Το 1948, στην Ιερουσαλήμ, η Χιντ Χουσέινι βρίσκει 55 ορφανά στο δρόμο, καθώς πάει στη δουλειά της. Αποφασίζει να τα πάρει στο σπίτι για να τους δώσει τροφή και στέγη. Μέσα σε 6 μήνες τα 55 ορφανά αυξήθηκαν στα 2.000, με αποτέλεσμα την ίδρυση του Ινστιτούτου “Dar Al-Tifl”. Η ταινία διηγείται την ιστορία της Μιράλ, μιας κοπέλας που βρέθηκε στο Ινστιτούτο το 1978, σε ηλικία 7 ετών, μετά το θάνατο της μητέρας της, και μεγαλώνοντας ανακάλυψε πως συγκρούονται μέσα της οι συμβουλές της Μαμάς Χιντ με την ανάγκη της να δώσει μάχη για το μέλλον του λαού της…
Ο Τζούλιαν Σνάμπελ, που είχε βρεί τον τρόπο του με το δύσκολο είδος της βιογραφικής ταινίας (με αποκορύφωμα το υπέροχο «Το Σκάφανδρο και η Πεταλούδα»), εδώ χάνει τον προσανατολισμό του και παγιδεύεται, μην καταφέρνοντας να βρει τη χρυσή τομή ανάμεσα στο προσωπικό δράμα και την καταγραφή πολιτικών και ιστορικών καταστάσεων. Σε λίγα σημεία θυμίζει τον ορμητικό καλλιτέχνη με τη δυνατή εικαστική ματιά, και δεν βρίσκει ένα κέντρο βάρους ανάμεσα στην ιστορία της Μιράλ και των δύο άλλων γυναικών που καθόρισαν τη ζωή της. Η παρεμβολή των ιστορικών πλάνων, ο συνδυασμός αγγλικής γλώσσας και αυθεντικών διαλέκτων, κάποιοι διάλογοι των χαρακτήρων που θυμίζουν δελτία ειδήσεων, ακόμα και η επιλογή της (φανερά Ινδής) Φρέιντα Πίντο για το ρόλο της Μιράλ, είναι δείγματα αμηχανίας. Ίσως αυτό να εξηγείται από αντιφατικές προθέσεις και επιλογές που καθορίζονται από συναισθηματικές εμπλοκές και διαδικαστικές αναγκαιότητες στη βάση της δημιουργίας της ταινίας, όταν ένας αμερικανοεβραίος σκηνοθέτης γυρίζει μια διεθνή συμπαραγωγή με ‘μήνυμα’ για το παλαιστινιακό ζήτημα, βασισμένος σε βιβλίο της γυναίκας του…
Θοδωρής Τσιάτσικας