Ο δημιουργός επιχειρεί να διατυπώσει το περίγραμμα μιας σύγχρονης εικαστικής αλληγορίας με τα πολυγωνικά φυσικά τοπία και τα τρισδιάστατα πετρώδη βουνά, τους επίπεδους όγκους και τα μικρά «πέτρινα» γλυπτά του. Είναι μια αλληγορία για το χαρακτήρα που αποκτά η πολιτική στις κοινωνίες της εποχής μας. Εποχή που έχει επικαθοριστεί από την παρακμή των πολιτικών αφηγήσεων του 20ου αιώνα, περίοδο στιγματισμένη από τη διάψευση των μεγάλων κοινωνικών οραμάτων και τη διάλυση των κυριότερων φαντασιακών και ιδεολογικών δομών που τα συνόδευαν.
Η εποχή είναι μεταβατική. Η πολιτική σαν μορφή αλλά και σαν περιεχόμενο έχει χάσει πια το χαρακτήρα της κοινωνικής συμμετοχής και της συμπύκνωσης αντίπαλων κοινωνικών στόχων και ιδεών. Στη θέση της υπάρχει πλέον αυτό που θα ονομάζαμε μη-πολιτική.
Η αφετηρία της αλληγορίας του Αρβανίτη για αυτή την συγκεκριμένη περίοδο βρίσκεται μέσα στο φυσικό κόσμο. Σε ένα από τα ευτελέστερα υλικά αυτού του κόσμου, στην πέτρα. Η πέτρα είναι παρούσα με τις φυσικές και ψυχολογικές της ιδιότητες, τους γεωγραφικούς σχηματισμούς της και τις άπειρες μορφικές της παρουσίες. Αυτό το διαχρονικό, ίσως και το πιο αρχαϊκό και άφθονο (μαζί με το νερό) υλικό του πλανήτη πραγματώνεται εδώ ως ένα χρήσιμο εννοιολογικά σύμβολο-εργαλείο.
