Ο ένας εμπνέεται από τις δημιουργίες του άλλου και συνθέτουν μαζί μια ονειρική αίσθηση της πραγματικότητας, που συνδυάζονται και οι δύο τέχνες. Η εσωτερική, σκοτεινή αλλά και με δόσεις ευαισθησίας διάθεση των πινάκων συνδυάζεται με την υποβλητικότητα και τις μελωδικές στιγμές της ηλεκτρονικής μουσικής.
Στους πίνακες της Σπυριδούλας Ζάχου αποτυπώνονται γυναίκες με κύριο χαρακτηριστικό τους την αγωνία -αν και συχνά τα χαρακτηριστικά του προσώπου παραλείπονται- ψάχνοντας τον αυτοπροσδιορισμό τους σε τοπία συνήθως ουδέτερα, πλαισιωμένα από χρώματα, κυρίως κόκκινο ή τις αποχρώσεις του. Οι πινελιές δίνουν λιτά τα περιγράμματα των μορφών.
Παράλληλα, η μουσική του Βασίλη Αβδελά κινείται σε μιαν ονειρική ατμόσφαιρα, χωρίς εξάρσεις, καθώς η μια ενότητα διαδέχεται ομαλά (και προκύπτει μέσα από) την άλλη. Η μελαγχολία και η τρυφερότητα είναι εμφανέστατα χαρακτηριστικά της μουσικής του, τόσο στα αρχικά σκοτεινότερα μέρη όσο και στα μελωδικότερα και ρυθμικότερα.
