Στημένα παιχνίδια στην Ελλάδα; Απίστευτο!
“Μα το ντέρμπι είναι στημένοκι από πριν ξεπουλημένο- Κι εσύ πνίγεσαι σε δίχρωμα κασκόλ!” τραγουδούσε ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου ήδη από την δεκαετία του ’80 (video). Για στημένους αγώνες, για παιχνίδια που είχαν προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα για να επωφεληθούν κάποιοι, μιλούσαμε δεκαετίες. Ο κάθε πικραμένος αποκάλυπτε συνωμοσίες κι “εγκλήματα”, είτε έχοντας πραγματικά στοιχεία, είτε βγάζοντας τα “από την κοιλιά του”!
Και τώρα; Αποκαλύφθηκε- λέει- τεράστιο σκάνδαλο στην Ελλάδα με στημένα παιχνίδια, με σκοπό τα υψηλά κέρδη στο στοίχημα. Κι όλοι κάνουμε ότι βγήκαμε από τα ρούχα μας. Ούτε που μπορούσαμε να το διανοηθούμε ότι στη χώρα της παράγκας, των Μητρόπουλων, του Μπέου, του Μάκη Ψωμιάδη και άλλων, θα υπήρχαν στημένα παιχνίδια!
Για να μην κοροϊδευόμαστε: Ήτανε ευρέως γνωστό ότι πολλά παιχνίδια κρίνονταν εκτός αγωνιστικών χώρων, με σκοπό να πάρει πρωταθλήματα κάποια από τις δύο μεγάλες ομάδες- αναλόγως ποια είχε το πάνω χέρι στο ποδοσφαιρικό παρασκήνιο. Οπότε, πόσο παράξενο μπορεί να ακούγεται ότι στήνονταν και παιχνίδια για να βγάλουν λεφτά από το στοίχημα; Ίσα- ίσα, μοιάζει και πιο λογικό, να στήνει κάποιος παιχνίδια για την πάρτη του- βγάζοντας λεφτά από αυτήν την ιστορία.
Όμως οι δημοσιογράφοι και οι φίλαθλοι που διαρκώς διαμαρτύρονται για την σαπίλα του ποδοσφαίρου, δεν έχουν καμία ευθύνη για τον ξεπεσμό του αθλήματος; Κατά την γνώμη μου, έχουν. Και μάλιστα σημαντική!
Ο οπαδός βέβαια δεν βγάζει λεφτά από το ποδόσφαιρο. Αντίθετα, βάζει λεφτά. Όμως καλύπτει ψυχολογικές του ανάγκες από τον αθλητισμό, οι οποίες, όπως αποδεικνύεται στην πράξη είναι μεγάλες και πολύ σημαντικές. Το ποδόσφαιρο, άλλωστε, είνα το όπιο των λαών.
Ακριβώς αυτή η “ψύχωση” του οπαδού για το ποδόσφαιρο και για τη νίκη της ομάδας του δημιουργεί ήδη από πριν ένα σαθρό υπόβαθρο. Αν μέσα στο χώρο μπαίνουν και αναξιόπιστα άτομα, παράγοντες πονηροί, που χαϊδεύουν τα αυτιά των οπαδών και κινούνται με υπόγειους τρόπους για ίδιον όφελος, όπως γίνεται στη χώρα μας κατά κόρον, τότε το πράγμα γίνεται ακόμα χειρότερο.
Το θέμα είναι ότι στην Ελλάδα παραπονηρέψαμε. Οι δημοσιογράφοι έκαναν υπερβολική κουβέντα για το παρασκήνιο. Από τη μαγεία του ποδοσφαίρου , μπήκαμε τελικά στην μαγεία του παρασκηνίου. Ποιοι κρύβονται πίσω από την εκάστοτε παράγκα… Αν είναι οι δικοί μας, δεν πειράζει. Αν είναι των άλλων, τότε είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας! Ποιος διαιτητής είναι δικός μας ή με τους άλλους. Ποια φοβερή συνωμοσία κρύβεται πίσω από ένα λάθος πέναλτι ή φάουλ ή οφ σάιντ ή πλάγιο;
Πρέπει να παραδεχθούμε, ότι υπήρχε και υπάρχει κόσμος που γούσταρε και γουστάρει όλο αυτό το τζέρτζελο γύρω από το παρασκήνιο του ποδοσφαίρου. Σε μια χώρα που η συνωμοσιολογία ξετρελαίνει τα πλήθη και η λαμογιά είναι κοινός τόπος, το παρασκήνιο του ποδοσφαίρου πουλούσε περισσότερο από το προσκήνιο, το ίδιο δηλαδή το θέαμα.
Κυρίως, όμως, υπάρχουν οπαδοί- μάλλον οι περισσότεροι- που θέλουν να δουν την ομάδα τους να κερδίζει στο γήπεδο, όσο χάλια κι αν είναι. Με κάθε μέσο. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Και αγαπάνε τον πρόεδρο τους, όταν «προστατεύει» την ομάδα τους από την διαιτησία. Δηλαδή βάζει τους διαιτητές να αδικούν τον αντίπαλο! Εκεί το στήσιμο, λοιπόν, είναι κάτι το θετικό, έστω κι αν είναι αθέμιτο.
Αυτό για τα στημένα, προκειμένου να ωφεληθεί μια μεγάλη ομάδα με πολλούς οπαδούς. Τα στημένα για το στοίχημα είναι μια άλλη περίπτωση. Αυτό είναι απαράδεκτο στα μάτια κάθε οπαδού, για τους εξής λόγους:
-Πρώτ’ από όλα ο οπαδός δεν θέλει η ομάδα του να χάνει ποτέ κι από κανέναν. Πόσο μάλλον όταν είναι φαβορί κι έχει απέναντί της αδύναμο αντίπαλο. Όμως στα στημένα, το φαβορί κάθεται να χάσει, γιατί αυτό φέρνει μεγάλες αποδόσεις.
-Δεύτερον, ο οπαδός παίζει στοίχημα. Όταν το παιχνίδι είναι στημένο, από τον παίχτη τα τρώνε. Άρα ο οπαδός γίνεται θύμα εξαπάτησης και οικονομικής εκμετάλλευσης.
Επομένως, δεν είναι ότι τους ενοχλεί το αθέμιτο του στησίματος ενός αγώνα, αλλά το γεγονός ότι αυτοί βασικά είναι τα θύματα ή τα κορόιδα από αυτήν την ιστορία!
Πάντως, μου ακούγεται λίγο γελοίο το να ακούω διάφορους δημοσιογράφους να κάνουν τις «παρθένες» ή να μιλούν για ιστορική ευκαιρία του ποδοσφαίρου για να πετύχει τώρα την κάθαρση. Και μάλιστα λένε ότι είναι η τελευταία ευκαιρία. Σε αυτή τη χώρα όλο τελευταίες ευκαιρίες έχουμε. Το μόνο που τελειώνει συνέχεια είναι οι ευκαιρίες μας!
Γενικά, μάλλον έχω φτάσει σε ένα σημείο απελευθερωτικού κυνισμού, σε στυλ Καζαντζάκη: Δεν ελπίζω τίποτα, δεν πιστεύω τίποτα, είμαι ελεύθερος. Πραγματικά. Δεν μου καίγεται καρφί αν θα το εξυγιάνουν ή όχι. Ίσως γιατί είμαι σίγουρος ότι δεν θα το εξυγιάνουν ούτε τώρα, ούτε ποτέ!
Γιώργος Σμυρνής