Γιώργος Χρυσοστόμου: “Κάνουμε κωμωδία από αντίδραση”

Tromopolis θα πει «πόλη του τρόμου». Ακολουθώντας τα χνάρια του «Μετρόπολις»- του sci-fi αριστουργήματος του Φριτζ Λανγκ- το Tromopolis μιλά για το μέλλον και μάλιστα ένα εφιαλτικό μέλλον. «Πόλη του τρόμου» είναι η Αθήνα του μέλλοντος, μία Αθήνα κομφορμιστική και φουτουριστική, που έχει όμως κουβαλήσει μαζί της όλες σχεδόν τις αμαρτίες της Αθήνας του σήμερα. Γι’ αυτό δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα και εξακολουθεί να είναι «τρομερά» αστεία.

Θα σου πω κάτι που έλεγε ο Κακλέας, ο σκηνοθέτης της παράστασης. Τα πράγματα, επειδή θυμάται και τον εαυτό του το ’60, δεν έχουν αλλάξει και τραγικά από τότε. Πιστεύω ότι εμείς δε θα προλάβουμε να ζήσουμε πολύ φουτουριστικές καταστάσεις, όπως αυτοκινητόδρομους στον αέρα, ή όπως τις εικόνες που βλέπουμε στο “Πέμπτο Στοιχείο”. Δε λέω ότι δεν ισχύει, ότι δεν μπορεί να γίνει, αλλά για πολύ καιρό ακόμα ο κόσμος του μέλλοντος θα είναι ανάλογος με αυτόν που ζούμε τώρα. Το σίγουρο είναι πως ό,τι και να αλλάξει γύρω, το περιβάλλον θα είναι λίγο χειρότερο στο μέλλον, όμως η ψυχή του ανθρώπου θα είναι ίδια. Και ακόμη τα ίδια πράγματα θα ψάχνει. Είναι μες το DNA του πια.

Ένα από τα πιο αστεία σου κομμάτια, σε διάφορες μουσικές παραστάσεις, ήταν το Evolution of dance, όπου παρουσιάζεις με έναν εκπληκτικά κωμικό τρόπο την εξέλιξη του χορού με τα χρόνια. Το Τromopolis είναι κι αυτό μια κωμωδία που πραγματεύεται την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους, του πολιτισμού και της Ελλάδας. Θεωρείς ότι η έννοια της «εξέλιξης» είναι τελικά μια κωμική υπόθεση;

Όλα τα πράγματα αγγίζουν την κωμωδία, ακριβώς για να τα ξορκίζεις. Θέλω να πω: δεν βρίζεις τα «Θεία», αλλά μπορείς να κάνεις πλάκα με αυτά… Ακριβώς επειδή τα φοβάσαι, κάνοντας χιούμορ με αυτά, ξορκίζεις το φόβο από μέσα σου ή τα φοβάσαι λιγότερο. Και όλα τα πράγματα γύρω μας που είναι λίγο βαρύγδουπα, από αντίδραση και μόνο μπορούμε να τα κάνουμε κωμωδία, χωρίς βέβαια να τα προσβάλλουμε. Εξαρτάται, βέβαια, και από τον άνθρωπο. Για παράδειγμα, στο κομμάτι μου, όπου μιλάω για το Θεό, κάποιος μπορεί να παρεξηγηθεί. Αλλά δεν είναι κάτι που δεν έχει σκεφτεί κι ο ίδιος.

Σε αυτό το σκετς που αναφέρεις σε βλέπουμε να κυνηγάς συνέχεια το Θεό. Κι ο Θεός είναι παντού, εκτός από το σημείο που τον αναζητάς. Μετατοπίζεται διαρκώς. Ποιες νομίζεις ότι είναι οι ανάγκες του ανθρώπου, που τον κάνουν να ψάχνει τη βοήθεια μιας Ανώτερης Δύναμης;

Ο άνθρωπος, γενικά, ζητά βοήθεια από το Θεό, για ό,τι δεν μπορεί να κάνει ο ίδιος. Και θεωρούνται μεταφυσικά, όσα δεν μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος νους. Αυτό δε σημαίνει ότι το μεταφυσικό δεν είναι φυσικό. Είναι φυσικό και το θεωρούμε φυσικό, απλά επειδή δεν το ξέρουμε. Όπως, ας πούμε, ένα μυρμήγκι σε βλέπει και σε θεωρεί ένα μεταφυσικό ον… Φαντάζομαι! Έτσι κι εσύ, κάποια πράγματα που είναι πιο μεγάλα από σένα, θεωρείς ότι είναι πιο δύσκολο να τα νικήσεις και τα θεωρείς μεταφυσικά. Ο καθένας, όπως έχει μεγαλώσει, αναζητά το Θεό, είτε από ανάγκη, είτε από περιέργεια, είτε από φόβο. Ακόμα κι αν δεν πιστεύει, για να τον ακυρώσει, πρέπει πρώτα να τον πιστέψει για τον ακυρώσει. Και ο άθεος, εγώ πιστεύω ότι έχει μέσα του μια πίστη ότι κάτι ανώτερο υπάρχει από αυτόν.
 

Λένε ότι στην κωμωδία το timing είναι το παν. Ποια είναι η σχέση σου με το χρόνο στη σκηνή και στη ζωή;

Στη σκηνή είμαι πάρα πολύ καλός με το timing, όταν υπάρχει μουσική από κάτω. Αυτό έχει σχέση και με την ερώτηση που έθεσες λίγο πριν, για το Evolution of dance, αλλά και  άλλα κομμάτια δικά μου, που έχουν να κάνουν με το timing και τη μουσική, λέω ότι όταν υπάρχει ένα βασικό tempo πάνω στη σκηνή διευκολύνει. Και στο θέατρο γίνεται αυτό, αλλά στο θέατρο ο ρυθμός είναι πιο περίπλοκη υπόθεση. Εκεί το tempo το βρίσκεις βάσει του άλλου μέσω του κοινού. Κι εξαρτάται επίσης και από το τι εσωτερικό ρυθμό έχεις μόνος σου. Στη ζωή μου το timing είναι ένα τελείως διαφορετικό πράγμα. Το timing στη ζωή μου είναι πολύ χάλια! Γενικά δεν τα πάμε καθόλου καλά. Είμαι σε μέρη που δεν θα έπρεπε να βρίσκομαι, την ώρα ακριβώς που δεν θα έπρεπε να βρίσκομαι και λέω πράγματα που δεν θα έπρεπε να λέω.

Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου κωμικοί ηθοποιοί;

Μου αρέσει ο Κριστιάν Κλαβιέ. Μου αρέσει πάρα πολύ ο Τζιμ Κάρεϋ, γιατί είναι εξελίξιμος κωμικός, δεν έχει μείνει στο ίδιο πράγμα. Μου απέδειξε ότι μπορεί να παίξει τα ά-παντα. Από Έλληνες εν ζωή μου αρέσει πολύ σαν κωμικός ο Μπέζος και σε ό,τι κωμωδία έχω δει τον Νίκο Καραθάνο, έχω πάθει πλάκα! Από τους παλιούς, ο Μπάστερ Κίτον μου άρεσε περισσότερο από όλους- τον θεωρώ τον αρχηγό όλων. Ηθοποιός του βουβού κινηματογράφου, αλλά έχει κάνει κι αυτός πολύ μουσική και κίνηση. Και τώρα πρόσφατα ανακάλυψα έναν Βρετανό κωμικό, που έχω πάθει πλάκα. Λέγεται Ντιζ Αρτ.

Όταν σε βλέπουμε στη σκηνή να δίνεις αυτές τις ξεκαρδιστικές ερμηνείες, έχουμε την αίσθηση ότι αυτό το πράγμα που έχεις είναι εντελώς πηγαίο- έμφυτο. Ότι δε μαθαίνεται. Ή το έχεις ή δεν το έχεις! Θέλω να ρωτήσω: Κωμικός γεννιέσαι ή γίνεσαι;

Αν γεννιέσαι ή γίνεσαι… Έχει ανθρώπους που γεννήθηκαν και δεν έγιναν κι έχει ανθρώπους που δεν γεννήθηκαν και έγιναν. Θέλω να σου φέρω ένα απλό παράδειγμα. Είμαστε σε μια παρέα και σηκώνεται ένας και κάνει μία τέλεια μίμηση ή λέει καταπληκτικά ένα ανέκδοτο. Όλοι του λένε: «Ρε μ… θα πρέπει να γίνεις ηθοποιός!» Είναι σχεδόν ο κανόνας ότι αυτός ο άνθρωπος δε θα το κάνει ποτέ αυτό το επάγγελμα, γιατί είναι άλλος ο κώδικας. Παρόμοιος, αλλά τελείως άλλος. Αυτός γεννήθηκε κωμικός, αλλά δε θα γίνει, κατά πάσα πιθανότητα. Η αντίθετη περίπτωση, για κάποιον που δεν γεννήθηκε, αλλά έγινε.  Είναι να δουλέψει κάποιος τόσο πολύ, να ρουφήξει τόσο πολλές πληροφορίες από γύρω του, να μην αντιγράψει κανέναν, αλλά να κλέψει τους πάντες… κι αν είναι αρκετά εύστροφος, μπορεί να γίνει ένας πολύ καλός κωμικός.

Πόσο ανεκτικός είσαι με κάποιον σκηνοθέτη που θα προσπαθήσει να σε βάλει σε “καλούπια”

Αν ο σκηνοθέτης ξέρει καλύτερα από μένα, με μια συνεννόηση μπορούμε να βρούμε μια μέση οδό. Εμένα μου αρέσει να αφήνομαι στο χέρι του σκηνοθέτη. Εάν ασχοληθεί μαζί μου, ασχολούμαι κι εγώ. Αν δεν ασχοληθεί μαζί μου, προσπαθώ να σώσω τον εαυτό μου. Ο καθένας σε αυτή τη δουλειά έχει ένα standard προσωπικό, αλλά πάντα μέσω τρίτου διαμορφώνεις άποψη για το τι είναι καλό ή όχι. Γιατί δεν μπορείς να βλέπεις τον εαυτό σου. Μπορείς να τον φαντάζεσαι, αλλά δεν μπορείς να τον δεις.

Πώς βλέπεις σήμερα την κατάσταση στο θέατρο;

Είναι σήμερα όπως ήταν πάντα. Η κατάσταση, από τότε που υπάρχει το θέατρο, είναι όλα μαζί: και τραγική και πάρα πολύ καλή και πάρα πολύ μπροστά και πάρα πολύ πίσω. Εμπεριέχει όλα τα πράγματα αυτή η δουλειά, γιατί είναι γεμάτη από ανθρώπους. Και ο καθένας από αυτούς τους ανθρώπους κουβαλάει τη δική του ιστορία και τη δική του προϋπηρεσία. Ό,τι ξέρει ο καθένας δίνει, αλλά αν τα βάλεις όλα κάτω, αν υπήρχαν 10 χιλιάδες ηθοποιοί κι αν είχαν από 10 χιλιάδες θέατρα ο καθένας και οι 10 χιλιάδες θα ανεβάζαν κάτι διαφορετικό. Πάντοτε είχε καλές παραστάσεις, αλλά και μέτριες και αδιάφορες και επαναστατικές παραστάσεις.

Το θέατρο πάντοτε είχε προβλήματα με τα οικονομικά. Κανείς δεν το στηρίζει. Αυτό έχει ένα καλό κι ένα κακό. Το ότι δεν παίζουνε πολλά λεφτά στο θέατρο, βγάζει μία μιζέρια πολλές φορές, σε σχέση με μια παράσταση του εξωτερικού, που έχει πολύ χρήμα. Το καλό όμως είναι ότι έτσι αναγκάζονται όλοι και ο ηθοποιός και ο σκηνοθέτης, να δουλεύουν πιο πολύ το μυαλό τους. Και μπορούν να βγουν πράγματα, χωρίς να ξοδέψεις τίποτα, που να είναι πιο μαγικά από οτιδήποτε άλλο.

Τις επόμενες δουλειές μου δεν τις ξέρω. Η μόνη που έχω σίγουρη είναι δύο επεισόδια guest στη σειρά «Με λένε Βαγγέλη» με το Βασίλη Χαραλαμπόπουλο, σε σκηνοθεσία Στέφανου Μπλάτσου στο Mega. Είναι κάτι που έχω γυρίσει ήδη και θα παιχτεί από του χρόνου. Από εκεί και πέρα έχω 2-3 προτάσεις, οι οποίες περιμένουν απαντήσεις κι από τις δύο πλευρές.

Ποια είναι τα όνειρά σου σε σχέση με την υποκριτική τέχνη;

Ένα όνειρο έχω από το ξεκίνημά μου ως ηθοποιός. Να μπορώ να παίξω όσο πιο πολλά διαφορετικά πράγματα γίνεται, τα οποία βέβαια να είναι ενός επιπέδου και πάνω. Να υπηρετήσω όσο πιο πολλά είδη γίνεται. Όχι μόνο κωμωδία. Τα πάντα. Να πάρω από όλες τις Σχολές. Και να μείνω σε αυτή τη δουλειά, μέχρι να φύγω από τη ζωή, θα ήταν ευτυχές.

Σε μια συνέντευξή σου είχες δηλώσει ότι ηθική για σένα είναι να μην πουλάς το κορμί σου και τους φίλους σου. Τι σημαίνει για σένα η προδοσία- είτε του εαυτού σου, είτε των άλλων;

Δεν θα πουλούσα για μία δουλειά έναν φίλο μου. Αυτό το θεωρώ προδοσία. Βέβαια, μιλάω εκ του ασφαλούς, γιατί άμα είχα την τεράστια ανάγκη και πέθαινα…θα πουλούσα δεν ξέρω κι εγώ τι. Αλλά σε κανονικές συνθήκες, θεωρώ ότι είναι πιο σημαντικό να κρατήσεις ένα φίλο, παρά μία δουλειά για 6 μήνες. Όσα καλά και να σου δώσει αυτή η δουλειά, θα χάσεις κάτι πολύ πιο σημαντικό, που είναι ένας φίλος. Μία δουλειά θα σου προσφέρει για 6 μήνες ή ένα χρόνο χρήματα και συνεργασίες καινούριες, αλλά δε σου εγγυάται κανείς ότι θα σου δώσει τα πράγματα που θα σου έδινε ένας φίλος ή η σχέση σου ή η οικογένειά σου ή η αξιοπρέπειά σου, στην τελική. Και όταν λέω «πουλάω το κορμί μου», δεν εννοώ «εκπορνεύομαι σεξουαλικά». Εννοώ ότι δεν αφήνω τον εαυτό μου, δηλαδή το Γιώργο, να ξεπουλιέται πάρα πολύ. Προτιμώ να κάνω πολύ επιλεγμένα πράγματα και πολύ επιλεγμένες εμφανίσεις και συνεντεύξεις, γιατί δε θέλω να “πωλείται” πολύ το όνομά μου. Όχι από σνομπισμό, αλλά γιατί όσο πιο πολύ πουλάς κάτι -ένα πετράδι, ας πούμε- στην αγορά, τόσο πιο  γρήγορα χάνει την αξία του. Όσο πιο δύσκολα βρίσκεται, τόσο μεγαλύτερη αξία έχει.

Κερδίστε προσκλήσεις για την παράσταση “Tromopolis… Αιώνες τώρα” κάνοντας κλικ εδώ