Μίλτος Πασχαλίδης: Ένας «έντεχνος» με ψυχή ροκά!

Η συναυλία σφραγίζεται από τον καλλιτέχνη πάνω στη σκηνή, τα ακούσματά του, τις μουσικές του αγάπες, που δεν κρύβονται, ούτε θέλει να τις κρύψει- ιδίως η λατρεία του για την παραδοσιακή κρητική μουσική, την οποία αγάπησε τα χρόνια που έζησε στην Κρήτη, αλλά και αυτή για τον Σαββόπουλο, που μοιάζει να τον έχει κάτι σαν μουσικό του μέντορα.

Αν προσπαθούσαμε να κωδικοποιήσουμε τα βασικά στοιχεία του Πασχαλίδη, θα λέγαμε ότι συνδυάζει την ατμοσφαιρικότητα της κρητικής παραδοσιακής μουσικής, τον λυρισμό του «έντεχνου» λαϊκού και την ψυχή του ροκ. Νοσταλγός του ροκ εντ ρολ των νεανικών του χρόνων, το οποίο πλέον έχει εμπλουτίσει με ακούσματα από άλλα είδη και εμπειρίες από τη μεγάλη του μουσική διαδρομή, ο Μίλτος Πασχαλίδης «από σκηνής» συγκινεί, γιατί μιλάει και τραγουδάει από ψυχής.

Αν και δεν τον θεωρώ δημιουργό αντίστοιχης κλάσης των Κατσιμηχαίων στους πρώτους δίσκους τους, αυτό στην συναυλία δε με ενόχλησε καθόλου. Άλλωστε στην σκηνή τα πράγματα είναι αλλιώς. Ή το’ χεις ή δεν το’ χεις. Και ο Πασχαλίδης το έχει σίγουρα. Είναι εκεί επάνω τόσο ζωντανός και τόσο αυθεντικός κι απελευθερωμένος, που σε ανεβάζει κι εσένα. Πόσο μάλλον, όταν, εκτός από τα δικά του τραγούδια, ερμηνεύει με πάθος, μερικά από τα πιο ωραία τραγούδια άλλων καλλιτεχνών, όπως το επικό «Δημοσθένους λέξις» του Σαββόπουλο, το Losing my religion των REM, ένα από τα κομμάτια σταθμούς της δεκαετίας του 90, κρητικά τραγούδια πάρα πολύ ρυθμικά, το «Πριν το τέλος» του Παπακωνσταντίνου κ.α.

Tο πρόγραμμά του δεν κάνει κοιλιά σε κανένα σημείο, ενώ τα πολλά διαφορετικά μουσικά είδη με έναν μαγικό κατάφερνε να τα ταιριάζει μεταξύ τους, ώστε να παρουσιάζεται ομοιογένεια ακουστική. Κι αυτό είναι αποτέλεσμα ψαξίματος αλλά και αγάπης για τη μουσική. Άλλωστε, αυτό που λένε, ότι “όλοι οι καλοί χωράνε”, ισχύει και για τα τραγούδια.

Καλές ήταν και οι προσπάθειες των υπόλοιπων μουσικών και της τραγουδίστριας Φρόσως Στυλιανού, η οποία εκτός από το να συνοδεύει στα φωνητικά τον τραγουδιστή, τραγούδησε και κάποια δύσκολα κομμάτια μπλουζ. Οι λαρυγγισμοί της, ωστόσο, μου φάνηκαν υπερβολικοί, καθώς μου έμοιαζε σαν να δίνει οντισιόν για περάσει σε κάποιο talent show. Κι επειδή δε θέλω να νιώθω Μουρατίδης ή Λεβέντης, ξενέρωσα κάπως.

Είναι, πάντως, δεδομένο πως όσοι γέμισαν την ΑΥΛΑΙΑ, το έκαναν, για να ακούσουν τον παθιασμένο Μίλτο Πασχαλίδη. Κι αυτός σίγουρα δεν τους απογοήτευσε. Ανοιχτός στην επικοινωνία με το κοινό, κατάφερνε όχι μόνο να κεντρίζει το ενδιαφέρον μας με τις έξυπνες ατάκες του, αλλά να μας βάζει μέσα στο όμορφο ταξίδι της μουσικής, το οποίο κάνει ο ίδιος συνέχεια.

Γιώργος Σμυρνής