«Ο θυρωρός της νύχτας», στο ίδρυμα Κακογιάννη: Ακατάλληλο για… ενηλίκους

Δουλεύει για να ξεχάσει και να τον ξεχάσουν. Μέχρι που έρχεται η ώρα να αντιμετωπίσει τον ερωτικό του δαίμονα, στο πρόσωπο μίας μικρούλας Εβραίας, την οποία βασάνισε κι ερωτεύθηκε συνάμα στο στρατόπεδο συγκέντρωσης που υπηρετούσε τη θητεία του. Η κοπέλα μεγάλωσε. Αν και παντρεμένη πλέον με έναν διάσημο μαέστρο, έρχεται να ξαναβρεί τον «θυρωρό» στο ξενοδοχείο που εκείνος εργάζεται. Το πάθος τους αναζωπυρώνεται μονομιάς. Αυτός δεν μπορεί να ξεκολλήσει από πάνω της κι αυτή δεν μπορεί να ξεκολλήσει από πάνω του. Το χειρότερο όμως είναι ότι κι οι δύο δεν μπορούν να ξεκολλήσουν από το παρελθόν τους.

Μία ομάδα ναζί εγκληματιών, συντρόφων του θυρωρού, που έκαναν τα ίδια «τέρατα» μ’ αυτόν στο στρατόπεδο, απαιτούν από αυτόν την εξόντωση της κοπέλας, ώστε να μην μπορεί τους καταγγείλει. Οι προσπάθειες του θυρωρού να την γλιτώσει αποβαίνουν μάταιες και το ζευγάρι βρίσκεται πολιορκημένο σε ένα διαμέρισμα. Οι αντοχές τους δοκιμάζονται και η καταστροφή δείχνει αναπόφευκτη.

Αυτό είναι το έργο σε γενικές γραμμές. Είναι μια παράσταση, την οποία σκηνοθέτησε ο κινηματογραφικός Γιώργος Πανουσόπουλος. Του άρεσε, όπως δήλωσε σε συνέντευξή του στην τηλεόραση, αλλά θεωρεί ότι το σινεμά είναι ο χώρος του. Η παράσταση χαρακτηρίζεται από τις κινηματογραφικού τύπου εικόνες στο video wall, οι οποίες δείχνουν το παρελθόν του ζευγαριού στο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Επίσης, εμφανίζει σκηνές με ναρκωτικά και αποκαλυπτικές σεξουαλικές πράξεις- αλλά δεν δείχνει πολλά πράγματα.

Έτσι κι αλλιώς, η παράσταση βασίζεται σε μια σημαντική κινηματογραφική ταινία της Λιλιάνα Καβάνι το 1974 με τον ίδιο τίτλο και την ίδια υπόθεση, η οποία ήταν από τις πρώτες ταινίες που ασχολήθηκαν με την σεξουαλική – σαδομαζοχιστική διάσταση του Ναζισμού εισάγοντας τα Ναζιστικά σύμβολα στην ερωτική σκηνογραφία του σύγχρονου σινεμά. Η μεγάλη επιτυχία της ταινίας οδήγησε στην καθιέρωση της 28χρονης τότε Σαρλότ Ράμπλινγκ ως σύμβολο του σεξ και την εκτόξευσή της στην πρώτη γραμμή των κινηματογραφικών σταρ. Η ταινία με το συγκεκριμένο θέμα, που προβάλλει την σεξουαλική και σαδομαζοχιστική διάσταση του φασισμού, αλλά και τις προκλητικές της σκηνές, εκείνη την εποχή έκανε αίσθηση. Βρέθηκε στο σωστό timing, κάτι που δεν νομίζω ότι ισχύει για την παράσταση του…

Αλλά για να μην τα ρίχνουμε όλα στο timing, πρέπει να πούμε ότι και η εκτέλεση έχει πολλά προβλήματα. Ο Πανουσόπουλος προσπάθησε να ενώσει τον κινηματογράφο με το θέατρο, αλλά δεν κατάφερε να δημιουργήσει μια καλή παράσταση. Οι ερμηνείες των ηθοποιών ήταν μέτριες, με την πρωταγωνίστρια Μαρία Τσαρούχα να είναι έντονα φορτισμένη συναισθηματικά, αλλά άτεχνη και τον Τάκη Χρυσικάκο να είναι απλά αδιάφορος. Το σκηνικό είναι κουραστικό οπτικά. Το δε κείμενο έχει ένα θέμα βαρύ και ιστορικά φορτισμένο, το οποίο διαχειρίζεται με έναν πομπώδη μελοδραματισμό, που στερείται πρωτοτυπίας και βάθους. Το σεξ κι η διαστροφή του έργου ελάχιστα προκαλούν και για να πούμε την αλήθεια υπάρχουν απλώς για να τραβήξουν την προσοχή χωρίς να σοκάρουν και να τρομάξουν το κοινό, γεγονός που κάνει εντελώς ανιαρό το θέαμα.

Γιώργος Σμυρνής