Πρόκειται για μια προβολή του σώματος ως μηχανισμός μεταβολής, μέσα στο πλαίσιο της οθόνης.
Σύμφωνα με την Χριστίνα Γεωργίου:
“Η χορογραφική μεθοδολογία του σώματος και οι ρυθμικές επαναλήψεις καθορίζουν τη μετατροπή καθημερινών αντικειμένων, τα οποία εμφανίζονται ως συμβολικά εμβλήματα της ελληνικής παράδοσης. Η συγχώνευση της τελετουργικής αναπαράστασης του παραδοσιακού χορού με στοιχεία του δημοφιλούς πολιτισμού μέσα από δημοφιλή τραγούδια, εμφανίζονται ως ιστορικά σπαράγματα και πολιτισμικές αναφορές του παρελθόντος και του παρόντος. Η πρόθεση του σώματος για να διαμορφώσει εκ νέου τα στερεότυπα, προκειμένου να αποδομήσει και να αναρωτηθεί για τη αξία του κοινωνικού πλαισίου, σχηματίζει μια νεοσυσταθείσα ερμηνεία και ένα μυθικό περιστατικό.”
