Ένα love story χωρίς ροζ περιτύλιγμα!
Κάτι η αφίσα, κάτι το Valentine στον τίτλο που πάει πακέτο με αρκουδάκια, κόκκινες λάκτες, κινηματογραφικά φιλιά η ταινία σε παραπέμπει αμέσως σε παθιασμένο λαβ στορυ απ’ αυτά που το ζευγάρι ξεπερνάει όλα τα εμπόδια και στο τέλος ζούν αυτοί καλά (στο χόλιγουντ). Επειδή όμως εμείς (οι εκτος χόλιγουντ και μυθοπλασίας) συνήθως ΔΕΝ ζούμε καλύτερα -το χει αυτό η πραγματικότητα, υστερεί λίγο σε αστεράκια- μπουχτίσαμε από ροζ και κόκκινα ρομάντζα, Τζούλιες Ρόμπερτς και Χιου Γκραντ.
Το Valentine στορυ λοιπόν της αφίσας θα μπορούσε κάλλιστα να ενταχθεί στη συλλογή των γλυκανάλατων ταινιών -τύπου Notting Hill- που βλέπουν οι κοριτσοπαρέες όταν χωρίζει κάποιο μέλος τους τρώγοντας πίτσα και οικογενειακή συσκευασία παγωτού, αν δεν ήταν… Blue. Αυτή η μπλε μελαγχολική ταινία όμως θυμίζει λιγότερο μελό και περισσότερο ντοκιμαντέρ αδιέξοδου γάμου και αποδεικνύει ότι η ζωή ακόμα και στις ταινίες δεν είναι τόσο κινηματογραφική και πως ο έρωτας δεν είναι μονόχρωμος.
Ο Ντέρεκ Σιανφράνς, ξετυλίγει το κουβάρι της σχέσης του Ντιν και της Σίντι και η ταινία μετράει αντίστροφα. Ξεκινάει με την παροντική φθαρμένη ρουτίνα τους και δείχνει σκηνές απο ένα μισογκρεμισμένο γάμο. Το ζευγάρι στο τώρα, πρόωρα γερασμένο και παραιτημένο από τη σχέση χωρίς να έχει συμβεί κάτι κινηματογραφικά/συμβατικά κακό -όπως μια ασθένεια, ένα ατύχημα ή μια απιστία- μεγαλώνει μια 5χρονη κόρη. Παρακολουθώντας λοιπόν το ναδίρ της σχέσης τους, η βουτιά στο ζενίθ του παρελθόντος μας πιάνει απροετοίμαστους και μας προσγειώνει σ’ ένα πολύχρωμο πριν. Η ταινία συνεχίζεται με φλασμπάκ και αν ήταν κουίζ με ομοιότητες και διαφορές σίγουρα θα κυκλώναμε σχεδόν τα πάντα στην εικόνα. Η αρχική κεραυνοβόλος τους ένωση άφησε κυριολεκτικά συντρίμμια και ενώ το ξέρουμε εξ’ αρχής, την πατάμε κι εμείς μαζί τους με την ίδια αθωότητα, χαμογελώντας ασυναίσθητα την ώρα που παρακολουθούμε την ιστορία της αγάπης τους, λες και δε ξέρουμε τη δραματική εξέλιξη της. Κρυφοελπίζουμε οτι θα θυμηθούν κι αυτοί μαζί με μας τι ένιωσαν κάποτε και θα μπορέσουν να αναστηλώσουν τη σχέση τους, αυτό δεν επιβάλλει άλλωστε το άσπρο πανί;
Όμως αυτή η ταινία δε μας κάνει τη χάρη. Αποδεικνύει ότι αντλεί απ’ την αληθινή ζωή και όχι απ’ την ψευδαίσθηση κι έτσι μέσα στην αίθουσα γινόμαστε όλοι μάρτυρες τόσο της γκρίζας κατάληξης, όσο και της λαμπερής αρχής. Αυτό είναι και τo συγκλονιστικό άλλωστε στο Blue Valentine: ότι δε πονάς για την έλλειψη του έρωτα αλλά γιατί ξέρεις (με αποδείξεις) ότι κάποτε υπήρξε, ότι σε αναγκάζει να χωνέψεις την ωμή αλήθεια ότι οι σχέσεις τελειώνουν όπως αρχίζουν, χωρίς δηλαδή γιατί υπάρχει κάποιος λόγος ντε και καλά, αλλά γιατί έτσι. Και ότι στο τέλος, μένεις με ένα μπλε ερωτηματικό, μεγάλο όσο και το μυστήριο του έρωτα, να κάθεσαι αυθαίρετα στην καρέκλα του ψυχολόγου και να ψάχνεις για ώρες τι μπορεί να είχε συμβεί στο μεσοδιάστημα που απομάκρυνε οριστικά τα δύο αυτά παιδιά που τόσο συμπάθησες. Μέχρι να πάρεις απόφαση ότι κανείς δε ξέρει…
ΥΓ. Φυσικά να το δείτε όσοι δε το είδατε ήδη
Ειρήνη Ντέλλα
