H Άννα Κοκκίνου μας ξεναγεί στον μαγικό κόσμο του “ΛΑ ΠΟΥΠΕ”

Έχετε ρίζες από την Αίγυπτο.  Βλέπουμε ότι στην χώρα αυτή έχει ξεσπάσει μια μεγάλη αναταραχή, για πολιτική και κοινωνική αλλαγή. Μιλήστε μας για τη σχέση σας με την Αίγυπτο και για τα συναισθήματά σας σχετικά με τα τελευταία γεγονότα.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αίγυπτο και πρέπει να πω ότι αισθάνομαι πως η Αίγυπτος είναι πατρίδα μου. Στην Ελλάδα ήρθα 17 ετών όταν τέλειωσα το σχολείο. Ο πατέρας μου όμως συνέχισε να μένει εκεί και για τα επόμενα 12 χρόνια που ζούσε, πήγαινα πολύ συχνά. Δεν έχασα την επαφή μου με την Αίγυπτο. Και τη γλώσσα τη μιλάω. Και όσο περνάει ο καιρός, τη μιλάω ακόμα καλύτερα.
Όσο για την τωρινή κατάσταση; Έχω πολύ μεγάλη αγωνία για το τι πρόκειται να γίνει. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πώς είναι οι Αιγύπτιοι! Είναι ένας πολύ καλόκαρδος λαός! Κι έχουν υποφέρει πάρα πολύ. Δηλαδή φύγανε οι ξένοι και ήρθε μετά η δικτατορία. Και είναι πολύ καταπιεσμένος ο κόσμος. Υπάρχει τρομερή φτώχια. Ξέρετε, η Αίγυπτος είναι πολύ πλούσιος τόπος. Και είναι μεγάλη δυστυχία να απολαμβάνουνε λίγοι αυτόν τον πλούτο!

Τι ήταν αυτό που σας τράβηξε στο θεατρικό έργο Λα Πουπέ του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη και θελήσατε να το κάνετε παράσταση;
Εγώ έχω μία μανία με τις κούκλες. Και είπα κάτι στον Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη και αυτός το πήγε στο δικό του κόσμο. Έγραψε αυτό το πολύ ωραίο έργο δημιουργώντας αυτήν την υπέροχη περσόνα, τη Ρίκα.

Ποια κοινά στοιχεία βρήκατε με τη Ρίκα, υιοθετώντας αυτό το ρόλο;
Ένα από τα πράγματα, τα οποία αισθάνομαι ότι έδωσα εγώ στο ρόλο αυτό, είναι ότι  στο έργο δεν ήτανε χοντρή. Δεν υπήρχε περιγραφή τέτοια. Και είναι ένα πρόσωπο της παιδικής μου ηλικίας. Ένα χοντρό πλάσμα, πολύ χαριτωμένο με πολύ γούστο. Η ίδια γκρίνιαζε συνέχεια, επειδή πάχαινε. Και πάχαινε τρώγοντας… «τόσο λίγο». Και αυτό το λίγο το έδειχνε κιόλας. Με μεγάλη μαεστρία έπαιρνε, ας πούμε, μια φέτα ζαμπόν τυλιγμένη και διπλωμένη, ώστε γινόταν μια μπουκίτσα πάρα πολύ μικρή και παραπονιόταν συνέχεια πως με ένα τόσο μικρό κομματάκι πάχαινε. Από εκεί και πέρα εγώ με το πρόσωπο αυτό δεν έχω σκεφτεί ότι έχω ομοιότητες.

Η Ρίκα έχει ένα ξεχωριστό- ιδιαίτερο  παρουσιαστικό. Από πού το εμπνευστήκατε; Τα μαλλιά, το μίνι κτλ;
Τα μαλλιά είναι Devine. Είναι ένας περίφημος Αμερικάνος τραβεστί, δε ζει πια, που είχε αφήσει εποχή. Και είχε τεράστια μαλλιά. Το υπέροχο κουστούμι το έφτιαξε η Μαθέα… Αλλά, η ιδέα του μίνι ήταν ιδέα του Νίκου Αλεξίου, του σκηνογράφου της παράστασης.

Κάποτε είχατε πει ότι η Ρίκα είναι μια τσιχλόφουσκα με μικρές δόσεις μίσους. Πόσο φονική μπορεί να γίνει μία τσιχλόφουσκα;
(Γέλια) Δεν ξέρετε. Κανείς δεν ξέρει.

Ο συγγραφέας λέει ότι δεν είναι αισιόδοξος για το μέλλον της Ρίκας. Εσείς πως φαντάζεστε το μέλλον της;
Τέτοια πρόσωπα δεν έχω ακούσει ποτέ να καταλήγουν ευτυχισμένα! Είναι πρόσωπα που έχει σφραγιστεί όλη τους η ζωή και όλη τους η προσωπικότητα από κάτι και μου φαίνεται εξαιρετικά δύσκολο αυτό να αλλάξει με το χρόνο. Η κατάστασή της λοιπόν θα χειροτερεύει. Κι αν δεν χειροτερεύει, θα μείνει άσχημη όπως είναι… Αλλά ποιος ξέρει;

Η Ρίκα συσχετίζει το μίσος των ανθρώπων της εποχής μας με την ταχύτητα. Η εποχή μας είναι μια εποχή ταχύτητας και η ταχύτητα φέρνει το μίσος. Και κάπου παρακάτω, λέει ότι οι οδηγοί, των οποίων το χαρακτηριστικό είναι ότι τρέχουν, είναι οι χειρότεροι άνθρωποι. Εσείς συμφωνείτε με το συσχετισμό μίσους- ταχύτητας;
Δεν είναι ότι το μίσος είναι ταχύτητα. Είναι ότι στην εποχή μας, που ανθεί το μίσος, είναι μια εποχή ταχύτητας. Ε… τώρα, αυτό κανείς μπορεί να το φιλοσοφήσει. Δηλαδή, εκτός από μία «φιλοσοφία της στιγμής» της Ρίκας, ένας εξωφρενισμός της, μια φιλοδοξία της στιγμής να φιλοσοφήσει… η καημένη… θα μπορούσε κανείς να πει κιόλας όσο πιο αργά είναι τα πράγματα, τόσο πιο ήρεμοι είναι οι άνθρωποι κι έχουν μεγαλύτερη επαφή με τον εαυτό τους και με τα πράγματα. Όσο για τους οδηγούς, δεν είναι τόσο η ταχύτητα. Έχουν σχέση και με κάτι άλλο. Ένα τραγικό βίωμά της.

Αντιγόνη: «Γεννήθηκα για να αγαπώ, όχι για να μισώ» Η Ρίκα τα ίδια λέει. Οι Χριστιανοί λένε «αγαπάτε αλλήλους». Παρ’ όλα αυτά, η βία και το μίσος τόσους αιώνες μετά συνεχίζουν να κυριαρχούν. Μήπως τελικά το μίσος είναι πιο δυνατό από την αγάπη;
Ε, όχι! Όχι! Δεν είναι κυρίαρχο το μίσος! Απλώς σε εποχές δύσκολες, σε εποχές που υπάρχει σύγχυση, πνευματική, κοινωνική, οπωσδήποτε δεν είναι το καλό αυτό που θα βγει στην επιφάνεια. Θα βγει το κακό! Οπότε, ανάλογα με τις εποχές, υπερισχύει στον άνθρωπο το ένα ή το άλλο. Απλώς, αυτό που ξέρω και είμαι βέβαιη γι’ αυτό, είναι ότι το καλό είναι πιο ισχυρό από το κακό! Από εκεί και πέρα, όμως,  είναι έτσι τα πράγματα, πάντα, που έχει οπωσδήποτε μεγάλη δύναμη το κακό.

Στην παράσταση η Ρίκα διαρκώς μετακινεί κουτιά, μεγάλα ή μικρότερα, τα οποία καταλαμβάνουν το σκηνικό. Τι συμβολίζουν τα κουτιά στο έργο;
Τίποτα… (γελάει)… Τα κουτιά είναι πάρα πολλά πράγματα. Η κούκλα έχει κουτί. Επίσης, υπάρχει η φράση τα έχω κλείσει αυτά σε ένα κουτί- τα θέματά μου. Είναι και ότι τα κουτιά καταλήγουν κάπως στο τέλος του έργου. Η  Ρίκα βγαίνει από αυτά. Δημιουργεί ένα τείχος, στο οποίο κλείνεται και μετά απελευθερώνεται. Όλο αυτό το πράγμα είναι η ίδια η παράσταση- αυτό το οποίο εξομολογείται η Ρίκα στο κοινό. Εξομολογείται επιτέλους αυτό που της συμβαίνει. Και όλη η πορεία της εσωτερικής της ψυχολογίας έχει να κάνει με την μετακίνηση των κουτιών. Αλλά είναι και ρυθμοί… Είναι διάφορα πράγματα.

Αυτό ήταν δική σας επινόηση;
Εγώ ζήτησα από το σκηνογράφο μας τον  Νίκο Αλεξίου «κουτί» και έγινε αυτό το πράγμα. Και τη δεύτερη χρονιά των παραστάσεων, εξελίχθηκε ακόμα περισσότερο. Εγώ έδωσα μία ιδέα, αλλά την ιδέα αυτή χίλιες φορές την πήγε παραπέρα ο Νίκος Αλεξίου. Κι έφτιαξε αυτό το θαυμάσιο πράγμα! Είναι σαν να ζήτησε κάποιος ένα καρύδι και αυτός να του έφερε ένα χωράφι με καρυδιές! Πραγματικά, δε μου έχει ξανασυμβεί στο θέατρο -και νομίζω ότι είναι χαρακτηριστικό του ανθρώπου- το σκηνικό να είναι τόσο λειτουργικό. Και πρέπει να σας πω, επίσης, ότι είναι η καλύτερη συνεργασία που είχα ποτέ μου! Άγγιξε τα χωράφια της σκηνοθεσίας! Είχα θαυμάσια συνεργασία μαζί του. Πρόκειται για έναν σπάνιο άνθρωπο. Υπέρ- ταλαντούχο και σπάνιο! Επίσης, θέλω να ευχαριστήσω τη Στέλλα Γαδέδη για τα υπέροχα τραγούδια που έγραψε.

Πόσο δύσκολο είναι ένας ηθοποιός να σκηνοθετεί τον εαυτό του;
Έχει γίνει το εξής: Περνώντας τα χρόνια και με την ασχολία με τη δουλειά μου, με τον τρόπο που επιλέγονται τα έργα, είναι πολύ απλό και φυσικό να αναλαμβάνω εγώ όλη την ευθύνη της παράστασης! Τώρα, στον μονόλογο, οπωσδήποτε, μου λείπει πολύ κάποιος κάτω (ένας σκηνοθέτης)… Αυτό είναι γεγονός. Αλλά κάτι το οποίο έχεις δημιουργήσει μες το μυαλό σου, να φέρεις σκηνοθέτη, για να το μοιραστείς! Είναι πολύ δύσκολο και είναι κάτι που στο παρελθόν με έχει στενοχωρήσει πολύ, επειδή είμαστε άνθρωποι και υπήρχανε συγκρούσεις. Και πολύ δικαιολογημένα. Γιατί και ο άλλος είχε δίκιο, αλλά είχα κι εγώ δίκιο. Και οι δύο είχαμε δίκιο. Οπότε, έπρεπε εγώ να αναλάβω αυτό το πράγμα.

Με το  Γιάνναρη εννοείτε;
Με όλους! Ανεξαιρέτως με όλους!

Έχω διαβάσει πολλά σχόλια για την παράσταση στο internet και πολλοί φτιάχνονται με το τέλος, που η Ρίκα αρχίζει να βρίζει. Η εποχή μας είναι εποχή λεκτικής βίας; Τι είναι αυτό που μας ευχαριστεί με τις βρισιές;
Η απελευθέρωση της Ρίκας νομίζω ότι ακουμπάει το θεατή. Ας πούμε, στη Θεσσαλονίκη, που είναι πιο αυθόρμητο το κοινό, από ό,τι είναι στην Αθήνα, έτυχε σε 3 παραστάσεις (και το θεωρώ πολύ), από τις 23 παραστάσεις που έδωσα στην πόλη, την ώρα που η Ρίκα πρωτοβρίζει, χειροκρότησαν. Χειροκρότημα με τρομακτική ανακούφιση. Νομίζω ότι ακούστηκαν και «μπράβο»… Μπράβο στην Ρίκα (γέλια).

Πώς βλέπετε την κατάσταση, που έχει διαμορφωθεί, στο θέατρο σήμερα- τόσο από την πλευρά του κοινού, όσο και των ίδιων των ανθρώπων του θεάτρου;
Από τα έξω, τα ξέρετε. Με την οικονομική κρίση, που υπάρχει, έχει μαζευτεί ο κόσμος και γενικώς είμαστε πεσμένοι σε σχέση με πέρσι.  Όσο από μέσα, πιστεύω ότι δεν έχει αλλάξει κάτι στα πολύ βασικά θέματα του ελληνικού θεάτρου- εννοώ η παιδεία μας και όλα αυτά. Υπάρχουν υπέρ ταλαντούχοι νέοι ηθοποιοί, που βγαίνουν τώρα, οι οποίοι τελειώνουν τις σχολές και δεν ξέρουν ποιο είναι το αντικείμενο τους. Από εκεί και πέρα, οπωσδήποτε υπάρχει μια ζωντάνια στο θέατρο. Βλέπετε… Τόσες ομάδες. Και περιμένει κανείς να δει: τι ωραίο πράγμα θα βγει από όλα αυτά. Δεν ξέρω να σας πω περισσότερα. Το μόνο που ξέρω, είναι πως το να γίνει κάτι καλό στο θέατρο ήτανε τώρα και πάντα το πιο δύσκολο! Όπως είναι φυσικό.

Γιατί δεν έχετε παίξει ποτέ στην τηλεόραση;
Αν κι έχουν υπάρξει κάποιες εξαιρέσεις, ο γενικός κανόνας είναι ότι οι παραγωγές είναι πάρα πολύ πρόχειρες και μέτριες. Κι εγώ δεν μπορώ να πάω να παίξω σε κάτι τέτοιο. Οπωσδήποτε έχουνε γίνει δύο- τρία πράγματα πολύ καλά. Αλλά μιλάω για το γενικό κανόνα. Πάντως αν ήτανε σε ένα καλύτερο επίπεδο οι τηλεοπτικές παραγωγές, δε θα είχα κανένα λόγο να μην παίξω.

Έχετε σχεδιάσει κάτι για το μέλλον;
Εγώ θα ήθελα πάρα πολύ να ξανανεβάσω το έργο, που ανέβασα για λίγες παραστάσεις πέρσι. Το έργο του Σινκ, το «Καβαλάρηδες στη θάλασσα». Δυστυχώς, υπάρχουνε δυσκολίες, για να ξανανέβει τώρα. Θα δούμε.