Μαρία Σολωμού: “Δεν μ’ ενδιαφέρει ν’ αποδείξω κάτι κάνοντας θέατρο”

Το έργο «Δεσποινίς Τζούλι» είναι ένα διασκευασμένο θεατρικό έργο του Στρίμπεργκ, κάτι που σημαίνει ότι οι συγκρούσεις μεταξύ των χαρακτήρων θα είναι ανελέητες. Αν μάλιστα λάβουμε υπ’ όψη μας και την ταξική διαφορά, (ο Τζων, είναι υπηρέτης και η Τζούλι η κόρη του αφεντικού του) είναι δεδομένο ότι η σύγκρουση θα εξελιχθεί σε ολοκληρωτικό πόλεμο. Πόσο μάλλον όταν τη διασκευή του έργου την έχει κάνει ο βρετανός Πάτρικ Μάρμπερ, γνωστός μας από την ταινία Closer (με τους Julia Roberts, Jude Law, Natalie Portman και Clive Owen) ο οποίος, θα λέγαμε, έχει εξειδικευτεί στις «δηλητηριώδεις» συγκρούσεις των δύο φύλων.

H μις Τζούλι είναι η πλούσια κόρη ενός μεγιστάνα, που ερωτεύεται τον υπηρέτη του, ενώ κατά καιρούς κυνηγάει διάφορους άντρες και χρεώνεται- μάλλον από χαζομάρα- παρασπονδίες, που αντιβαίνουν στο πρωτόκολλο της υψηλής κοινωνίας. Είναι, επίσης, μια γυναίκα που μοιάζει να βρίσκεται στον προθάλαμο του να γίνει femme fatale, αλλά τελικά γίνεται μοιραία για τον εαυτό της και όχι για τους άντρες. Κι αυτό συμβαίνει, επειδή είναι πάρα πολύ αδύναμη, όπως πιστεύει η «πραγματική femme fatale» που την ερμηνεύει, η Μαρία Σολωμού. (Κάτι θα ξέρει, για να το λέει.)

Η Σολωμού, αν και παραδέχεται πως δεν έχει τίποτα κοινό με το ρόλο της δεσποινίδος Τζούλι, στην παράσταση αποδίδει με συγκινητικό τρόπο το δράμα της ηρωίδας. Σε αυτό τη βοήθησε η φαντασία της, όπως ομολογεί. Σε συνέντευξη που μας παραχώρησε για το έργο, μίλησε για τον ρόλο που ερμηνεύει, τις προκλήσεις που της δημιουργεί το θέατρο αλλά και τις δυσκολίες που παρουσιάζονται στον χώρο, λόγω οικονομικής κρίσης.

Σε είδαμε στην παράσταση «Μις Τζούλι» στο θέατρο… Κυρίαρχο θέμα στο έργο είναι η σύγκρουση των δύο φύλων. Πώς αναδεικνύεται αυτή η κόντρα μεταξύ άντρα και γυναίκας;

Τα περισσότερα έργα βασίζονται στην σύγκρουση των δύο φύλων. Αλλά ειδικά αυτό το έργο είναι βασισμένο σε αυτό το concept. Σε αυτό και στην ταξική διαφορά. Απ’ την πρώτη στιγμή φαίνεται αυτό… Δείχνει την ανωτερότητα λόγω θέσης της δεσποινίδος Τζούλι σε σχέση με την κατωτερότητα- αν θες- του Τζων, που είναι ένας υπηρέτης και του τρόπου με τον οποίο αυτή του φέρεται. Και πώς τον εκμεταλλεύεται στο πρώτο μέρος. Και πώς αυτό το πράγμα στην πορεία αλλάζει. Είναι, δηλαδή, ένα έργο βασισμένο στον πόλεμο των δύο φύλων, το ποιος έχει το πάνω χέρι και ποιος θα διαλύσει τον άλλο πρώτος. Ποιος θα πει την μεγαλύτερη κακία, να πονέσει τον άλλο…

Βλέπουμε όμως ότι στο έργο, ενώ στην αρχή η Μις Τζούλι έχει το πάνω χέρι, λόγω κοινωνικής θέσης, αυτό στην πορεία ανατρέπεται.

Ανατρέπεται γιατί αυτή θεωρεί πως το όπλο της είναι αυτό και μόνο αυτό. Κατά τα άλλα δεν έχει ούτε άποψη, ούτε θέση, ούτε είναι ένας άνθρωπος που πατάει γερά στα πόδια του και μπορεί να υποστηρίξει τις πράξεις της περαιτέρω… Οπότε διαλύεται ο κόσμος της ουσιαστικά αφού βρίσκεται μαζί με τον Τζων ερωτικά. Και έτσι όλο αυτό το πράγμα ανατρέπεται. Η δύναμη που έχει η μις Τζούλι αποδεικνύεται φαινομενική και δεν την βοηθάει να κρατηθεί. Γι’ αυτό έχει και άσχημο τέλος το έργο.

Με ποια στοιχεία του ρόλου έχεις ταυτισθεί;

Με κανένα! Με κανένα! Δεν έχει καμία σχέση με μένα αυτός ο ρόλος, απλά, επειδή εγώ τον παίζω, αναγκαστικά από τον εαυτό μου αντλώ πράγματα. Δεν μπορώ, όμως, να πω ότι μου ήταν κάτι που μπορούσα να συσχετισθώ εγώ προσωπικά, ως άνθρωπος. Απλά, η φαντασία βοηθάει.

Ποια στοιχεία τότε τον κάνουν απωθητικό;

Δεν είναι απωθητικός ο ρόλος. Ίσα- ίσα! Δεν μπορείς να παίξεις ένα ρόλο, που τον βρίσκεις αντιπαθή. Πρέπει να τον αγαπήσεις, ή να τον συμπαθήσεις πάρα πολύ ή να βρεις τα ελαφρυντικά του. Ακόμα και αντί-ήρωας να είναι ένας ρόλος- που η μις Τζούλι δεν είναι- πρέπει να βρεις τους λόγους πίσω από τις πράξεις του και τη δικαιολογία.

Εγώ είδα μια γυναίκα που ήθελε να ζήσει τα πάντα, αλλά κάτι πήγαινε στραβά. Σαν να ζούσε σε λάθος εποχή.

Δε νομίζω ότι είναι θέμα εποχής. Νομίζω ότι είναι θέμα ανθρώπου και χαρακτήρος. Νομίζω είναι πάρα πολύ αδύναμη! Θεωρεί ότι όλα είναι εύκολα, ότι όλα της δίνονται απλόχερα γιατί είναι αυτή που είναι… Δεν είναι θέμα εποχής. Είναι θέμα και dna προσωπικό της. Ταλαντεύεται ανάμεσα στον πατέρα και στη μητέρα, όπου όμως η μητέρα της ήταν ισχυρός χαρακτήρας και μπορούσε να στηρίξει τις απόψεις της. Η Τζούλι δεν μπορεί. Είναι πολύ αδύναμος χαρακτήρας και είναι μια κοπέλα που δεν έχει ζήσει τίποτα. Είναι πολύ ωραία περιφρουρημένη στο σπιτάκι της με τα λεφτά της και τη θέση της. Και θεωρεί ότι αυτό είναι. Αλλά δεν είναι αυτό τελικά και όταν έρχεται ένας άνθρωπος, φέρνει τα πάνω-κάτω στη ζωή της.

Πώς ήταν η συνεργασία σου με τους άλλους ηθοποιούς και τη Μίνα Αδαμάκη;

Με τη Μίνα είναι η τρίτη φορά που δουλεύουμε μαζί, οπότε τα πράγματα είναι σχετικά απλά. Ξέρουμε τους κώδικές μας. Ξέρω πώς δουλεύει η Μίνα και αυτός είναι ο λόγος που δέχομαι να συνεργαστώ μαζί της. Τα βρίσκουμε. Είναι αρκετά δύσκολη, βέβαια, αλλά αυτό δε λέει τίποτα. Ίσως να είναι και καλό. Με το Μάξιμο επίσης γνωριζόμαστε από την τηλεόραση, όπου έχουμε δουλέψει μαζί. Με την Τζωρτζίνα πρώτη φορά δουλεύουμε μαζί και είναι εξαιρετική συνεργάτις και πολύ καλό παιδί. Κολλήσαμε. Δεν είχαμε κανένα πρόβλημα!

Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σου;

Α… Δεν έχω. Προς το παρόν η παράσταση είναι… Θα συνεχιστεί και του χρόνου. Δεν έχω κάτι παρακάτω να πω.

Πώς βλέπεις την κατάσταση στο θέατρο σήμερα;

Η κατάσταση στο θέατρο σήμερα δεν νομίζω ότι έχει υποστεί σοβαρές διαφορές. Πάντα έχουμε καλές σεζόν ή κακές σεζόν, αναλόγως… Ο κόσμος πάει θέατρο, πιστεύω. Δεν πάει στον ίδιο βαθμό που βλέπει τηλεόραση, σαφέστατα… Αλλά αν υποθέσουμε ότι έχουμε κάποια κρίση, σίγουρα δεν είναι κρίση θεάτρου. Νομίζω περισσότερο κρίση της τηλεόρασης είναι. Ο κόσμος έχει ανάγκη να βγει και να δει ένα θέαμα, ό,τι κι αν είναι αυτό, είτε κωμωδία, είτε δράμα. Βέβαια, φαντάζομαι ότι σε αυτές τις περιόδους προτιμάει ο κόσμος τις κωμωδίες, αλλά μία καλή παράσταση, είναι μία καλή παράσταση. Άσχετα αν είναι κωμωδία ή δράμα.

Δηλαδή η κρίση περισσότερο έχει αγγίξει την τηλεόραση;

Πιστεύω πως ναι. Στη δική μας δουλειά μιλάω πάντα.

Ισχύει για σένα αυτό που λένε άλλοι ηθοποιοί, ότι κάνουν θέατρο για την τέχνη και τηλεόραση για τα λεφτά;

Ε… Όχι απόλυτα! Κάνω θέατρο γιατί μ’ αρέσει πολύ. Και δεν το κάνω συνέχεια, γιατί τότε θα σταματήσει να μ’ αρέσει. Το κάνω τόσο, όσο το αντέχω και μόνο σε δουλειές, στις οποίες δεν μπορώ να πω όχι. Δεν μου είναι εύκολο εμένα το θέατρο. Με δυσκολεύει αρκετά. Αλλά επειδή το αγαπάω πολύ, προσπαθώ να κάνω επιλογές με δουλειές που θέλω πολύ. Δηλαδή δεν είναι κάτι που θα κάνω, χρόνος μπαίνει- χρόνος βγαίνει. Κι επιλέγω να κάνω μικρές περιόδους- δύο, τρεις μήνες. Η τηλεόραση είναι ένα άλλο κομμάτι. Καμία σχέση το ένα με το άλλο. Αλλά δεν είναι ότι έχω να αποδείξω κάτι και γι’ αυτό κάνω θέατρο, ενώ κάνω τηλεόραση για να μπορώ να ζήσω. Το βρίσκω πολύ χοντροκομμένο σαν σκέψη αυτό.

Τι είναι αυτό που σε δυσκολεύει τόσο πολύ στο θέατρο;

Κοίταξε να δεις. Η καθημερινή τριβή με κάτι, από ένα σημείο και μετά με κάνει να θεωρώ ότι δεν μπορώ να το υπηρετήσω σωστά. Όταν βαριέμαι κάτι… Είναι το να παίζεις κάθε μέρα την ίδια παράσταση, που αν και δεν είναι το ίδιο πράγμα βέβαια κάθε βράδυ, από ένα σημείο και μετά εμένα τουλάχιστον με κουράζει. Δεν μπορώ.

Έχω ακούσει ηθοποιούς που λένε ότι ενώ πήγαινε καλά η παράσταση, δεν μπορούσαν δεύτερη χρονιά, γιατί τους κούραζε. Το ίδιο παθαίνεις κι εσύ;

Μου έχει τύχει να πάω δεύτερη σεζόν ένα έργο, αλλά δεν είναι κάτι που το προτιμώ. Εδώ δεν μπορώ να κάνω μία σεζόν. Θα κάνω δεύτερη σεζόν το ίδιο πράγμα;