Ηρώ Μανέ: “Ο τολμών νικά!”

«Σαν άνοιξα τα μάτια μου με είπαν Ερασμία / κι αν γράμματα μου μάθανε και την καρδιά μου κάψανε / μονάχη μου απόμεινα στου κόσμου την ανία…»

Πηγαίνοντας στο θέατρο σιγοτραγουδάω αυτούς τους στίχους από το τραγούδι της παράστασης που μου έχουν κολλήσει από την πρεμιέρα. Το ραντεβού είναι σε μισή ώρα και όσο περιμένω την Ηρώ Μανέ χαζεύω τους σπουδαστές της δραματικής σχολής του Γιώργου Αρμένη που μόλις έχουν σχολάσει και μιλάνε δυνατά. Συνειδητοποιώ ότι δεν έχω καθόλου άγχος, πράγμα που μου κάνει μεγάλη εντύπωση. Ο λόγος είναι πως η Ηρώ Μανέ, είναι από τους καλλιτέχνες που σου δίνουν μια αίσθηση ότι τους ξέρεις χρόνια και μπορείς να «τα πεις» μαζί τους άνετα. Λίγα λεπτά αργότερα, όταν μπήκα στο καμαρίνι της το τεράστιο χαμόγελό της μου το επιβεβαίωσε. Δε κρατήθηκα και το πρώτο πράγμα που τη ρώτησα ήταν αυτό:

Κα Μανέ, νιώθουμε οικειότητα μαζί σας. Πώς το καταφέρνετε;
Νομίζω ότι δεν χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια, είναι καθαρά θέμα χαρακτήρα και ψυχισμού. Το ότι δημιουργώ μια τέτοια εικόνα είναι πολύ ευχάριστο γιατί κι εμένα μ’ αρέσει να νιώθει ο κόσμος χαλαρά απέναντί μου και πόσο μάλλον μια νέα δημοσιογράφος. Βεβαίως παίζει ρόλο ίσως και το γεγονός ότι ένα πρόσωπο που είναι οικείο σαν τηλεοπτική εικόνα, πάντα σου δημιουργεί μια περισσότερη σιγουριά.  

Όταν αποφασίσατε να πείτε ναι στον «Συμβολαιογράφο», το σίγουρο είναι πως δεν είχατε μπροστά σας ένα «συμβόλαιο επιτυχίας». Θέλω να πω, έπρεπε να εμπιστευτείτε τον Γιώργο Καραμίχο στο πρώτο του σκηνοθετικό βήμα, να δοκιμαστείτε για πρώτη φορά σε μονόλογο και τέλος να δουλέψετε ένα κείμενο γραμμένο σε ιδιαίτερη γλώσσα, ενός έργου που δεν υπήρχε ως θεατρικό αλλά διασκευάστηκε. Με λίγα λόγια το ρίσκο ήταν τριπλό. Τι ήταν αυτό που σας έκανε να το πάρετε τελικά;
Καταρχάς μου ενέπνευσε απόλυτη εμπιστοσύνη ο Γιώργος Καραμίχος. Παρ’ ότι δεν τον ήξερα ούτε καν ως συνάδελφο, δεν είχαμε συνυπάρξει δηλαδή μαζί στη σκηνή ποτέ, με έπεισε γιατί ήταν «διαβασμένος». Ήξερε πολύ καλά τι ήθελε, ήξερε πολύ καλά το αντικείμενό του και κουβαλούσε κάτι που μου αρέσει πάρα πολύ όταν το συναντάω: πάθος γι’ αυτό που ήθελε να κάνει. Κι επειδή γενικώς λειτουργώ περισσότερο με το ένστικτο παρά με την απόλυτη λογική, τελικά το άφησα να λειτουργήσει μαζί με την επιθυμία μου να βουτήξω σ’ αυτά τα παράξενα και καινούργια νερά του μονολόγου. «Ο τολμών νικά», σκέφτηκα, αυτό ήταν το μότο μου!

Και το ένστικτό αυτό δεν έπεσε έξω. Για να υπάρχει εξέλιξη σε έναν χώρο είναι σημαντικό οι καταξιωμένοι σ’ αυτόν να παίρνουν από το χέρι τους νέους και να προχωράνε μαζί. Στον δικό σας χώρο γίνεται κάτι τέτοιο στην πράξη ή υπάρχουν στεγανά μεταξύ new και old school;
Οχι , γιατί εγώ δεν αισθάνομαι καθόλου old school (γέλια). Αισθάνομαι ότι προχωράω μέσα σε μια διαδρομή πάρα πολύ σύγχρονη και πολύ φρέσκια θα έλεγα. Αυτό που εννοώ, είναι ότι το να σε επιλέγουν άνθρωποι σαν τον Καραμίχο, που είναι νεότερης φουρνιάς από τη δική μου, είναι πολύ αισιόδοξο και σου δίνει τη χαρά να ανακαλύπτεις ότι μπορείς να δημιουργείς κι εσύ με το ίδιο πάθος, δίπλα σε ανθρώπους που κάνουν τα πρώτα τους βήματα. Παρότι λοιπόν είναι δύσκολο να εμπιστευθείς ένα νέο σκηνοθέτη, εγώ δεν έχω τέτοια στεγανά, είναι πέραν της λογικής μου και της αντίληψής μου για τη δουλειά μας και δεν με αφορούν καθόλου. Θεωρώ ότι οι άνθρωποι πρέπει να προχωράμε μπροστά, να ρισκάρουμε και να δοκιμάζουμε καινούργια πράγματα γιατί η στασιμότητα έχει πολύ άσχημη «μυρωδιά». 

Σας έχει κερδίσει η Ερασμία;
Με έχει κερδίσει απόλυτα. Εντάξει, παίζει ρόλο και η ιδιαιτερότητα του ρόλου και του κειμένου όπως και το γεγονός ότι είναι μονόλογος. Την έχω αγαπήσει λοιπόν και νιώθω ότι την κουβαλάω συνέχεια μαζί μου, δεν την αφήνω καθόλου! 

Ως Ερασμία λοιπόν, καταφέρατε μέσα σε μερικούς μήνες να σκαρφαλώσετε στην κορυφή των θεατρικών προτιμήσεων με πολλά αστέρια στον ώμο σας. Πόσο σημαντική είναι για εσάς αυτή η επιτυχία;

Κοίταξε να δεις, όταν δοκιμάζεις άλλα πράγματα και ο κόσμος σε ακολουθεί και σε στηρίζει, νομίζω ότι δεν έχεις μεγαλύτερη χαρά. Ο κίνδυνος που εγκυμονεί ένα τέτοιο εγχείρημα, το να δοκιμάζει δηλαδή ένας ηθοποιός για πρώτη φορά δηλαδή να κάνει μονόλογο και μάλιστα όχι απόλυτα κωμικό αλλά και δραματικό, είναι πραγματικά τολμηρό και έχεις ανάγκη την αναγνώριση και την αγάπη του κόσμου. Έτσι, τώρα βρίσκομαι στον τρίτο μήνα που παίζω αυτό το έργο, και ακόμα όταν αντιλαμβάνομαι αυτό που νιώθει ο κόσμος μέσα από το χειροκρότημά του, νιώθω μια ψυχική ευφορία που η λέξη ικανοποίηση δε μπορεί να την συμπυκνώσει σαν αίσθημα. Είναι κάτι βαθύτερο, σα να σου αναγνωρίζει ο κόσμος τη δουλειά χρόνων μέχρι να φτάσεις εδώ, έτσι τουλάχιστον το μεταφράζω εγώ… Δεν σου κρύβω ότι με συγκινεί πάρα πολύ.

Στη δική σας ζωή τι ρόλο παίζει η μητρότητα; Το να είσαι καλή μητέρα απαιτεί τόση αφοσίωση όση και το να είσαι καλή ηθοποιός. Τα καταφέρνετε όπως θα θέλατε στο «μοίρασμα»;

Αυτό πρέπει να μου το ξαναρωτήσεις μετά από χρόνια που θα έχει μεγαλώσει η κόρη μου, θα είναι στην ηλικία σου και θα δω τι έχω καταφέρει! (γέλια) Ελπίζω να τα πάω καλά κι εκεί και να περάσω τις εξετάσεις. Εγώ το μόνο που κάνω, είναι να προσπαθώ να είμαι όσο περισσότερο γίνεται κοντά της με όποιο τρόπο μπορώ όταν μου το ζητάει, γιατί είναι κοριτσάκι στην εφηβεία τώρα και με έχει απόλυτη ανάγκη. Συνειδητά λοιπόν θέλω να αφήνω περισσότερο χρόνο για την οικογένειά μου ακόμα και αν αυτό έχει κόστος στη δουλειά μου. Είναι επιλογή.

 
Μέχρι τώρα γνωρίζαμε μόνο την κωμική Ηρώ. Με αυτή την τραγικωμωδία όμως μας αποκαλύψατε και τη δραματική της πλευρά την οποία δεν είχαμε ξαναδεί… Πώς και δεν την είχαμε δει μέχρι τώρα;
Για να γνωρίσει ο κόσμος μια άλλη πλευρά ενός ηθοποιού, πρέπει να του δοθεί η ευκαιρία να παίξει τον κατάλληλο ρόλο. Γενικά θεωρώ ότι ένας καλός ηθοποιός και μάλιστα ένας ηθοποιός που κάνει κωμωδία, σίγουρα μπορεί να προσεγγίσει και δραματικά ένα ρόλο. Για μένα το δύσκολο -απ’ ό,τι βλέπω στη δουλειά μου τουλάχιστον- είναι η αντίθετη διαδρομή, ένας ηθοποιός δηλαδή που παίζει συνέχεια δραματικούς ρόλους να κάνει στροφή προς την κωμωδία. Η μετάβαση αυτή είναι δύσκολη γιατί η κωμωδία είναι ένα πολύ απαιτητικό είδος, πολύ περισσότερο απ’ το δράμα. Θεωρώ λοιπόν ότι τα υποκριτικά μου μέσα, απ’ ό,τι μου απέδειξε και η τωρινή μου πορεία, καλύπτουν και το δραματικό κομμάτι το οποίο εγώ ήξερα ότι το είχα μέσα μου και το είχα δουλέψει και στη σχολή μου, απλώς δεν το είχε δει ο κόσμος. Μου δόθηκε λοιπόν αυτή η ευκαιρία στη δεδομένη στιγμή και έτσι όλο αυτό βγήκε προς τα έξω και παρουσιάστηκε και στον κόσμο.   

Η τηλεόραση σας αγαπάει, όπως αγαπάει και όλους τους ηθοποιούς που ο κόσμος έχει λατρέψει μέσα από θρυλικές σειρές που παίζονται επί χρόνια στο repeat, όπως τα «Εγκλήματα». Εσείς την αγαπάτε; Θα θέλατε να δοκιμάσετε κάτι καινούργιο και εκεί;
Μιας και ξεκίνησα με τη «δοκιμή», θα μου άρεσε να δοκιμάσω κάτι άλλο που να μην είναι χιλιοειπωμένο και πληκτικό. Η αλήθεια είναι πως ανυπομονώ να συμβεί κάτι τέτοιο γιατί πραγματικά πιστεύω ότι στην τηλεόραση μπορούν να βρουν χώρο ωραίες και ποιοτικές δουλειές. Έτσι και τα «Εγκλήματα» στην εποχή τους ήταν μια εντελώς καινοτόμα και προχωρημένη σειρά, και αυτό αποδεικνύει το γεγονός ότι μετά από δέκα χρόνια νομίζεις πως γυρίζεται τώρα. Το λέω γιατί το βλέπω κι εγώ η ίδια, αποστασιοποιημένα πια σαν τηλεθεάτρια, αλλά και γιατί αυτό εισπράττω από τον κόσμο. 

Στο τέλος της παράστασης-εξομολόγησης η Ερασμία ζητάει μια μεγάλη και ειλικρινή «Συγγνώμη». Πόση δύναμη χρειάζεται για να σταθεί κανείς όρθιος μέσα στη μέση και κοιτάζοντας στα μάτια τον κόσμο γύρω του να απολογηθεί για τα μικρά ή μεγάλα λάθη του; Στη σκηνή αλλά και στη ζωή…
Θέλει δύναμη ψυχής. Θέλει μια μεγάλη εσωτερική διαδρομή και πολύ βαθιά αυτογνωσία. Μη νομίζεις ότι και στη σκηνή είναι εύκολο, σίγουρα είναι πιο εύκολο γιατί είναι απρόσωπη είναι όμως και η μοναδική στιγμή που κοιτάς τον κόσμο κατάματα και ξέρεις, έχω αντιληφθεί ότι μερικές φορές ο κόσμος χαμηλώνει τα μάτια… Για μένα αυτό είναι εντυπωσιακό. Στη ζωή κάτι τέτοιο είναι ακόμα πιο δύσκολο, όμως μια «συγγνώμη» όταν είναι αληθινή και μέσα απ’ την καρδιά, τότε μπορεί να διορθώσει, να απαλύνει και φυσικά να «σβήσει» λάθη.

Πάντως το κοινό δίνει ομόφωνα άφεση αμαρτιών στην Ερασμία…

Ναι, παρόλα τα λάθη της και τα πάθη της, στο τέλος αγαπιέται και φεύγει έχοντας εισπράξει τρυφερότητα.

Εγώ θα κλείσω με ένα μεγάλο «ευχαριστώ» για το χρόνο σας.

Να ‘σαι καλά γλυκό μου κορίτσι! (και χαμόγελο πάλι).