Όλος ο Σαίξπηρ σε μία ώρα… Εμείς πήγαμε, εσείς ακόμα;

Στην εποχή μας, όλοι έχουμε διαβάσει ή δει κάποιο έργο του Σαίξπηρ. Τα “άπαντα” του Σαίξπηρ όμως κανείς… Αναδιατυπώνω αμέσως. Κανείς, εκτός από τους μελετητές του (προφανώς) και τα εκατομμύρια θεατές που έχουν παρακολουθήσει τη συγκεκριμένη παράσταση από το 1992 μέχρι σήμερα σε όλο τον κόσμο. Και αν πάρουμε ως δεδομένο πως ο χρόνος είναι… χρήμα, τότε αυτή η παράσταση είναι “όλα τα λεφτά”…

Το «Ολόκληρος ο Σαίξπηρ σε μια ώρα» είναι ένας τίτλος που, αν μη τι άλλο, σου τραβάει αμέσως το ενδιαφέρον. Μιλάμε για μια παράσταση που δε ξέρω πώς να τη χαρακτηρίσω. Ιδιαίτερη; εναλλακτική; Θα την πω «περίπτωση» και θα σας προειδοποιήσω ότι αν κάποιος τη διαλέξει μόνο με βάση τον βαρύγδουπο τίτλο της και χωρίς προηγουμένως να έχει διαβάσει ή ακούσει δυο λόγια για την «υπόθεση», θα βρεθεί σίγουρα προ (μεγάλης) εκπλήξεως.

Το παράδοξο λοιπόν με τον τίτλο αυτής της απολαυστικής κωμωδίας, είναι πως παραπέμπει σε υποενότητα φιλολογικού εγχειριδίου – θέμα συζήτησης στα πλαίσια θεατρικού διημέρου – λογοτεχνικής μελέτης (σε κάτι τέτοιο σοβαρό ενιγουέι). Η επιλογή του όμως δεν είναι ατυχής όπως μπορεί να πιστεύετε. Εντάξει είναι λίγο σατυρική, όπως και η παράσταση άλλωστε, αλλά να σας πω και κάτι; Αφού αυτό πρόκειται να δείτε, τα άπαντα του Σαίξπηρ δηλαδή, πως αλλιώς να το πούμε; Και μιλάμε για δέσμευση έτσι, όχι αστεία. Ούτε 35, ούτε 36, αλλά 37 σαιξπηρικά έργα σε μια μόνο παράσταση, ξηγημένα πράγματα!

Τώρα βέβαια το πώς θα σας τα παρουσιάσουν οι ηθοποιοί, το αν θα είναι ολόκληρα και γενικότερα το ότι το θέαμα που θα παρακολουθήσετε δεν έχει καμία απολύτως σχέση με ότι σαιξπηροειδές έχετε ξαναδεί (αν έχετε ξαναδεί) στη ζωή σας αλλά είναι μια εντελώς ανορθόδοξη βερσιόν τους, ΑΥΤΟ είναι εντελώς άλλο θέμα.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Μια φορά κι έναν καιρό, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, συναντήθηκαν ο Τζες (Jess Winfield), ο Άνταμ (Adam Long) και ο Ντάνιελ (Daniel Singer) όταν τους ζητήθηκε να γράψουν αυτό το έργο, με αφορμή τις πολύ πετυχημένες αυτοσχέδιες παραστάσεις του Reduced Sexpir Company που έδινε ρέστα εκείνη την εποχή. Τότε λοιπόν έγινε ακριβώς ότι γίνεται και τα βράδια στο Γκάζι όταν τη σκηνή του θεάτρου «Ροές» καταλαμβάνουν ο Γεράσιμος Γεννατάς, ο Άκης Σκελλαρίου, ο Αντώνης Λουδάρος και η Ναταλία Δραγούμη. Δηλαδή ΧΑΜΟΣ. Το κοινό ζητοκραυγάζει, οι κριτικοί κραυγάζουν σκέτο και η παράσταση συνεχίζεται. Και συνεχίζεται για χρόνια με την ίδια και περισσότερη επιτυχία και το ίδιο και περισσότερο κράξιμο.

Στη χώρα μας το έργο που οι κριτικοί με ένα σώμα – μια φωνή χαρακτηρίζουν ως «μπούρδα» πρωτοπαίχτηκε το 1994 και σήμερα γεμίζει ακόμη τις καρέκλες σκηνοθέτη. Μπορεί λοιπόν κριτικοί και σοβαροφανές κοινό να βαρέθηκαν να απορούν τι βρίσκει το “κοινό” κοινό σ’ αυτό το σεξπιρικό ποτ πουρί, όμως στον κόσμο α-ρέ-σει και σε αυτή την περίπτωση η γνώμη τους περισσεύει. Αρέσει ρε παιδάκι μου η φάτσα του Σακελαρίου κάτω από ξανθιά μπούκλα εποχής πώς να το κάνουμε! Ε και τι να γίνει που δε πετυχαίνεις και κάθε μέρα το Γεράσιμο Γεννατά με γλάστρα πάνω από το κεφάλι να κάνει το μπαλκόνι της Ιουλιέτας στην αιώνια σκηνή του φιλιού του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας!

Το σίγουρο είναι βέβαια πως ότι κι αν λέμε κοινό και κριτικοί οι τέσσερις σαιξπιροφύλακες δε δίνουν και ιδιαίτερη σημασία, αφού είναι εμφανές ότι διασκεδάζουν με το σεξπιρορεσιτάλ. Αυτός ο παλιμπαιδισμός που επισημαίνουν οι κριτικοί κοροιδεύοντας (και εμείς πολύ απολαύσαμε) είναι κατά τη δική μου γνώμη το «κάτι» που κάνει την παράσταση ανάρπαστη, γιατί πολύ απλά, ο κόσμος εκτιμά τον καλό χαβαλέ. Δηλαδή αυτόν που θα του θυμίσει λίγο τα  highlights γέλιου στην παρέα του και θα του φτιάξει τη διάθεση. Η παράσταση είναι παρείστικη, έχει μια παιδικότητα, έναν αυθορμητισμό, είναι «αφασία» να σας το πω και χύμα. Και ναι, είναι όντως παρατραβηγμένη, αλλά αυτή δεν είναι και η φύση της σάτυρας;

Να πάτε!

ΥΓ. Αν είστε άντρας (ελεύθερος) και σας αρέσει η Ναταλία Δραγούμη, φροντίστε να καθήσετε στην πρώτη σειρά. Θα με θυμηθείτε!

Ειρήνη Ντέλλα 

Πληροφορίες για τις ώρες και τις ημέρες των παραστάσεων