Το “The Wall” ανήκει στον λαό

Έτσι, αυτό που είναι σκόπιμο να μεταφέρουμε από την πρώτη παρουσίασή του στην Αθήνα την Παρασκευή 8 Ιουλίου, είναι τα πλούσια ερεθίσματα ενός τέτοιου μεγαλειώδους -στις προθέσεις και στην εκτέλεση- έργου και η ατμόσφαιρα που αυτά δημιούργησαν.

Ένα σύντομο βίντεο με τον Waters να κατατοπίζει το κοινό σχετικά με την συμπεριφορά του στη διάρκεια της συναυλίας (όχι κινητά, να φορέσουν τις μάσκες που τους μοιράστηκαν σε συγκεκριμένο σημείο της συναυλίας κ.λ.π.), έδωσε το έναυσμα για την «εκκίνηση». Όπως αποδείχτηκε, το Wall, όπως και τις περισσότερες συναυλίες, πρέπει να το παρακολουθήσεις ιδανικά από την αρένα, κάτι που δεν ισχύει πάντα στις περιπτώσεις πολυθεαμάτων. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, δεν γινόταν να «μπεις» ψυχή τε και σώματι στο κλίμα και να γίνεις απόλυτα μέρος της συναυλίας αν δεν ήσουν εντός «βεληνεκούς» του τεράστιου τείχους που ορθώθηκε σταδιακά, κομμάτι-κομμάτι, μπροστά στο κοινό απ’ άκρη σ’ άκρη της σκηνής, προβάλλοντας πάνω του πλάνα από την ομότιτλη ταινία αλλά και εικόνες και βίντεο που οπτικοποιούσαν ή προεξέτειναν το νόημα των στίχων. Πάνω στον Τοίχο «είδαμε» λοιπόν μεταξύ άλλων φωτογραφίες του πατέρα του Waters και αθώων θυμάτων παλιών και σύγχρονων πολέμων, μοιραίες γυναίκες και γραφικά animation με συμβολισμούς απολυταρχισμού και κοινωνικής σήψης, που τόνιζαν τόσο τον αυτοβιογραφικό χαρακτήρα του “The Wall” (ο Waters απομονώθηκε για ένα διάστημα στη ζωή του χτίζοντας ένας «τείχος» γύρω του, μια φάση που στη συνέχεια τον ενέπνευσε να συλλάβει το έργο) όσο και το κοινωνικό σχόλιό του.

Στη σκηνή τον Waters συνόδευσαν παιδική χορωδία, υπερμεγέθεις κούκλες-κατασκευές που αναπαρέστησαν χαρακτήρες-σκίτσα του “The Wall”, αλλά και ο… εαυτός του, καθώς ερμήνευσε το “Mother” ταυτόχρονα με τον Waters των αρχών των 80’s, χάρη στο αρχειακό υλικό από την πρώτη περιοδεία του “Wall” εκείνης της εποχής. Η θέση των μελών της μπάντας εναλλασσόταν έμπροσθεν, όπισθεν ή άνωθεν του Τοίχου, ανάλογα με το σημείο στο οποίο βρισκόταν η εξέλιξη του έργου, και βοηθούμενοι από τον τελευταίας τεχνολογίας εξοπλισμό απέδιδαν ένα άψογο ηχητικό αποτέλεσμα. Το σκηνικό εμπλούτισαν μεταξύ άλλων το προβοκατόρικο σύνθημα «Γαμιέται η κυβέρνηση» στα ελληνικά, ένα γουρούνι με χαραγμένα πάνω του καπιταλιστικά σύμβολα και συνθήματα που ίπτατο πάνω από την αρένα, ένα αεροπλάνο που πέρασε πάνω από το κοινό για να εκραγεί πάνω στον Τοίχο και μεγάλες σημαίες που παρέπεμπαν σε φασιστικά καθεστώτα.

Και ενώ οι «κάτω» ήταν παραδομένοι ολοκληρωτικά στον Τοίχο και τον «ενορχηστρωτή» των τεκταινομένων, Waters, οι «πάνω» είχαν την μουσική των Floyd και την μεστή και γεμάτη σιγουριά παρουσία του σκηνικού πρωταγωνιστή να τους αποζημιώνει για ό,τι ενδεχομένως δεν γινόταν να συλλάβουν από απόσταση. Το έργο ολοκληρώθηκε με την επαναλαμβανόμενη ιαχή-προτροπή του κοινού “Tear down the Wall!” και με το γκρέμισμα του τεράστιου Τοίχου, εν μέσω πρωτοφανούς αποθέωσης.

H συναυλία διήρκεσε δύο ώρες και διακόπηκε όπως ήταν προγραμματισμένο ακριβώς με την συμπλήρωση μίας ώρας από την έναρξή της, για να ξεκινήσει πάλι μισή ώρα αργότερα, λόγω των τεχνικών αναγκών της παραγωγής. Το “The Wall” είναι ένα έργο-σταθμός για την ιστορία της ροκ μουσικής αλλά και προσωπικά για τον Waters, ο οποίος μας το παρουσιάζει σε «δεύτερη φάση», μπορώντας πλέον να το «χειριστεί» ώριμα πια, και να μεταφέρει μια διαφορετικού είδους συναυλιακή φόρτιση, που δεν έχει να κάνει τόσο με τη ζωντάνια του «εδώ και τώρα», όσο με το «τώρα και πάντα». Δεδομένου επιπλέον του ότι το σόου βιντεοσκοπούνταν, αρκετές φορές ο Waters υποδείκνυε με τον τρόπο του στο κοινό να συμμετάσχει ενεργά με τη φωνή και την κίνησή του. Ανάμεσα σε αυτό το πλήθος υπήρχε κάποιος που πήγαινε για πρώτη φορά στη ζωή του σε συναυλία και «χάζεψε» φανερά με αυτό που ζούσε. Κάτι σαν το πρώτο σου ταξίδι στο εξωτερικό να είναι στο διάστημα δηλαδή. Υπήρχαν ακόμη φανατικοί «Floydικοί» Έλληνες που είχαν δει το Wall στο εξωτερικό και θέλησαν να το δουν ξανά και στην Αθήνα, ή ξένοι που έκαναν το αντίστοιχο. Μία έγκυος που το μωρό τής έκανε τη χάρη να μην την βγάλει “off” για όσο διήρκεσε η συναυλία. Αλλά και casual μουσικόφιλοι που πήραν αφορμή για να ψάξουν περισσότερο την μουσική των Floyd.

Φυσικά δεν είχε κανείς την εντύπωση πως επρόκειτο για κάτι πρωτοποριακό από τη στιγμή που η σημερινή τεχνολογία και βιομηχανία του θεάματος κάνουν θαύματα. Όμως από τα Pink Floyd «αρρωστάκια» που έχουν εντρυφήσει σε ολόκληρη τη φιλοσοφία του συγκροτήματος, μέχρι τα «παρθένα» σε σχέση με το γκρουπ αφτιά και μάτια που θεώρησαν ότι δεν έπρεπε να χάσουν το «ιστορικό» γεγονός, όλοι πήραν από κάτι, φεύγοντας άλλοι συνεπαρμένοι, άλλοι συγκινημένοι και άλλοι έχοντας εμπλουτίσει τις καλλιτεχνικές εμπειρίες τους με κάτι ενδιαφέρον το λιγότερο, και έχοντας παρακολουθήσει μια άρτια στην εκτέλεσή της υπερπαραγωγή που είναι αμφίβολο αν θα ξαναδούν ζωντανά παρόμοιά της. Η ικανοποίηση και χαρά για την συνδιαλλαγή performers-κοινού ήταν έκδηλη τόσο στη διάρκεια της συναυλίας όσο και μετά το τέλος της, και από τις δύο πλευρές. Όποιος έχει να πει κακή κουβέντα για τον Roger Waters με βάση αυτό που έκανε στη σκηνή του ΟΑΚΑ, καταλογίζοντάς του ενδεχομένως μεγαλομανία, εμμονή, εγωκεντρισμό, παρελθοντολαγνεία, στόχευση σε εντυπωσιασμό, λαϊκισμό ή έλλειψη συναυλιακού αυθορμητισμού, θα πρέπει να φελιζολοβοληθεί με τα κομμάτια του Τοίχου, γιατί ακόμα κι αν είναι έτσι, βρήκε μαζί με όλους τους συντελεστές τηε παραγωγής τον τρόπο ώστε το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα και η απήχησή του να τείνουν προς το βέλτιστο. Εξάλλου πόσοι και πόσοι rock stars δεν διακατέχονται από παρόμοια σύνδρομα… Όσο για την παραφιλολογία σχετικά με το αν το “The Wall” πρέπει να θεωρείται έργο του Waters ή του συγκροτήματος στο σύνολό του, ας απασχολήσει τους ιστορικούς της μουσικής. Με την σύγχρονη αναβίωσή του, το σίγουρο είναι ότι “ανήκει” πλέον στον “λαό” και στις διαφορετικές γενιές που είχαν την ευκαιρία να γίνουν κοινωνοί του και να αποκομίσουν μια μικρή ή μεγάλη ιδέα για την όποια αξία του.

Αν δεν βρεθήκατε λοιπόν στις δύο πρώτες συναυλίες και όλο αυτό σάς ακούγεται ενδιαφέρον, σπεύσατε να αγοράσετε εισιτήριο για την τρίτη και τελευταία αθηναϊκή έκδοση, της 12^ης Ιουλίου.

Οι φωτογραφίες είναι από την παρουσίαση του “The Wall Live” σε πόλεις του εξωτερικού.

Παρακάτω, ένα βίντεο από την συναυλία της 8ης Ιουλίου στην Αθήνα. Το δεύτερο βίντεο είναι από την συνεργασία των Pink Floyd με τον Γάλλο χορογράφο Roland Petit, τη δεκαετία του ’70, σε μια χορογραφία που είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε και στο Μέγαρο Μουσικής πέρυσι. Ο Roland Petit πέθανε την Κυριακή 10 Ιουλίου, σε ηλικία 87 ετών.