Γλυπτά του Βαρώτσου, ζωγραφική του Λαζόγκα, και τoν κύκλο έργων «New Environments for a New Society» του Παλαβράκη, θα έχει την δυνατότητα να παρακολουθήσει το κοινό.
“Ο Βαρώτσος μεγαλώνει στο μοντέρνο και βιώνει το μετά-μοντέρνο, μελετά το μοντέρνο και δημιουργεί στη μετά -το- μοντέρνο συνθήκη. Ο Βαρώτσος μαθητεύει στη δύναμη της ‘αλήθειας’ του μοντέρνου, βιώνει την υπονόμευση του μεσσιανισμού του μοντέρνου από την εννοιολογική τέχνη και, εν μέσω της σχετικότητας, αλλά και της πολιτιστικής, πολιτικής και υπαρξιακής αποσπασματικότητας της μετανεωτερικής εποχής και ‘της ευτυχισμένης Βαβέλ΄ εξακολουθεί να πιστεύει στην ανανεωτική δύναμη του μοντερνισμού. Βλέπει το μοντερνισμό ως τη μόνη δυνατότητα να προταθεί το νέο, τη γέννα του οποίου προϋποθέτει τη βαθιά κατανόηση του παρελθόντος και πολιτισμική συνείδηση της Ιστορίας.” Ματούλα Σκαλτσά
“Η τέχνη του Γιώργου Λαζόγκα είναι κυρίως έκφραση του ίχνους είτε αυτό προκύπτει εικαστικά ή είναι φιλοσοφικό. Τα αλλοπρόσαλλα υλικά που τα ενώνει μανιωδώς είναι χαρακτηριστικά της ιστορικής απόκλισης, προς την οποία τείνει η σύγχρονη ελληνική τέχνη και ποίηση. Αναπολώντας ένα παρελθόν, ανεπανόρθωτα χαμένο- με όρους αναβιωτικούς- αλλά ασφαλώς ακόμα δυνατό στην εμπνευστική και υπονοητική του ιδιότητα, ενός χαμένου μεγαλείου και μιας παρακμής , με τη μεσολάβηση του ίχνους. Δεν υπάρχει εύκολη ρητορεία ή ναρκισσισμός στην τέχνη του Γιώργου Λαζόγκα. Η σκέψη του πάει αντάμα με το χέρι του, προσπαθώντας να διατυπώσει δηλώσεις μιας χαμένης ταυτότητας τόσο χαρακτηριστική της σύγχρονης Ελλάδας-και της οποίας, η προηγούμενη γενιά των καλλιτεχνών επιχείρησε την ίδια αναζήτηση, συχνά γραφικά μέσω του τοπίου και της φιγούρας Art-Brute,και με απόπειρες φολκρόλ και νέο-κλασικισμού.” Νάνος Βαλαωρίτης
“Ο Απόστολος Παλαβράκης ανοίγει μια πόρτα στον κόσμο της Τέχνης του προσκαλώντας τον θεατή να γνωρίσει τα δομικά στοιχεία της. Με εργαλείο τη γραμμή και αφαιρετική διάθεση, ο δημιουργός αποδίδει την προοπτική, τους όγκους, τη σκιά και το φως, και μας εισάγει στη μυστική ιστορία του κόσμου του με μοναδικό οδηγό τα μάτια μας. Η αποδόμηση της αρχικής μορφής του έργου καθαυτού οδηγεί στο κέντρο του πράγματος και είναι αυτή που απελευθερώνει την αντίληψη του θεατή. Παράλληλα, η αποσπασματικότητα της απεικόνισης ανακόπτει την οντότητα της δομής, όχι μόνο από τον υπάρχοντα χώρο, αλλά και από τη λειτουργία του: η αλήθεια πραγματώνεται πλέον μονάχα στο βλέμμα του θεατή. Η έκθεση είναι μοναδική τόσο για το κοινό όσο και για τον καλλιτέχνη, αφού μας εισάγει με προσωπικό τρόπο στα δομικά στοιχεία του συνόλου του έργου του.” Πάρης Καπράλος