Σύμφωνα με την Ελένη Ανδριάκαινα:(Επίκουρος Καθηγήτρια Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο) :
“Η πολύχρωμη ευαισθησία της Σίσσυ Εισαγγελέα έχει τη δική της προσωπική περιπέτεια την οποία οι λέξεις της πρόζας δυσκολεύονται να αποδώσουν.
Το έργο που μας παρουσιάζει θα μπορούσε να είναι συνομιλία με τις σχισμές του Lucio Fontana ορμώμενη από το ερώτημα αν υπάρχει κάποιο αναφερόμενο επέκεινα του καμβά, ένα βάθος πίσω από την επιφάνεια. Θα μπορούσε να είναι περιπλάνηση στο κόκκινο, στις φανταστικές χρωματικές παραλίες της Collioure με όχημα τους πίνακες του Henri Matisse και του André Derain, εκεί όπου η σύμβαση και η αναπαράσταση τίθενται ως όρια του πραγματικού. Θα μπορούσε ακόμα να είναι διάλογος με την αυτοματική ζωγραφική του Joan Miró σχετικά με τη δυνατότητα διαφυγής κάπου αλλού, σε μια ονειρώδη πραγματικότητα, σε μια πληθωρική παιδική ηλικία. Οι πίνακες της Σίσσυ Εισαγγελέα θα μπορούσαν να ειδωθούν ως κατεξοχήν σύγχρονες μετα-ερωτικές δημιουργίες. Σύντομες συναντήσεις εραστών, μικρές ποιητικές ιστορίες που πασχίζουν να συλλάβουν το στιγμιαίο και το εφήμερο του οποίου η ένταση διαρκεί σαν αιωνιότητα.
Μια σειρά από οπτικές μεταφορές που δεν αναφέρονται σε κάποιου είδους εξωτερικότητα γιατί ασχολούνται επιμελώς με τον «Εαυτό» και ίσως για αυτόν τον λόγο καταφέρνουν να απευθυνθούν εικαστικά στον «Άλλον».
Κάθε φορά που η ματιά μας βυθίζεται μέσα του, ο πίνακας μετατρέπεται σε υποκείμενο, γίνεται βλέμμα που βλέπει και μας κοιτά -περίλυπο ή φαιδρό, σοβαρό ή περιπαιχτικό, ενθουσιασμένο ή αδιάφορο, σύντομο ή παρατεταμένο.
Οι πίνακες της Σίσσυ Εισαγγελέα θα μπορούσαν να αποτελέσουν σκηνικές προτάσεις για τις θεατρικές παραστάσεις της δικής μας ζωής· χρώματα και μορφές μιας τέχνης ταπεινής αλλά όχι ετερόνομης, το background μιας καθημερινότητας που έχει την πολυτέλεια να παραμείνει αστόχαστη, ανάλαφρη και ιδανική. Ιδανική επειδή αδιαφορεί για ένα μεγαλεπήβολο τέλος, έναν αφηρημένο εξιδανικευμένο σκοπό· ανάλαφρη επειδή ενδιαφέρεται να είναι ανθρώπινη, βιωμένη, συγκεκριμένα σημαντική· αστόχαστη επειδή συντονίζεται με τις αισθήσεις και τις εναλλαγές της επιθυμίας να παραμείνει «μικρό καράβι αταξίδευτο.”