Ο δημιουργός καλεί το κοινό στην θέαση χάρτινων, μα ωστόσο ολοζώντανων προσώπων. Πρόσωπα αλλόκοτα, απόμακρα, παράξενα, αθώα και ανθρώπινα, όλα όμως με ένα σαφή κεντρικό άξονα, την εξπρεσιονιστική γλώσσα και τις απεριόριστες, διαχρονικές εκδοχές και δυνατότητές της.
Παρόλο που κυριαρχεί η λυρική αφαίρεση, οι χρωματικές εκρήξεις παρασέρνουν το βλέμμα σε ένα παιχνίδι ψυχρών και θερμών συναισθημάτων. Βίαιες πινελιές κόκκινου τονίζουν βιόμορφες φιγούρες και μάζες, παραστατικές και ρεαλιστικές λεπτομέρειες ή γράμματα ζωντανεύουν το σύνολο, στοιχεία κολλάζ εμπλουτίζουν την υφή και ανυψώνουν τη χειρονομιακή διαδικασία της ζωγραφικής.
Η συνύπαρξη εικονογραφικών στοιχείων της αρχαιότητας μαζί με στοιχεία κόμιξ, καρικατούρας και εικόνες της ποπ αισθητικής καθιστά σύμφωνα με την Ιστορικό Τέχνης, Αρετή Λεοπούλου, το έργο του ακόμα πιο ενδιαφέρον.
