Σε αυτή την έκθεση τα έργα απεικονίζουν εσωτερικούς χώρους, αντικείμενα και έπιπλα καθημερινής χρήσης (ένα κρεβάτι, ένα σεντόνι, κλπ) που μοιάζουν να στέκουν «άδεια» και να καλούν το θεατή να ανασύρει τα δικά του βιώματα. Η σημασία στη δυναμική του χώρου εμβαθύνεται. Ο ζωγράφος παίρνει την απόσταση ενός παρατηρητή, κοιτά γύρω του μουδιασμένος από συναίσθημα και αποτυπώνει χωρίς διάθεση να χαρεί, να απολαύσει, να λυπηθεί, να αναπολήσει. Έτσι, κάθε εικόνα είναι ανοιχτή σε ερμηνείες και αντιδράσεις, δημιουργώντας μία μυστική σχέση μεταξύ του έργου και του θεατή.
Η ζωγραφική του Γκόκα συνομιλεί με την ιστορία της τέχνης σε ένα διάλογο μεταξύ κλασσικής, μοντέρνας και σύγχρονης ζωγραφικής. Το αποτέλεσμα αυτό, μεταπλάθεται σε μία εικαστική γλώσσα απολύτως προσωπική. Συχνά, κάποια στοιχεία επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά σαν εικόνες από το ίδιο όνειρο, εμμονές που προβληματίζουν, χωρίς όμως να στερούνται ευαισθησίας και ρομαντισμού.
