Σπυριδούλα: «Το κοινό σε Σιδηρόπουλο και Amy Winehouse είναι ο κιτρινισμός που ασκήθηκε εις βάρος τους!»

Η θρυλική συνεργασία τους με τον Παύλο Σιδηρόπουλο οδήγησε σε σπουδαίες δημιουργίες της ελληνικής μουσικής, τραγούδια που και σήμερα, τριάντα χρόνια μετά, μας συγκινούν όσο λίγα. Ωστόσο, όπως λέει το μουσικό σχήμα που αποτελείται από τους Βασίλη και Νίκο Σπυρόπουλο, Βαγγέλη Χάνο και Παναγιώτη Βουρδουμπά, στην εποχή τους οι κριτικοί και οι άνθρωποι της μουσικής δεν έδειξαν τα απαιτούμενα αντανακλαστικά, για να εκτιμήσουν σωστά την αξία του έργου του Σιδηρόπουλου και των Σπυριδούλα.

Φέτος το καλοκαίρι θα εμφανισθούν live στο 3ο Ζήρεια φεστιβάλ στις 26 και 27 Αυγούστου το οποίο γίνεται στη μνήμη ενός μέλους της μπάντας, του Νίκου Δόικα. Μαζί τους θα είναι και ο γνωστός και μη εξαιρετέος Δημήτρης Πουλικάκος.

Με αφορμή την εμφάνιση τους στα Ζήρεια, οι Σπυριδούλα μας παραχώρησαν συνέντευξη στην οποία μας μίλησαν για το μέλλον και το τεράστιο παρελθόν της μουσικής, τη δική τους μουσική παράδοση, τον Παύλο, την Amy και τον κιτρινισμό από τους δημοσιογράφους!

– Από πού προέρχεται το όνομα Σπυριδούλα; Αληθεύει ο θρύλος ότι βγάλατε έτσι την μπάντα σας προς τιμήν της βασανισμένης 12χρονης υπηρέτριας, που την λέγανε Σπυριδούλα;
Ασφαλώς και υπάρχει αναφορά σε αυτή τη θλιβερή ιστορία που στην εποχή της είχε συνταράξει την ελληνική κοινωνία και όχι μόνο εφ’ όσον δημοσιεύτηκε και στα διεθνή ΜΜΕ. Η επιλογή του ονόματος έγινε με κριτήρια αφ’ ενός να είναι ένας χιουμοριστικός αυτοπροσδιορισμός και αφ’ ετέρου να μην προϊδεάζει καθόλου για το είδος της μουσικής που έπαιζε το συγκρότημα.

– Ανήκει στις πιο ιστορικές στιγμές της ελληνικής ροκ μουσικής η συνεργασία σας με τον Παύλο Σιδηρόπουλο. Το φανταζόσασταν τότε ότι 30 χρόνια μετά οι πιο ανήσυχοι έφηβοι της Ελλάδας θα διασκεδάζουν με αυτά τα τραγούδια;
Την εποχή που συνέβαιναν όλα αυτά τα ωραία δεν σκεφτόμασταν καθόλου τι θα γίνει στο μέλλον, κάτι τέτοιο μας φαινόταν πολύ μακρινό. Τώρα, έχοντας την πολυτέλεια της αποστασιοποίησης, μπορούμε να συζητάμε για το αν ήταν ιστορική στιγμή ή όχι. Όσον αφορά την κριτική για το τί είναι «ιστορικό» ή «σημαντικό», πιστεύω ότι αρμόδιοι να το διατυπώσουν δεν είναι οι ίδιοι οι δημιουργοί αλλά άλλοι, π.χ. μουσικοί συντάκτες–κριτικοί, που δεν έδειξαν τα απαιτούμενα ανακλαστικά στην ώρα τους. Έχω κουραστεί να ακούω πόσο σημαντικός ήταν ο Παύλος και το έργο του από ανθρώπους που δεν τον έχουν ακούσει να παίζει ζωντανά ποτέ στη ζωή τους και όχι λόγω ηλικίας…
Όσον αφορά το γεγονός ότι μετά από τριάντα χρόνια οι νέοι άνθρωποι ακούνε και τους συγκινούν αυτά τα τραγούδια και με δεδομένο ότι η καλή μουσική έχει και διαχρονικότητα, αυτό μάλλον αποδεικνύει ότι πρόκειται για καλά τραγούδια, πράγμα που μας χαροποιεί ιδιαίτερα. Οι ανήσυχοι έφηβοι, όχι μόνο της Ελλάδας, πάντα αναζητούν και έχουν το κριτήριο να εκτιμούν το ωραίο ακόμα κι’ αν προέρχεται από το παρελθόν.

– Με αφορμή το πρόσφατο γεγονός της Amy Winehouse, πιστεύετε ότι παρουσιάζει ομοιότητες με την περίπτωση Σιδηρόπουλου;
Η Amy Winehouse ήταν μία παγκοσμίου φήμης τραγουδοποιός – τραγουδίστρια, ενώ το έργο του Παύλου αναγνωρίστηκε (όπως δυστυχώς συμβαίνει πολύ συχνά) μετά το θάνατό του. Η μόνη ομοιότητα που υπάρχει είναι η κίτρινη δημοσιογραφία που ασκήθηκε εις βάρος τους. Στην περίπτωση της Winehouse δεν ήταν λίγοι οι κιτρινιστές που ασχολήθηκαν με περισσό ζήλο για το αν έπεσε επί σκηνής ή αν ξέχασε τους στίχους των τραγουδιών της και δεν ασχολήθηκαν καθόλου με το ίδιο το έργο της. Ο Παύλος (ευτυχώς) δεν πρόλαβε να ζήσει κάτι ανάλογο, όλα αυτά έγιναν μετά το θάνατό του. Πολύ πρόσφατα κυκλοφόρησε ένα άθλιο όσο και χυδαίο επινόημα, που υποτίθεται πως αναφέρεται στη ζωή του (καμία σχέση), αλλά ο πραγματικός σκοπός του είναι να πουλήσει όσο το δυνατόν περισσότερα αντίτυπα.

– Το 1984 διαλυθήκατε, για να ξαναενωθείτε το 1993. Τι άλλαξε τη δεκαετία του 90 για το ελληνικό ροκ, που έκανε πρόσφορο το έδαφος αυτής της επανασύστασης του group;
Κατ’ αρχάς δεν διαλυθήκαμε, κάναμε ένα μεγάλο διάλειμμα (άλλο ένα τέτοιο έγινε το διάστημα 2000–2005 μετά την απώλεια του μπασίστα και παιδικού μας φίλου Νίκου Δόικα). Όσον αφορά το τί άλλαξε στη δεκαετία του ’90, μπορεί κανείς να πεί πώς άλλαξαν πολλά (μάλλον προς το χειρότερο). Αυτό που μας ώθησε να ξαναβγούμε δημόσια γιατί δεν σταματήσαμε ποτέ να παίζουμε μουσική, ήταν η ανάγκη να παίζουμε ζωντανά για εμάς και τους ανθρώπους που αγαπούν το συγκρότημα και μας το δείχνουν με την παρουσία τους τόσες δεκαετίες.

– Πώς βλέπετε το ελληνικό και το παγκόσμιο ροκ σήμερα; Θεωρείτε πως το άσχημο οικονομικό περιβάλλον δημιουργεί συνθήκες εξόδου από τον ποπ χυλό και δημιουργίας πιο ουσιαστικών μουσικών, που θα αναζωπυρώσουν και το ροκ μουσικό κίνημα;
Επειδή ο όρος «ροκ» έχει δεινοπαθήσει (αρκετά θα λέγαμε) ας μιλήσουμε καλύτερα για μουσική γενικότερα. Η μουσική σαν πιο παλιά από τη βιομηχανία, την οικονομία και πιθανότατα και την ανθρώπινη γλώσσα, υπάρχει για να εκφράζει την κοινωνία μέσα στην οποία δημιουργείται και όχι για να πουλάει περισσότερα αντίτυπα. Κάτω από αυτό το πρίσμα λοιπόν μπορούμε να πούμε πως οι κοινωνικές ανακατατάξεις (και όχι απλά οικονομικές) που βιώνουμε σήμερα δημιουργούν συνθήκες για κάτι νέο, ουσιαστικό και όμορφο σε όποιον είναι διατεθειμένος να κάνει κάτι τέτοιο. Κάτι αντίστοιχο, τηρουμένων των αναλογιών, με αυτό που έγινε στη δεκαετία του ’60 που ήταν μία κοινωνικά ανήσυχη περίοδος και μουσικά πολύ παραγωγική.

 
– Ποιά είναι τα σχέδια σας για το μέλλον;
Θα λέγαμε μία καλή σύνταξη αλλά μάλλον δεν θα πάρει κανείς μας!
Πέρα από τα αστεία πάντως, τα σχέδιά μας είναι να συνεχίσουμε να φτιάχνουμε όμορφα πράγματα και, πρό πάντων να παίζουμε ζωντανά, είναι η καλύτερη στιγμή της μουσικής τόσο για εμάς όσο και για τους φίλους του συγκροτήματος.

– Συμμετέχετε και φέτος στο φεστιβάλ στη Ζήρεια, το οποίο γίνεται προς τιμήν του στενού φίλου και συνεργάτη σας Νίκου Δόικα. Τί σημαίνει για εσάς αυτή η διοργάνωση, πως ήταν το κλίμα στις προηγούμενες εκδηλώσεις και τι περιμένετε να γίνει φέτος φέτος;
Κατ’ αρχάς θα ήταν μεγάλη αδικία να μην αναφερθούμε καθόλου στους φίλους μας Γιώργο Γκουρβέλο, Κώστα Αρβανιτάκη και Ανδρέα Ζάρρο. Είναι οι άνθρωποι που όχι μόνο είχαν την ιδέα για αυτό το φεστιβάλ, αλλά ανιδιοτελώς (πράγμα καθόλου αυτονόητο στις μέρες μας) πήραν στίς πλάτες τους, φυσικά και με τη βοήθεια άλλων φίλων, όλο το βάρος της διοργάνωσης και, πιστέψτε με δεν είναι καθόλου μικρό. Για εμάς η συμμετοχή είναι δεδομένη ως ένας ελάχιστος φόρος τιμής στο φίλο και συνεργάτη μας που έφυγε πρόωρα. Στις δύο προηγούμενες το κλίμα ήταν πολύ καλό, πράγμα που θέλουμε να πιστεύουμε πως θα συμβεί και αυτή τη χρονιά. Το μέρος είναι πραγματικά μαγικό, όσοι έχουν πάει γνωρίζουν ήδη και όσοι δεν έχουν πάει ας μην το χάσουν. Απ’ τη μεριά μας θα κάνουμε ό,τι έιναι ανθρωπίνως δυνατόν για μία όμορφη εκδήλωση. Και μιάς και μιλάμε για κλίμα, συμβουλή πρός «ναυτιλομένους», όσοι δεν γνωρίζουν το μέρος ας πάρουν μαζί καλά ρούχα γιατί μετά τη δύση του ήλιου το κρύο δεν αστειεύεται καθόλου!
 
– Με ποια σύνθεση θα εμφανιστείτε φέτος στη Ζήρεια και τι θ’ ακούσουμε στο live;
Η σύνθεση της ΣΠΥΡΙΔΟΥΛΑΣ είναι Βασίλης Σπυρόπουλος στην  κιθάρα,  Νίκος Σπυρόπουλος: κιθάρα – φωνή,  Βαγγέλης Χάνος: μπάσο και Παναγιώτης Βουρδουμπάς  : τύμπανα
Φέτος θα έχουμε την χαρά να είναι μαζί μας και ο Δημήτρης Πουλικάκος, έτσι λοιπόν εκτός από τα τραγούδια της ΣΠΥΡΙΔΟΥΛΑΣ θα παίξουμε και κάποια του Δημήτρη. Ποιά ακριβώς; Οι φίλοι που θα παρευρεθούν θα τα ακούσουν! Ραντεβού στη ΖΗΡΕΙΑ…