Sex Theatre: Οι πιο “kinky” παραστάσεις που είδαμε τη φετινή σεζόν

Άλλωστε, τι μπορεί να σε σοκάρει στην εποχή μας με την ανθρώπινη σεξουαλικότητα, όταν έχουμε γύρω μας τόση πραγματική βαρβαρότητα (σε επίπεδο καθημερινότητας και εγκληματικότητας, κοινωνικής αδικίας, πολέμων κτλ); Πόσο μάλλον, όταν τα ταμπού γύρω από το σεξ έχουν σπάσει και τόσοι διάσημοι θεωρούν σημαντική κίνηση καριέρας να κυκλοφορήσουν μία ταινία με προσωπικές τους στιγμές. Είναι κάτι που πλέον δεν τους ξεφτιλίζει, αλλά τους αναβαθμίζει.

Μέσα σε αυτό το κλίμα, το ελληνικό θέατρο προσπαθεί να ακολουθήσει με τα δικά του, δειλά ή τολμηρά βήματα, ανάλογα με την περίπτωση. Ξεχωρίσαμε μερικές παραστάσεις, που το σεξ, το γυμνό, η σεξουαλικότητα και η διαστροφή παίζουν κυρίαρχο ρόλο και σας τις παρουσιάζουμε.

1) “Δεν μιλάμε γι’ αυτά“, κείμενο, σκηνοθεσία Κώστας Γάκης. Οι 4 πρωταγωνιστές (2 γυναίκες και 2 άντρες) να τα πετάνε όλα, για να αποδείξουν ότι το γυμνό είναι εξίσου σπουδαίο με το ντυμένο κι ότι όλα είναι μια σύμβαση που μπορείς να την απορρίψεις με μια κίνηση. Ένα απλό ξεβράκωμα!

Η μεγάλη αντίδραση του Γάκη, σε αυτό που αποκαλεί «σύγχρονο νεοπουριτανισμό», το «Δε μιλάμε γι’ αυτά», είχε τόσο πολύ γυμνό και τόσες αναφορές στο σεξ και στις διαστροφές του ανθρώπου, που σίγουρα είναι με διαφορά η πιο kinky και η πιο hot παράσταση της χρονιάς. Το μόνο κακό- κατά την ταπεινή μου γνώμη- ήταν ότι, εκτός από πολύ γυμνό, υπήρχε και αρκετό «ντυμένο»…

2) Μία σκηνή του έργου “Μέδουσα”, του Θωμά Μοσχόπουλου, είναι σαν το “Δε μιλάμε γι’ αυτά” σε μεγάλη κλίματα. Στην ανθρώπινη σονάτα, οι 4 γυμνοί γίνονται 22- γυναίκες και άντρες. Παρ’ όλ’ αυτά, το έργο δεν είναι σε καμία περίπτωση το ίδιο σέξι, ενώ το θέμα του δεν υπηρετείται από το γυμνό- καθώς υποτίθεται ότι μιλάει για μια ανθρώπινη τραγωδία με ναυαγούς και μάλιστα μόνο άντρες. Μάλλον, το γυμνό υπάρχει για να σκεπάσει την γύμνια του έργου (σχήμα οξύμωρο).

3) Το γυμνό έχει την τιμητική του στο Φεστιβάλ Αθηνών. Στο “Νάρκισσο” της Έλενας Πέγκα εμφανίζονται 20 γυμνοί άντρες εθελοντές να κάνουν ντους ο ένας πίσω από τον άλλο, σε ένα σκηνικό που θυμίζει ντουζιέρα αποδυτηρίων. Στην απολύτως βαρετή μεταφορά του μύθου του Νάρκισσου στη σύγχρονη πραγματικότητα, ο Άγγελος Παπαδημητρίου , ο οποίος ερμηνεύει το μονόλογό του για το μυθολογικό αυτό θέμα και τις ψυχολογικές του προεκτάσεις, παριστάνει τον καθαριστή μέσα στη ντουζιέρα. Όποτε δεν κοιτάζει τον εαυτό του, όπως καθρεπτίζεται στα απόνερα της ντουζιέρας, χαζεύει τα κορμιά των αντρών που πλένονται στον χώρο εργασίας του.

4) “Η Μαρκησία ντε Σαντ” του Ορέστη Τάτση. Αυτή η παράσταση δεν είχε γυμνό, αλλά σίγουρα ήταν kinky! Αβυσσαλέα ντεκολτέ, στρινγκ, πέτσινα εφαρμοστά παντελόνια, see-through τουαλέτες και από μέσα ζαρτιέρες, σε μια προσπάθεια να αναπαρασταθεί με όρους του σήμερα, μια γαλλική υψηλή κοινωνία του 18ου αιώνα, που μάλλον ήταν πιο έκφυλη και από τους έκφυλους της εποχής μας. Παράλληλα, ο Μαρκήσιος ντε Σαντ δεν εμφανίζεται ο ίδιος αλλά όλες οι «γυναίκες του» μιλάνε γι’ αυτόν και για τις ερωτικές τους περιπέτειες μαζί του, ενώ στο ρόλο της κόμησσα ντε Σαιν Φον η Ανατολή Αθανασιάδου κάνει τη διαφορά με το σεξ απίλ της και όχι με την ερμηνεία της…

5) “Νιζίνσκυ- Είμαι μια μαριονέτα του Θεού“, του Σταύρου Τσακίρη. Στο Ηρώδειο μια παράσταση με αρκετό γυμνό (όχι τόσο όσο στα τρία πρώτα έργα) και αρκετή πρόκληση. Ο αμφισεξουαλικός χορευτής πηγαίνει με άντρες και γυναίκες, ενώ πάνω στην τρέλα του εμφανίζεται ολόγυμνος πάνω στην σκηνή. Οι ερωμένες του εμφανίζονται πάντως με στρινγκ.

6) Η επιλογή μας αυτή ίσως φαίνεται παράξενη, καθώς το “Cock” της Κατερίνας Ευαγγελάτου είναι το απόλυτο αντί-πορνό. Εκεί που άλλοι ρίχνουν γυμνό, εκεί που θα μπορούσαν να έχουν ντυμένο, η πρωτοποριακή σκηνοθέτης παρουσιάζει τους πρωταγωνιστές ντυμένους, εκεί που μας λέει ξεκάθαρα ότι είναι γυμνοί. Δεν αγγίζονται και σχεδόν δεν κουνιούνται, φοράνε κανονικά τα ρούχα τους, αλλά υποτίθεται ότι κάνουν εκείνη την ώρα έρωτα, οι στημένοι ο ένας απέναντι στον άλλο από πέντε μέτρα απόσταση … και … Όλα, άλλωστε, είναι σύμβαση. Παρ’ όλ’ αυτά, το θέμα του μετά-γκέι, που δεν είναι ακριβώς γκέι, αλλά στρέιτ και γκέι κι ό,τι άλλο ο ίδιος θέλει, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι όλο το έργο είναι αφιερωμένο στην σεξουαλικότητα και στις σεξουαλικές σχέσεις, καθιστά το Cock, εκτός από μια πολύ φρέσκια θεατρική πρόταση, κι έναν «εκκεντρικό» εκπρόσωπο του ελληνικού sex theatre.

7) «Ο θυρωρός της νύχτας» είναι θεατρικό remake του Πανουσόπουλου στην ομώνυμη ταινία της… που σόκαρε στην εποχή της το παγκόσμιο κοινό, καθώς αναδείκνυε την σεξοδιαστροφική πλευρά του ναζισμού. Οπωσδήποτε έχει αρκετό γυμνό και σκηνές σεξουαλικές, είτε στα video-wall είτε και πάνω στο σανίδι με τους πρωταγωνιστές να κάνουν έρωτα. Πάντως, δεν προκαλεί (στην εποχή μας άλλωστε είναι και δύσκολο), ενώ είναι και μια πολύ μέτρια παράσταση.

Γιώργος Σμυρνής