπερήφανο καταρράκτη και να γευτείτε από κοντά την ατέλειωτη ομορφιά της ελληνικής φύσης.

Κείμενο- φωτογραφίες: Παντελής Τζερτζεβέλης