Μίκης, ο αγανακτισμένος!

Στην αντιμνημονιακή ρητορική του ο Θεοδωράκης εκφράζει έναν λόγο μάλλον παρωχημένο πολιτικά, ένα κράμα αριστερισμού και εθνικοφροσύνης. Στον λόγο που εκφώνησε στο Σύνταγμα, ανακαλεί το μεγαλείο των αρχαίων Ελλήνων, το 1821, το 1940, αλλά και φωνάζει για πολιτικούς προδότες, σαν άλλος Νότης Σφακιανάκης.

«Θεωρούμε ότι η αρχαία μας κληρονομιά που πάντοτε ακτινοβολεί, δηλαδή η Δελφική Ιδέα και το Ολυμπιακό Πνεύμα μάς προσφέρουν μεγάλες πιθανότητες για την ανακήρυξη της χώρας μας -με διεθνή συναίνεση- σε Κέντρο της Παγκόσμιας Ειρήνης και Πολιτισμού. Έχοντας μπροστά μας αυτά τα υψηλά ιδανικά που θα μας βγάλουν μια για πάντα από τη μέγγενη της εξάρτησης και θα μας οδηγήσουν για πρώτη φορά μετά το 1821 και το 1940 σε μια περίοδο πραγματικής Ελευθερίας και Ανεξαρτησίας, Λαϊκής Κυριαρχίας και Πατριωτικής Αναγέννησης, θα πρέπει σύσσωμος ο Ελληνικός Λαός, ενωμένος πίσω απ’ αυτό το Μεγάλο Όραμα να ξεκινήσει να παλεύει οργανωμένα με στόχο να συντρίψει το Απόστημα που μας δηλητηριάζει και μας απειλεί, να συντρίψει την ξένη εξάρτηση και το σύστημα εξουσίας», δήλωσε χθες στον λόγο που εκφώνησε στο Σύνταγμα.

Παρακάτω ο κ. Θεοδωράκης αναφέρει: «Φτάνουμε στο απόλυτο ξεπούλημα της πατρίδας μας στους ξένους, στην απόλυτη ντροπή και στην έσχατη εθνική προδοσία».

Και στην προχθεσινή επιστολή του, με την οποία δήλωνε την συμπόρευσή του με το κίνημα των αγανακτισμένων, κινήθηκε στο ίδιο μήκος κύματος.

“Χαιρετίζουμε τους δεκάδες, ίσως εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας, κυρίως νέους μας, που μαζεύτηκαν στις πλατείες όλων των μεγάλων πόλεων, διαδηλώνοντας την αγανάκτησή τους για το Μνημόνιο-μνημόσυνο, ζητώντας να φύγει η κυβέρνηση της ντροπής και όλο το πολιτικό προσωπικό που διαχειρίστηκε δημόσια αξιώματα, καταστρέφοντας, λεηλατώντας και υποδουλώνοντας την Ελλάδα. Η θέση όλων αυτών δεν είναι στη Βουλή, είναι στη φυλακή“.

 

Συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς μαζί του, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο  πολιτικός λόγος είναι ταυτισμένος με την προσωπικότητα του Μίκη Θεοδωράκη. Ο Μίκης ως δημιουργός και ως διανοούμενους έχει ταυτιστεί ανεξίτηλα με την αριστερά. Την πολιτική του στράτευση την πλήρωσε με διώξεις, εξορίες στα ξερονήσια, φοβερές κακουχίες. Και παράλληλα, με την μουσική του, ιδίως την περίοδο του αντιδικτατορικού αγώνα, ενέπνευσε μεγάλες ομάδες του πληθυσμού. 

Αξιοσημείωτο είναι, ότι παρά την αμοιβαία εκτίμηση που συνέδεε Θεοδωράκη και Χατζιδάκι, για την ελληνική κοινωνία είχε φτάσει σε σημείο να είναι θέμα πολιτικής ταυτότητας το αν ακούς τον ένα ή τον άλλο κορυφαίο συνθέτη. Και στην μεταπολίτευση συνέχισε να είναι έντονα πολιτικοποιημένος, με απόψεις και ακτιβισμό που απηχούσαν την κομμουνιστική του ιδεολογία, αλλά και εξάρσεις πατριωτισμού. 

Είναι γεγονός πάντως, ότι  συχνά επαναλαμβάνεται, ακούγεται παρωχημένος και υπερβολικός, επανερχόμενος στα συνωμοσιολογικά σχήματα, στα οποία μας έχουν συνηθίσει τόσο η αριστερά, όσο και η άκρα δεξιά στην Ελλάδα.