Το ροκ μιούζικαλ «Κουρδιστό πορτοκάλι»

Πριν ξεκινήσει η παράσταση, μας κέρασαν κρασί Καραμέλο. Η επιλογή ήταν ανάμεσα στο κόκκινο και στο λευκό. Από επαγγελματική ευσυνειδησία δοκιμάσαμε και τα δύο και η πρότασή μας είναι το κόκκινο.

“Εν αρχή ην η μουσική”

Η παράσταση ξεκινάει. Τα Υπόγεια Ρεύματα παίρνουν θέση μπροστά από την σκηνή. Παίζουν live, «στρώνοντας» το μουσικό χαλί για το έργο με τραγούδια τους. Εξ ου και ο τίτλος «Κουρδιστό Πορτοκάλι με μουσική». Άλλωστε, η μουσική είχε πρωταγωνιστικό ρόλο και στην διάσημη ταινία του Στάνλεϋ Κιούμπρικ. Εκεί ο πρωταγωνιστής Alexander DeLarge, αρχηγός συμμορίας που εγκληματούσε κατά συρροή, εκτός από ένας ultra βίαιος χαρακτήρας, ήταν και λάτρης του  Beethoven. Στο θεατρικό «Κουρδιστό Πορτοκάλι», που παρακολουθήσαμε, τη θέση του Beethoven παίρνουν τα Υπόγεια Ρεύματα, σε μια προσπάθεια να δοθεί στο έργο ένας  μοντέρνος και ροκ τόνος. Όμως, τα κομμάτια της μπάντας είναι κυρίως ατμοσφαιρικά, έως και υποτονικά. Δεν έχουν  τη βία, την ένταση, το ξέφρενα ρυθμικό κάλεσμα για ξεφάντωμα των συνθέσεων του Beethoven και του Rossini, με τις οποίες είναι γεμάτο το soundtrack της ταινίας του Κιούμπρικ.

Μανιφέστο της βίας και της αντί- βίας

Ο Άλεξ, όπως είπαμε, είναι μία ιδιαίτερη προσωπικότητα που λατρεύει την υπερβολική βία κάθε μορφής και… τη μουσική. Η  βία είναι εθιστική σαν ναρκωτικό και ο Άλεξ κάνει διαρκώς καταχρήσεις. Εκτός από ικανός για κάθε είδους παλιανθρωπιά, εξελίσσεται και σε ένα μικρό δικτάτορα μέσα στη συμμορία του. Όμως κάθε δράση φέρνει αντίδραση. Οι σύντροφοί του τον προδίδουν και τον παραδίδουν στην αστυνομία. Ο Άλεξ βρίσκεται φυλακή. Εκεί επιδιώκει να πάρει μέρος σε ένα κρατικό πείραμα σωφρονισμού, με το οποίο κερδίζει την ελευθερία του, αλλά ταυτόχρονα τη χάνει, αφού του αφαιρείται η δυνατότητα επιλογής και σε κάθε πράξη βίας αντιδρά -ασυνείδητα- αρνητικά. Επί της ουσίας ευνουχίζεται, από παλιάνθρωπος γίνεται ανδροειδές, χάνει κάθε ανθρώπινη υπόσταση και το δίλημμα είναι, αν μια τέτοια χημική καταστολή είναι η λύση για την εγκληματικότητα…

Οι ερμηνείες έχουν ένταση, ιδίως στο επίπεδο της κίνησης. Η παράσταση είναι μια πλούσια οπτικοακουστική εμπειρία, καθώς συνδυάζει προβολές video-wall,  τη μουσική των Υπογείων Ρευμάτων, τραγούδι, χορό και πρόζα. Δεν είναι τυχαίο ότι εκτός από τους σκηνοθέτες (Γεωργία Γεωργαντοπούλου και Νικόλα Μαραγκόπουλο), που έκαναν και τη θεατρική διασκευή, υπάρχει  και υπεύθυνη για τη σωματική προετοιμασία και για την κίνηση των ηθοποιών (Εριφύλη Στεφανίδου) και άλλος σκηνοθέτης για τα πλάνα του video- wall (Άγγελος Παπαδόπουλος).  Καθώς το έργο είναι- επί της ουσίας- σχόλιο πάνω στην ομώνυμη ταινία, η αφήγηση κινείται με μεγάλα άλματα και είναι αρκετά αφαιρετική, με αποτέλεσμα να είναι δυσνόητη. Για να καταλάβεις τι γίνεται, πρέπει να έχεις δει την ταινία του Κιούμπρικ. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα της παράστασης. Η αναπόφευκτη σύγκριση με ένα μεγάλο αριστούργημα του κινηματογράφου, την κάνει να φαίνεται υποδεέστερη.

Γενικά, είναι μία παράσταση που απευθύνεται στο νεανικό κοινό με ροκ διάθεση. Ιδίως οι φαν των Υπογείων Ρευμάτων θα πρέπει να κάνουν τον κόπο να δουν τη μουσικοθεατρική προσπάθεια της αγαπημένης τους μπάντας- αν και μάλλον θα το έχουν ήδη κάνει, αφού η παράσταση παίζεται στο θέατρο Άρτι για δεύτερη συνεχόμενη σεζόν.

Γιώργος Σμυρνής

Δείτε πληροφορίες για τις μέρες και ώρες των παραστάσεων