Στη δουλειά του των τελευταίων χρόνων με πηγή έμπνευσης τα όνειρα, ο Μιχαλιτσιάνος αλλοιώνει ή δυναμώνει τον χαρακτήρα του χώρου ή την εικόνα του ανθρώπου, ανάλογα με τις ανάγκες της σύνθεσης. Δημιουργεί με αυτόν τρόπο έναν διάλογο ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό. Τα έργα αποκτούν δύο κλίμακες και δύο επίπεδα θυμίζοντας θεατρική σκηνή: το μοντέλο, σε μικρότερο μέγεθος και με πραγματικό φως και τον χώρο της ζωγραφικής αφήγησης που παρουσιάζεται ως εικόνα του φανταστικού σε μεγαλύτερη κλίμακα.
Δουλεύει με ξύλο και πανί, ενώ στα τελευταία του έργα προσθέτει το PVC χρησιμοποιώντας τη ζωγραφισμένη διαφάνειά του, με σκοπό να δώσει την προοπτική σε μια σύνθεση δύο διαστάσεων.
Ο δημιουργός τονίζει με τα έργα του τη διαφορά της ανθρώπινης κλίμακας από αυτήν του ζωγραφικού χώρου και σχολιάζει τη γραφή και τις διαφορές της ως προς τα υλικά και τη χειρονομία. Το φως παίζει σημαντικό ρόλο σε αυτήν την ενότητα έργων, αφού εντείνει την αίσθηση της θεατρικότητας που δημιουργείται στον θεατή.
