Ο τρομπετίστας και συνθέτης Ενρίκο Ράβα αποτελεί ιδιαίτερη σελίδα της ιταλικής, ευρωπαϊκής και παγκόσμιας τζαζ, από το ξεκίνημά του, το 1964 με το κουιντέτο του Γκάτο Μπαρμπιέρι, μέχρι σήμερα. Έως τα 27 του χρόνια είχε ήδη συνεργαστεί με σχήματα των Στηβ Λέησυ, Ρόσουελ Ραντ, Μπιλ Ντίξον και το σύνολο αναφοράς Jazz Composers’ Orchestra Association. Το ’70 δημιούργησε το δικό του κουαρτέτο με τους Αμπερκρόμπι, Ντάνιελσσον, Κρίστενσεν και από τότε συνεχίζει, άλλοτε με συναντήσεις κορυφής (Γκιλ Έβανς, Τζο Χέντερσον, Σέσιλ Τέυλορ), άλλοτε διευθύνοντας μπάντες, και από το 1997 συμπράττοντας με το πιανιστικό του alter ego, τον Στέφανο Μπολλάνι.
«Σπάνια συναντώ αυτοσχεδιαστές με τόσο έντονη αίσθηση δομής και φόρμας» έχει δηλώσει για τον Μπολλάνι, ο Μάνφρεντ Άιχερ, δημιουργός της ECM. Ο Άιχερ και ο Ράβα υπήρξαν μέντορές του, τιθασεύοντας την αφάνταστη εκρηκτικότητα και την κατακλυσμιαία πληθωρικότητα ιδεών μιας εξωπραγματικής τεχνικής, στρέφοντάς τον στις προσεκτικές επιλογές μιας μελωδικής ροής. Η ηχογράφηση Piano Solo ψηφίστηκε «καλύτερος δίσκος της χρονιάς» το 2006, από το ιταλικό περιοδικό Jazz Musica, συνδυάζοντας φαινομενικά ασύμβατες επιλογές (λυρισμός – παιχνίδισμα, διαύγεια – εσωτερικότητα, αυτοσχεδιασμός – κλασικότητα).
Η σχέση του Μπολλάνι με τον Ράβα βασίζεται στην εμπιστοσύνη και τον αλληλοσεβασμό. Κανείς δεν δοκιμάζει να επιβάλλει τις αντιλήψεις του στον άλλον. Ο τρομπετίστας αφηγείται με φευγαλέους ψιθύρους, ονειρικές εναλλαγές και ελεγχόμενες λεπτολογήσεις. Ο πιανίστας μπορεί να ζητήσει δέκα θέματα από το κοινό και επί τόπου να τα συνδέσει σε ενιαία σύνθεση, αφήνοντάς το έκπληκτο (Θέατρο Βράχων, 8/9/2008). Ο τρομπετίστας διαθέτει και καταθέτει δεξιοτεχνική ωριμότητα, εκτελεστική φινέτσα, σουινγκάτα ξεσπάσματα, ραφιναρισμένο προσωπικό ήχο. Ο πιανίστας λειτουργεί «έχοντας στο μυαλό του τον ιδανικό ακροατή». Αντλεί από χίλιες πηγές, τη Βραζιλία ή τον Ραβέλ, το ντίξι ή τον Μιγιώ, το τάνγκο ή τον Πουλένκ… Όμως, δεν χάνεται στο χάος. Μένει προσηλωμένος στη χαρά της μουσικής, σε μια εξαίσια ηχητική ηδονοθηρία.
