Οι μορφές στο έργο της, διακρίνονται ασαφώς σαν να ανα-δύονται μέσα από την ομίχλη, σαν να τις έχει καταγράψει μια παλιά ταινία που έχει φθαρεί και ό,τι κάποτε ξεχώριζε από τον όγκο, το χρώμα, το περίγραμμά του να έχει πια απομείνει ένα φθαρμένο ίχνος της μνήμης και της ιστορίας.
Ο Θεόφιλος Τραμπούλης αναφέρει στο κείμενο της έκθεσης:
“Η δεισιδαιμονία του “ρεαλισμού” ή του “νατου-ραλισμού” δεν ήταν τίποτε άλλο παρά το “παραλήρημα της ερμηνείας” μιας ολόκληρης εποχής. Η επιταγή να αναπαραστήσουμε “αντικειμενικά” τη “φύση” -η ανάγκη να επι-μείνουμε στην επαφή του σώματος με τα αντικείμενα, στην αντίσταση που του προ-βάλλουν τα άλλα σώματα- όλα αυτά χαρακτηρίζουν μια εμμονική φαντασίωση του μο-ντερνισμού. Το ομοίωμα προσομοιώνει επιτυχώς τον ψυχαναγκασμό της φαντασίω-σης, υπερβάλλοντας τα στερεοτυπικά της σχήματα.“
Η έκθεση θα έχει παράλληλα εγκαίνια με την έκθεση του Νίκου Παπαδόπουλου.
