Σόλο Ντουέτο: Ζωής αγών άγονος…
Προσωπικές τραγωδίες, ψυχανάλυση και Beethoven στο Σόλο Ντουέτο, το διάσημο έργο του Tom Kempinski, το οποίο παρακολουθήσαμε στη Β’ Σκηνή του θεάτρου της «Οδού Κεφαλληνίας», σε σκηνοθεσία Ελένης Μποζά, με τη Μάνια Παπαδημητρίου και το Νίκο Αρβανίτη.
Η πρωταγωνίστρια Στέφανι Έιμπραχαμς, μια διάσημη βιρτουόζος του βιολιού, έρχεται αντιμέτωπη με μια απρόβλεπτη ασθένεια που της στερεί την ικανότητα να συνεχίσει την σπουδαία της καριέρα και άλλα πράγματα. Η σπουδαία καλλιτέχνης, βρίσκεται σε απόγνωση και ζητά τη βοήθεια του επιτυχημένου και πανάκριβου ψυχίατρου Δρ. Φέλντμαν, που γιατρεύει τις ψυχές πλουσιότατων πελατών.
Το έργο εξετάζει κατά πόσον μια σοβαρή τραγωδία πλήττει την αγάπη του ανθρώπου για τη ζωή. Θεωρούμε πως το ένστικτο της αυτοσυντήρησης είναι το ισχυρότερο ένστικτο του ανθρώπου. Κατά πόσον όμως ισχύει κάτι τέτοιο στην περίπτωση της χαρισματικής, αλλά τραγικής Στέφανι Έιμπραχαμς; Οι χαρές της ζωής της αποσύρονται και αποκαλύπτεται ένα υπόστρωμα χαραγμένο από βαθιά τραύματα. Η αυτοκαταστροφική συμπεριφορά της πρωταγωνίστριας τρομοκρατεί τον ψυχίατρο της. Όμως, οι νουθεσίες του έχουν αμφίβολα αποτελέσματα στην ασθενή του.
Ο δρ. Φέλντμαν θεωρεί ότι οι άνθρωποι έχουν πλέον προοδεύσει τόσο, που δεν χρειάζεται να πάσχουν από ιδιαίτερες αγωνίες. Οι ανέσεις που παρέχει ο πολιτισμός και η τεχνολογία λύνουν όλα τα προβλήματα. Κι όμως… Το παράδειγμα της ασθενούς του επιβεβαιώνει το αντίθετο. Πολιτισμός και τεχνολογία δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για να τη γλιτώσουν. Ο άνθρωπος, όσο κι αν κομπάζει ότι έχει πάρει τον έλεγχο της μοίρας του, συνεχίζει να βαδίζει σε τεντωμένο σκοινί… Για τη γυναίκα που υποφέρει από τη σωματική αρρώστια, τα πράγματα είναι πιο απλά. Τα βάζει με τον εαυτό της, με τους γονείς της, με τον άντρα της, με τον ψυχίατρό της, είναι εριστική, σκέφτεται την αυτοκτονία.
Αυτό που βγαίνει τελικά από την δραματική της εμπειρία, είναι πως ο αγώνας για τη ζωή είναι ένας αγώνας άγονος, που θα συνεχίζεται επ’ αόριστον. Πιανόμαστε από την ύπαρξή μας, όποια κι αν είναι, όπως “ο πνιγμένος πιάνεται από τα μαλλιά του” και συνεχίζουμε. Μέχρι τέλους.
Εξαιρετική η ερμηνεία της Μάνιας Παπαδημητρίου. Αξιοπρεπής ο Νίκος Αρβανίτης. Συνοψίζοντας θα χαρακτηρίζαμε το έργο λίγο κουραστικό, αλλά γόνιμο, μ’ ένα θεατρικό λόγο υψηλού επιπέδου.
Γιώργος Σμυρνής
