Parklife στο Κακογιάννη: Sex… το φάρμακο της ανεργίας!

Ένα VW Beetle με τους προβολείς του σημαδεύει το κοινό. Με χαμηλή ταχύτητα, για να μην αρχίσουμε όλοι να τρέχουμε, μας πλησιάζει. Μετά σταματάει. Σβήνουν οι προβολείς. Ανοίγει το εσωτερικό φως και βλέπουμε τους δύο πρωταγωνιστές, έναν άντρα στη θέση του οδηγού και μία γυναίκα δίπλα του, λιπόθυμη. Την ξυπνάει. Αρχίζουν να μιλάνε. Και η ιστορία ξετυλίγεται μπροστά μας. Μέσα στο αυτοκίνητο πάντα, το οποίο εκτός από τροχοφόρο γίνεται και μιας πρώτης τάξεως κρεβατοκάμαρα για δυο παθιασμένους εραστές.

Αυτό που ενώνει το ζευγάρι είναι η ανεργία. Και οι δύο έχουν χάσει τις δουλειές τους και βρίσκονται μέσα σε ένα καθεστώς απελπισίας. Μέσα στον κλειστό χώρο ενός αυτοκινήτου, προσπαθούν ο ένας να αρπάξει από το κορμί του άλλου τα όποια στηρίγματα, για να αντέξει. Απαντούν στην έλλειψη εργασίας με άγριο σεξ μέσα στο αυτοκίνητο. Αλλά, δυστυχώς, το σεξ δεν γεμίζει το στομάχι.

Οι ζωές τους μένουν στάσιμες, μέσα στο ίδιο αυτοκίνητο, για χρόνια -και μέσα στην ίδια παράξενη σχέση. Πραγματοποιούν συνέχεια τα ίδια και τα ίδια, επαναλαμβάνουν το ίδιο παιχνίδι, κάνουν σεξ, μετά βαριούνται ή τσακώνονται ή ξανακάνουν τα ίδια απ’ την αρχή. Αυτό που δεν μαθαίνουμε ποτέ, πάντως, είναι ποιοι ακριβώς είναι αυτοί οι δύο άνθρωποι. Αν είναι παντρεμένοι μεταξύ τους ή με άλλους, αν έχουν σχέση μόνιμη μεταξύ τους ή με άλλους, αν ο δεσμός τους είναι παράνομος ή νόμιμος. Το μόνο, για το οποίο είμαστε σίγουροι, είναι πως και ο άντρας και η γυναίκα είναι άνεργοι.

Αυτό είναι πάνω κάτω το πλαίσιο της παράστασης Parklife, έργο του Στέλιου Λυκουρέση που ανεβαίνει το Ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη, σε σκηνοθεσία του Μ. Κωνσταντάτου.

Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι όλη εκτυλίσσεται μέσα σε ένα αυτοκίνητο. Από εκεί και πέρα, οι πρωταγωνιστές κάνουν σεξ όλη την ώρα, αλλά διακριτικά για το θεατή. Η υπόθεση κατά διαστήματα γίνεται ανεξήγητη σαν το Mulholland Drive του David Lynch… Όμως τα πάντα ξεδιαλύνονται γρήγορα κι έτσι το κείμενο δεν διεκδικεί δάφνες πολύ επαναστατικής γραφής. Οι ερμηνείες δεν είναι κακές, αλλά ούτε και συγκλονίζουν. Το έργο εξελίσσεται σχετικά γρήγορα και δεν κάνει κοιλιά. Ωστόσο, το θέμα της ανεργίας, της απόγνωσης, της αποξένωσης, των προβλημάτων στις ερωτικές σχέσεις αποδίδονται σχετικά κλισέ.

Δεν πρόκειται ούτε για κάποιο θεατρικό σημαντικού μεγέθους, ούτε η παράσταση δείχνει κάποια πολύ εντυπωσιακά σκηνοθετικά ευρήματα.

Γιώργος Σμυρνής