Ευρω-φεστιβάλ τζαζ στο Γκάζι: Αυτοσχεδιασμοί που μας ταξίδεψαν!
Η τζαζ είναι εδώ, σε όλη την Ευρώπη, αλλά και στην Ελλάδα. Το μουσικό ρεύμα που άλλαξε την πορεία της μουσικής, που εισήγαγε το ρεύμα του ιμπρεσιονισμού στην “κλασική” μουσική (Ντεμπισί, Ραβέλ), που σφράγισε μουσικά και καλλιτεχνικά τον 20ο αιώνα με τον έκρυθμο αυτοσχεδιασμό της, που καθόρισε την έννοια του soundtrack στο σινεμά με τις τόσες σπουδαίες συνθέσεις, είναι ακόμα ζωντανή! Και στον 21ο αιώνα!
Αυτό δείχνει και η ανταπόκριση που βρήκε το 11ο ευρωπαϊκό φεστιβάλ τζαζ, στην Τεχνόπολη στο Γκάζι, το οποίο ήταν ένα από τα σπουδαία event του φετινού Μαΐου για την Αθήνα από 24 έως 29/05.
Επισκέφθηκα το φεστιβάλ την τελευταία ημέρα. Ήταν μια ωραία νύχτα στον γοητευτικό χώρο της Τεχνόπολης. Ο κόσμος ήταν αρκετός, έστω κι αν ήταν η τελευταία μέρα ενός πολυήμερου φεστιβάλ. Και υπήρχαν αρκετοί φανατικοί της τζαζ ανάμεσα στο κοινό. Η μουσική αυτή ακόμα ηλεκτρίζει τους μουσικόφιλους.
Τρία σύνολα εμφανίσθηκαν στην σκηνή. Ένα από το Λουξεμβούργο, ένα από το Βέλγιο και η Big Band του Δήμου Αθηναίων.
Πιο σημαντική στιγμή κατά τη γνώμη μου ήταν η παρουσία των Βέλγων. Το Group του Christian Mendoza, ενός νεαρού πιανίστα που γεννήθηκε στο Περού, αλλά ζει μόνιμα στο Βέλγιο, μας χάρισε μια επίδειξη πειραματισμού πάνω στην μουσική. Πιανίστας επιπέδου ο Mendoza, έδειχνε της δεξιοτεχνία του όποτε χρειαζόταν, αλλά και την προσπάθεια του να δοκιμάζει τα όρια της τέχνης του, αλλά και του οργάνου του. Την περισσότερη ώρα το ένα του χέρι το είχε μέσα στις χορδές του πιάνου, για να αλλάζει ο ήχος του σύμφωνα με τις ανάγκες των συνθέσεων. Πολύ καλοί, όμως, ήταν όλοι οι μουσικοί του γκρουπ. Τόσο τα κρουστά, όσο και τα πνευστά, αλλά και η βιόλα μας έδωσαν ήχους ονειρικούς και μυστηριώδεις, που μας ταξίδεψαν στην μεγάλη ιστορία της τζαζ.
Από εκεί και πέρα το David Laboriel Trio από το Λουξεμβούργο δεν με ενθουσίασε. Τα όργανα που χρησιμοποιούσαν, ταιριάζουν στα μπλουζ και στα ροκ κομμάτια, ενώ και μεγάλα σημεία των συνθέσεών τους θα μπορούσαν ίσως να αποτελούν ωραίες εισαγωγές ή κιθαριστικά σόλο για κάποιο ροκ τραγούδι, αλλά δεν απηχούσαν ιδιαίτερα το πνεύμα και τον ήχο της τζαζ. Ενώ ούτε και καλά για ροκ ήταν, γιατί τους έλλειπαν όλα τα υπόλοιπα, η ένταση των ντραμς και της φωνής, η δομή του τραγουδιού (το verse-chorus-verse, που ειρωνεύεται ο Kurt Combain σε ένα τραγούδι του), οι στίχοι… Γενικά, το rock instrumental ποτέ δεν ήταν του γούστου μου, πόσο μάλλον όταν τραβάει τόσο πολύ, για να ταιριάξει με τα μοτίβα της τζαζ.
Η εκδήλωση έκλεισε με τους “δικούς μας” τζαζίστες, της Big Band του Δήμου Αθηναίων. Καλοί οι μουσικοί της μεγάλης αυτής ορχήστρας, απέδωσαν κομμάτια σημαντικά της τζαζ ιστορίας με μαεστρία. Ωστόσο, μου φάνηκε κάπως “ακαδημαϊκός” ο ρόλος τους, ενώ με ξενέρωσε κάπως το γεγονός ότι υπήρχε μαέστρος να τους καθοδηγεί. Αν και σε κάποιους θεατές έδωσε την εντύπωση ότι ήταν μάλλον διακοσμητικός, αφού οι περισσότεροι μουσικοί δεν τον κοιτούσαν καν.
Συνολικά, ήταν μια εκδήλωση που άξιζε τον κόπο και ήταν μια καλή έναρξη για το σημαντικό πολιτισμικά καλοκαίρι που θα έχουμε φέτος.
Γιώργος Σμυρνής
