Σύμφωνα με τον ίδιο τον δημιουργό:
“Η σιωπηλή αθέατη πλευρά της μνήμης είναι η τροφοδότρα πηγή των εικαστικών μου προβληματισμών. Το Χρώμα – Φως χωρίς προορισμό, χωρίς αρχή και τέλος, να χαϊδεύει, να απειλεί, να κορυφώνεται, στο τέλος να φιλιώνει με το έρημο τοπίο της ζωγραφιάς. Ένα τοπίο που αμφισβητεί την αρχέγονη υπόστασή του, ένας χώρος που οριοθετείται από ιδεογράμματα για να κρατήσει ερμητικά κλεισμένες, τις φευγαλέες ματιές του κόσμου που χάνεται.
Στην ενότητα αυτή των έργων αφουγκραζόμενος το απροσδόκητο αύριο και τους μουσικούς φθόγγους της αγωνίας του ανθρώπου, αντιπαραθέτω την αισιοδοξία μου με το αντίκρισμα της ζωογόνου φύσης και την αέναη δυναμική της, να μεταλλάσετε και να ανασυντάσσεται, σε μια διαρκή αναγέννηση αναζητώντας το λυτρωτικό φως.”
