Ο “Θαυματοποιός” κύριος Λεμπεσόπουλος

Πρώτος βγαίνει στη σκηνή ο Λεμπεσόπουλος ως ο «θαυματοποιός κος Χάρντυ», ένας περιφερόμενος σε χωριά της Ιρλανδίας, της Ουαλίας και της Σκωτίας ψευτομάγος, που δίνει ένα ψευτό- show, στο οποίο θεραπεύει αρρώστους και τραυματισμένους. Ο κος Χάρντι, όρθιος, σε έναν μακροσκελέστατο μονόλογο, μας περιγράφει, τρεκλίζοντας από το αγαπημένο του ουίσκι, ιστορίες για τη δουλειά του, την ερωμένη του, τους γονείς του, τα ταξίδια του μέχρι την επιστροφή του στην πατρίδα του, την Ιρλανδία, «εκεί που τελικά τον μίσησαν, περισσότερο από οπουδήποτε αλλού», όπως θα έλεγαν οι Τρύπες.

Ακολουθούν άλλοι δύο μεγάλοι μονόλογοι. Ο ένας είναι από την ερωμένη του κου Χάρντι (Μαριάνθη Σοντάκη), μία δικηγόρο από οικογένεια νομικών, που τα παράτησε όλα για να ακολουθεί τον μεγάλο της έρωτα στις περιπλανήσεις του. Με συναισθηματική φόρτιση ανακαλεί τη ζωή της με τον «μάγο», η οποία δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα τραύμα κι ως τέτοια εγκυμονούσε συνέχεια «τραύματα»! Τα γεγονότα, όπως τα εξιστορεί, παρουσιάζουν τεράστιες διαφορές από τα γεγονότα που μας είχε αφηγηθεί ο «θαυματοποιός».

Ο τρίτος μονόλογος είναι από τον ατζέντη του «φανταστικού κυρίου Χάρντι» (Χρήστος Στέργιογλου), του πιο ευφάνταστου από τους τρεις χαρακτήρες, που τα βλέπει όλα «μαγικά» και πιστεύει στο «χάρισμα» του μάγου και στην αγάπη του ζευγαριού. Η πίστη του τον πληγώνει. Η τρίτη εκδοχή έρχεται να δώσει νέα στοιχεία, παρουσιάζοντας επίσης μεγάλες διαφορές από τις δύο προηγούμενες. Το παζλ της ιστορίας δε συμπληρώνεται. Λείπουν κομμάτια και όσα έχουν μπει στη θέση τους, δεν ξέρουμε αν έχουν μπει σωστά.

Και οι τρεις ρόλοι εξιστορούν κι αποκαλύπτονται στο κοινό, όντας εμφανώς μεθυσμένοι. Πίνουν για να ξεχάσουν και λένε όσα δεν μπορούν να ξεχάσουν… Κανένας από τους τρεις δε λέει την αλήθεια, ή δεν ξέρουμε αν κάποιος λέει την αλήθεια. Ένα παιχνίδι που θυμίζει Πιραντέλο. Ο συγγραφέας δε θέλει να μας βομβαρδίσει με βεβαιότητες. Το θέμα του είναι η ίδια η αβεβαιότητα. Υπάρχει ή δεν υπάρχει θαύμα; Ο «θαυματοποιός» αγνοεί αν μπορεί να θεραπεύσει ή όχι, αν είναι χαρισματικός ή όχι. Τελικά αγνοεί ποιος είναι. Όσο το σκέφτεται, είτε το ρίχνει στο ποτό, είτε όπως λέει ο ατζέντης του, «χρησιμοποιεί πολύ το μυαλό του και καταστρέφει το ταλέντο του». Αλλά και οι άρρωστοι που πάνε για να γιατρευτούν, γιατί πάνε; Γιατί πιστεύουν ότι κάτι μπορεί να γίνει ή γιατί προσπαθούν να εξαλείψουν και το τελευταίο ίχνος ελπίδας, ώστε να αφεθούν στην «ευεργετική» παραίτηση της ολοκληρωτικής απελπισίας;

Σχετικά με τις ερμηνείες της παράστασης, πρέπει να πούμε ότι ο τίτλος της παρούσας κριτικής (ο «Θαυματοποιός» κύριος Λεμπεσόπουλος) αδικεί τις ερμηνείες των άλλων δύο ηθοποιών. Ήταν και οι τρεις θαυμάσιοι, σε ένα έργο υψηλού ρεπερτορίου, τη συμμετοχή τους στο οποίο θα τη φέρουν σαν «παράσημο» στην υποκριτική τους καριέρα. Κι ας μην πήγε πολύς κόσμος να δει την παράσταση! Εμείς τους ευχαριστούμε για την προσπάθειά τους!

Γιώργος Σμυρνής

Για περισσότερες πληροφορίες για τις ημέρες και ώρες των παραστάσεων κάντε κλικ εδώ