ΜΕΤΑΞΑ CROSSING 6η και τελευταία ημέρα, στο Παπίκιον Όρος με Skoda Yeti 4×4

Στην Σταυρούπολη Ξάνθης κάνουμε μία μικρή στάση στο Δασαρχείο για να επισημάνουμε κάποια προβλήματα που συναντήσαμε στη διάρκεια της πορείας μας και να ζητήσουμε πληροφορίες για τη χωμάτινη διαδρομή που οδηγεί στην Πάχνη και από εκεί στον Εχίνο. Την επόμενη ώρα σκαρφαλώναμε στα Kαγκέλια λίγο έξω από το Ωραίο. Η εικόνα των χωμάτινων διαδρομών είναι τραγική. «Μας έχουν ξεχάσει», έλεγε ένας Πομάκος βοσκός που ζει σε παρακείμενη καλύβα. Τοπίο ανέγγιχτο, σχεδόν παρθένο θα  έλεγα, που περιμένει τον ταξιδιώτη που αναζητά κάτι διαφορετικό. Δεν αργεί να φανεί ο Εχίνος, καθώς το μεγάλο τζαμί δεσπόζει στο κέντρο του. Το χωριό φιλοξενεί αρκετό κόσμο αλλά και ιστορία που σε πάει πολλά χρόνια πίσω.

Σταυροδρόμι σήμερα αλλά και τότε, στην εποχή των οχυρών, αφού η γειτονική χώρα ήθελε διέξοδο προς τον κόλπο της Καβάλας. Μια σειρά πολυβολείων  κατά μήκος της γραμμής Γλαύκης ,Πάχνης ,Εχίνου, είχαν αναλάβει την εντολή να προασπίσουν την υποτιθέμενη βουλγαρική  επίθεση. Έμελλε να δυσκολέψει, αλλά με υψηλό κόστος, την πορεία των Γερμανών. 19 νεκρούς μετρούσε στις 7 Απριλίου ο Εχίνος. Σήμερα ένα μνημείο ακριβώς στην είσοδο του χωριού αποτίει φόρο τιμής στους πεσόντες Έλληνες φαντάρους που τίμησαν την πατρίδα.

Λίγο πριν τη διασταύρωση του Εχίνου, πριν από μία δεκαετία σχεδόν, υπήρχε ο νόμος της «μπάρας». Εδώ, για να  σου επιτρέψει την διέλευση ο στρατός, έπρεπε να δώσεις πλήρη στοιχεία και να δοθεί έγγραφη άδεια  που ουσιαστικά ήταν το διαβατήριο για την είσοδο στην μειονοτική ζώνη. Σήμερα δεν έχουν απομείνει  πολλά από την οχυρωματική γραμμή  Μεταξά. Μόνο κάποιοι Πομάκοι που χρησιμοποιούν τα παλιά έργα, δημιουργώντας υποδομές επιβίωσης σε ένα τόπο που όταν χειμωνιάζει δεν μπορείς να κάνεις και πολλά.

Βγάζουμε τις τελευταίες φωτογραφίες και βάζουμε πορεία για το Παπίκιον όρος, όταν ξαφνικά κλατάρει το μπροστινό ελαστικό του Yeti.  Αμέσως επιστρατεύτηκε το κιτ επισκευής των ελαστικών και μέσα σε λίγα λεπτά το κομπρεσεράκι έστελνε ατμοσφαιρική πίεση στο λάστιχό μας. Ανεφοδιαζόμαστε καύσιμα στην πόλη της Ξάνθης και ξεκινάμε την διάσχισή μας για τον Ίασμο της Κομοτηνής.  Αποφασίζουμε να χωθούμε στις καταπράσινες διαδρομές που οδηγούν στο Παπίκιον Όρος και πιο συγκεκριμένα στο  οχυρό της Νυμφαίας, που είναι και ο τελευταίος σταθμός της διάσχισής μας. Ψηλότερη κορυφή του όρους είναι το Καρτάλ με ύψος 1.482μ. Φυσικά, δεν είναι η μόνη, αφού ένα σύμπλεγμα κορυφών αναπτύσσεται κατά μήκος των συνόρων με τη Βουλγαρία, με υψόμετρα που ξεκινούν από τα 790μ. και φτάνουν έως και τα 1.407μ.

Γύρω από το οχυρό αναπτύσσονται οι οικισμοί  Κρυστάλλι, Πόα, Κερασιά, Ασώματοι, Θάμνο, Φωλιά και  Άγρα. Το βουνό προσεγγίζεται από τη Θεσσαλονίκη από την Εγνατία οδό και απέχει 281χλμ. Κατάλυμα υπάρχει στα 1.050μ, με το καταφύγιο του Ε.Ο.Σ .Κομοτηνής να διαθέτει τζάκι, οργανωμένη κουζίνα και θέα που φτάνει από την Μαρώνεια και την Σαμοθράκη μέχρι την Θάσο. Συνεχίζοντας την ανάβαση  νομίζουμε ότι έχουμε αλλάξει χώρα καθώς ο δρόμος περνά μέσα από ένα δάσος όπου αρκετοί άνθρωποι χαίρονται τις ομορφιές του, κάνοντας ποδήλατο, τρέξιμο, ή απολαμβάνοντας τα σημεία ξεκούρασης που βρίσκονται σχεδόν  σε όλο το μήκος της διαδρομής.

Μια παλιά σκοπιά ελέγχου μας επισημαίνει πως πλησιάζουμε στο οχυρό Νυμφαία. Επιγραφές που βρίσκονται επάνω σε βράχια θυμίζουν την επέτειο της μάχης των οχυρών, 6 Απριλίου 1941. Πινακίδες που απαγορεύουν τη φωτογράφιση συναντάμε συχνά πυκνά, αλλά έως εδώ. Τα συρματοπλέγματα και η σιδερένια πύλη  ήταν ερμητικά κλειστά. Δύο στρατιώτες οπλισμένοι μάς καλωσορίζουν και ρωτάνε τον σκοπό της επίσκεψής μας πολύ ευγενικά. Στο μυαλό μου έρχονται  μνήμες από την δική μου θητεία σε μια εποχή όπου η «καραμέλα» για τον εξ ανατολών κίνδυνο έπαιζε συχνά πυκνά. Τότε που ολόκληρα στρατόπεδα φορτώνονταν επάνω στα Stayer και επάνδρωναν τα φυλάκια στην συνοριακή ζώνη. Τότε που «χάνονταν» τα παιδιά στις σκοπιές και όλοι έψαχναν να βρουν την αιτία!  Στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής μας γραμμής, ο δόκιμος απαγόρευε την είσοδό μας εντός του στρατοπέδου. Δεν πειράζει, ήρθαμε μέχρι εδώ να αποτίσουμε φόρο τιμής στους πεσόντες μαχητές της Νυμφαίας, ας αρκεστούμε σε δύο φωτογραφίες. Δίνουμε την υπόσχεση ότι  κάποια Κυριακή θα επανέλθουμε για να επισκεφθούμε τις στοές του οχυρού. Οι φαντάροι εδώ πάνω κρατούν γερά τις «πύλες», με αξιοπρέπεια, αθόρυβα, σε εγρήγορση, έντιμοι, αποφασισμένοι. Αποχαιρετώντας τη Νυμφαία, συγκίνηση μας έχει καταβάλει.

Συνεχίζουμε αμίλητοι, μη θέλοντας να αποχωρήσουμε από το βουνό που μπήκε στην καρδιά μας. Ένα όνειρο που μας  γεννήθηκε εδώ και 2 χρόνια είναι πια γεγονός! Ανήκει στην ιστορία πλέον,  χαρά μας θα είναι και πάλι να ταξιδέψουμε, να ξαναβρεθούμε σε αυτήν εδώ την πρόκληση που ακούει στο όνομα Γραμμή Μεταξά.  Δεν θέλαμε να αποδείξουμε κάτι, αντίθετα θελήσαμε να αναδείξουμε τις ομορφιές της  χώρας μας, που βρίσκονται όχι πολύ μακριά από τις θάλασσες και τα αρχαία μας.  Με λίγα λεφτά στην τσέπη και με πολλά μπαγκάζια ζήσαμε 6 μέρες στη φιλόξενη ελληνική μεθόριο, μένοντας στον δρόμο όπου μας οδηγούσε η μέρα, οδηγώντας ένα αυτοκίνητο που είναι ο πόθος του μέσου Έλληνα και όχι μόνο.

Το Yeti μας έβγαλε ασπροπρόσωπους σε κάθε δυσκολία. Η στιβαρή κατασκευή του, η άνετη οδηγική συμπεριφορά του, η ικανοποιητική απόσταση από το έδαφος και το εκπληκτικό μοτέρ TSI με το αντίστοιχο κιβώτιο ταχυτήτων, είναι ορισμένα από τα στοιχεία που πρέπει να αναφερθούν εκτενώς. Άξιος αγωνιστής, που δίκαια φέρει το όνομα του χιονάνθρωπου των Ιμαλάϊων. Κινηθήκαμε σε δύσκολα μονοπάτια, διανύσαμε 785χλμ εκτός δρόμου σε διαδρομές μικτές αλλά και πολύ δύσκολες. Ο κόμπος που είχαμε στον λαιμό μας έφυγε με την σιγουριά που μας έδινε η θέση οδήγησης. Οι χώροι, η χρηστικότητα και η ποιότητα κατασκευής, κορυφαία της αγοράς. Ευχαριστούμε ιδιαίτερα την ΒΙΑΜΑΡ, επίσημο αντιπρόσωπο αυτοκίνητων Skoda στην Ελλάδα, για την υποστήριξη σε αυτή την εξαιρετικά δύσκολη εποχή που διανύουν οι εταιρείες του αυτοκινήτου. Αφαιρέσαμε το μεσαίο  πίσω κάθισμα και τη θέση του κατέλαβε ένα Μ.Τ.Β. με κατεβασμένη την σέλα και βγαλμένο τον μπροστινό τροχό. Ένα κατεξοχήν outdoor αυτοκίνητο, κατάλληλα  σχεδιασμένο ειδικά για όλους αυτούς που ασχολούνται με την περιπέτεια και τα σπορ.

Δεν μας προβλημάτισε σε κανένα πεδίο δοκιμής που περάσαμε, είτε ήταν λάσπη, είτε χιόνι, είτε νεροφαγώματα. Στα χέρια μας έκανε «τρελά κόλπα», και δεν εννοώ  τελικές ταχύτητες  όπως πολλοί ενδιαφέρονται να ακούσουν από το στόμα μας για ένα τέτοιο μοτέρ. Περνούσε  με σχετική ευκολία τα διάφορα εμπόδια, έχοντας εφόδιο το σύστημα τετρακίνησης τύπου Haldex 4^ης γενιάς. Η κατανάλωση κυμάνθηκε μεταξύ 6,7 και 8,8 λίτρα και για τα 1.176 χλμ ξοδέψαμε 120€ σε καύσιμα. Μελανό σημείο κατ’ εμέ παραμένει  η εμμονή των κατασκευαστών να χρησιμοποιούν ελαστικά χαμηλού προφίλ σε  τέτοιου είδους αυτοκίνητα.

Εμείς δεθήκαμε πολύ μαζί του και θα το θέλαμε για προσωπικό μας αυτοκίνητο με τον χαρακτήρα που διαθέτει. Κάτι απ’ όλα δηλαδή!  Αν σκέφτεστε να προβείτε στην αγορά ενός οχήματος ελεύθερου χρόνου, εγώ προσωπικά  θα ήθελα να σας προκαλέσω να κάνετε ένα test drive στο Yeti. Κλείνοντας θα ήθελα να σας ευχαριστήσω όλους για τη θετική ενέργεια που μας στέλνατε και τα τηλεφωνήματα που μας κάνατε. Υιοθετήστε κάποιο κομμάτι της διαδρομής και πραγματοποιήστε τη δική σας απόδραση. Ανανεώνω το ραντεβού μας για κάποια άλλη περιοχή της χώρας μας, σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην ΒΙΑΜΑΡ Α.Ε. και προσωπικά στον κύριο Πάνο Πανόπουλο και την κυρία Χριστίνα Γκαμούρα για την παραχώρηση του αυτοκινήτου και την πλήρη διευκόλυνση που μας παρείχαν προκειμένου να πραγματοποιηθεί αυτή η αποστολή στην ξεχασμένη Γραμμή Μεταξά!

ΚΕΙΜΕΝΟ – ΦΩΤΟ: ΠΑΝΤΕΛΗΣ  ΤΖΕΡΤΖΕΒΕΛΗΣ