Από τους πιο σημαντικούς τζαζ σαξοφωνίστες που προέκυψαν στη δεκαετία του ’90, ο James Carter ήταν αυτός που «γεφύρωνε» το χάσμα ανάμεσα στην αβανγκάρντια των sixties και το swing της mainstream jazz – όμως αυτό ήταν μια εκτίμηση καθαρά τυπική, αν όχι τυπολατρική, για τους «ειδικούς».
Ο James Carter, με την έλευση του νέου αιώνα, έδειξε ότι είχε κοινά γνωρίσματα τόσο με τον Albert Ayler και τον Pharoah Sanders όσο και με τον Django Reinhardt ή την Billie Holiday – πράγμα φυσικό για έναν σκεπτόμενο δημιουργικό μουσικό της σύγχρονης τζαζ. Παίζοντας σαξόφωνα, φλάουτο και μπάσο κλαρίνο, ο Carter διακρίθηκε σαν ένας από τους πληρέστερους σύγχρονους τζάζμεν.
Το organ trio του, με τον Gerard Gibbs στο Hammond, προέκυψε φυσικά (ή, καλύτερα, φυσιολογικά) στα μέσα της δεκαετίας, δείχνοντας ότι ο δρόμος που ακολουθούσε ο James Carter κρατούσε ίσες αποστάσεις από το προβλέψιμο (ή αναμενόμενο) και το far ‘n out – ή, απλά, περιπετειώδες. Το groove, στην περίπτωσή του, μπορεί να έχει σχέση με την άγρια συγκινησιακή φόρτιση μιας μουσικής που εδράζεται στο μπίμποπ και στο καθαρό μπλουζ αλλά μπορεί να είναι γεμάτη εκπλήξεις.
Συντελεστές της παράστασης
James Carter: σαξόφωνο
Gerard Gibbs: hammond
Leonard King: ντραμς
