“Αριστοφάνης x 3” στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών

Η διαχρονικότητα των θεατρικών αυτών έργων τα καθιστά σκηνοθετικά πιο ευπροσάρμοστα στην επικαιρότητα της κάθε εποχής. Αντίστοιχα, η μουσική τους επένδυση μπορεί επίσης να ξεφύγει από μια αναζήτηση ιστορικότητας. Ο «πρώτος διδάξας» προς αυτή την κατεύθυνση ήταν ο Μάνος Χατζιδάκις, ο οποίος επηρέασε αποφασιστικά την αισθητική του είδους για τους μετέπειτα δημιουργούς. Η μουσική του για τη Λυσιστράτη του Εθνικού Θεάτρου σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν το 1957 και ο Πλούτος, που ανέβηκε επίσης το 1956-57 σε σκηνοθεσία του Κουν από το Θέατρο Τέχνης, περιείχαν τραγούδια που έγιναν στη συνέχεια μεγάλες επιτυχίες («Μύθος», «Γαρύφαλλο στ’ αυτί» κ.ά.). 

Ο Γιώργος Κουρουπός έγραψε τη μουσική για τη Λυσιστράτη του Κ.Θ.Β.Ε. το 1983, σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά. Η οργανική συνοδεία γίνεται με λιτά μέσα και χαρακτηριστικές στίξεις κρουστών, ενώ η αβίαστη μελωδικότητα των φράσεων υπηρετεί στο έπακρο την εκφορά του λόγου. Η ρυθμική επανάληψη λέξεων συμβάλλει τα μέγιστα στην αμεσότητα και την ευκρίνεια της δραματικότητας των τραγουδιών. 

Ο Θόδωρος Αντωνίου έγραψε τη μουσική για τους Βατράχους το 1990, για το Φεστιβάλ Επιδαύρου και το Ανοιχτό Θέατρο, σε σκηνοθεσία του Γιώργου Μιχαηλίδη. Η γραφή του, πολυστυλιστική και πνευματώδης, σε μια πολύ στέρεη ρυθμική βάση, δανείζεται χαρακτηριστικά από είδη όπως το εμβατήριο και το ζεϊμπέκικο, κρατώντας ειρωνικές πινελιές στην ενορχήστρωση (ένα τρομπόνι μιμείται τις φράσεις του τραγουδιστή) και στα μουσικά θέματα (μια φευγαλέα αναφορά στη Λίμνη των κύκνων του Τσαϊκόφσκι!). 

Οι Όρνιθες σε μουσική του Δημήτρη Παπαδημητρίου ανέβηκαν από το Εθνικό Θέατρο το 1999, σε σκηνοθεσία Κώστα Τσιάνου. Η μελοποίηση του αριστοφανικού λόγου ακολουθεί εδώ μια πιο ενιαία στυλιστική αντιμετώπιση. Τα όργανα και οι φωνές έχουν ανεπτυγμένες φράσεις με πλούσια ηχητική υφή, συχνές αντιφωνίες και έκδηλο λυρισμό. Η απόδοση του τραγουδιού των πουλιών δίνει ευκαιρίες για περίτεχνες σολιστικές στιγμές.

Διευθύνει ο Μίλτος Λογιάδης.