Μίλτος Πασχαλίδης: “Στην Ελλάδα οι περισσότεροι άνθρωποι αισθάνονται νικημένοι!”

Εκτός από την αγάπη του για την τέχνη, εξίσου μεγάλη είναι η αγάπη του για την παιδεία. Στο έλλειμμα παιδείας, άλλωστε, αποδίδει τα μεγάλα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας και το γεγονός ότι ο σύγχρονος Έλληνας νιώθει εξ’ αρχής ότι το παιχνίδι είναι χαμένο και δεν διεκδικεί τίποτα!

Ο πολύπλευρος Μίλτος Πασχαλίδης μας παραχώρησε συνέντευξη, στην οποία μας μίλησε για την αγάπη του για την Κρήτη και τη μουσική, την παντοδυναμία της βλακείας, την ήττα του Έλληνα, την εμμονή των νέων με το Facebook και τα επόμενα σχέδια του, ενώ απαντά και σε μία ερώτηση- παραγγελία ενός μεγάλου του φαν.

– Στη μουσική σας εμφανίζονται ιδιαίτεροι δεσμοί με την Κρήτη. Πώς προέκυψαν αυτοί οι δεσμοί;
Στην Κρήτη έζησα 16 χρόνια. Οπότε είναι μάλλον λογικό να υπάρχουν αυτοί οι δεσμοί. Από τα 18 μου έως τα 34 ήμουν εκεί. Σπούδασα μαθηματικό στο Ηράκλειο και Φιλοσοφική στο Ρέθυμνο. Μετά, επέλεξα να ζήσω εκεί. Όσο ήμουν εκεί, η μουσική της Κρήτης με επηρέασε. Δεν μπορώ να ξέρω τι ήταν αυτό ακριβώς που με επηρέασε. Ξέρω ότι όταν είσαι μουσικός και ο τόπος έχει ζωντανή μουσική παράδοση, αν δεν είσαι κουφός, επηρεάζεσαι.

– Η μουσική σας είναι ένα κράμα έντεχνης, παραδοσιακής και rock μουσικής. Σε ποια μουσική οικογένεια θεωρείτε εσείς ότι ανήκετε;
Δεν ξέρω τι γράφει αυτή η μουσική οικογένεια. Δεν μπορώ να το προσδιορίσω. Αυτές οι 3 ταμπέλες που είπατε, το έντεχνο, το παραδοσιακό και το ροκ, είναι ταμπέλες για δισκοπωλείο. Δεν είναι ταμπέλες για μουσική. Μπορώ να σας πω συναδέλφους, με τους οποίους αισθάνομαι ασφαλώς συγγενής. Τον Χρήστο Θηβαίο, τον Θάνο Μικρούτσικο, τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, το Φοίβο Δεληβοριά. Με πάρα πολλούς συναδέλφους αισθάνομαι συγγενής. Και πολύ περισσότερο, παλαιότερα, με τους Κατσιμιχαίους και τον Λαυρέντη το Μαχαιρίτσα.

– Είχατε πάει στη συναυλία των Κατσιμιχαίων στο Λυκαβηττό. Πώς σας είχε φανεί;
Για τα δικά μου μάτια ήταν μια πάρα πολύ συγκινητική συναυλία, γιατί μου θύμισε όλη μου τη μετεφηβική ηλικία. Τότε που γνώρισα τους Κατσιμιχαίους και ήταν ένα έναυσμα για μένα να γράψω τα πρώτα μου τραγούδια.
 
– Λέτε σε μία συνέντευξη σας ότι το “τραγούδι που αγαπάμε ανθεί ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης”. Θεωρείτε ότι η κρίση κάνει καλό στην μουσική;
Η κρίση δεν κάνει πουθενά καλό. Η κρίση σε αναγκάζει να σκεφτείς λίγο περισσότερο. Αλλά, δεν σημαίνει ότι πρέπει να επικαλείται κανείς την κρίση, για να πάνε τα πράγματα καλά. Σε καμία των περιπτώσεων. Από την άλλη μεριά, όταν ζούμε περιόδους κρίσης, το τραγούδι που εμείς αγαπάμε, δρα παρηγορητικά. Υπό αυτήν την έννοια, πολύ πιθανό σε περιόδους κρίσης να είναι πιο χρήσιμο.

– Ποιο θεωρείτε ότι είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της κοινωνίας σήμερα. Κάποτε είχατε μιλήσει για την καταστροφική παντοδυναμία της βλακείας. Αργότερα, είπατε ότι το μεγάλο πρόβλημα είναι το έλλειμμα παιδείας.
Το έλλειμμα παιδείας είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα. Η βλακεία είναι αήττητη. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο πρόβλημα. Απλώς, με την βλακεία δεν μπορεί να τα βάλει κανείς. Αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα για μένα είναι η έλλειψη παιδείας. Την έλλειψη παιδείας την βλέπω παντού. Την βλέπω στο δρόμο, στους εργασιακούς χώρους, στα νέα παιδιά που δεν διαβάζουν τίποτα και ασχολούνται μόνο με το Facebook.
Και η καλύτερη παιδεία θα μπορούσε να βοηθήσει στο να μην βλέπουμε νικημένους ανθρώπους. Γιατί αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα οι περισσότεροι άνθρωποι αισθάνονται νικημένοι. Εάν τα τελευταία 20-25 χρόνια δεν είχαμε τόσο μεγάλο έλλειμμα παιδείας, δε θα ήταν εύκολο να ηττηθούν οι άνθρωποι.

 –Πώς ορίζετε αυτήν την έννοια της ήττας;
Τι πώς την ορίζω; Δεν βλέπετε γύρω σας; Δεν βλέπετε όλους αυτούς τους ανθρώπους που είναι κατσούφηδες, στενοχωρημένοι, μίζεροι και να νιώθουν ότι δεν ξέρουν τι τους ξημερώνει; Αυτό είναι ήττα, αγαπητέ μου! Νίκη είναι να διεκδικείς αυτό, για το οποίο παλεύεις. Οι άνθρωποι στην Ελλάδα, σήμερα, είναι ηττημένοι. Αισθάνονται ηττημένοι με το που ανοίγουν την τηλεόραση. Με το που ανοίγουν ραδιόφωνο. Αυτή η ήττα δεν θα ήταν ούτε προδιαγεγραμμένη, ούτε τόσο εύκολη, εάν δεν είχαμε τόσο μεγάλο έλλειμμα παιδείας.

– Εκτός από τραγουδοποιός είστε και συγγραφέας. Μιλήστε μας για το πρώτο βιβλίο σας “Δυο νύχτες στο Σαράντι”.
Αν και έχω γράψει πολλά διηγήματα, δημοσιευμένο σε βιβλίο είναι μόνο η νουβέλα “Δύο νύχτες στο Σαράντι”. Μία ιστορία που διαδραματίσθηκε πριν δύο καλοκαίρια σε ένα ψαροχώρι της Βοιωτίας, στο Σαράντι.
 
– Λέτε ότι οι οπαδικές σας προτιμήσεις (ΑΕΚ) και τα τραγούδια σας είναι απέναντι στα κέντρα εξουσίας. Θεωρείτε ότι ο ρόλος της τέχνης είναι να αμφισβητεί τα κέντρα εξουσίας;
Όχι, νομίζω ότι ο ρόλος της τέχνης είναι κατ’ αρχήν να εκφράζει το δημιουργό της. Αν ο δημιουργός της αισθάνεται απέναντι από τα κέντρα εξουσίας, μια χαρά κάνει η τέχνη και τα αμφισβητεί.

-Αν αισθάνεται μέσα στα κέντρα εξουσίας;
Τότε να τα γλείφει!

– Έχω μία ερώτηση από έναν πολύ μεγάλο σας φαν. Το Νίκο Ρουμπή. Μου ζήτησε να σας ρωτήσω το εξής. Μου είπε ότι είστε ο καλλιτέχνης που μιλάει στην καρδιά του κατευθείαν και καταλαβαίνει τι θέλετε να πείτε. Ρωτάει λοιπόν: Όταν γράφετε, έχετε κατά νου σας ότι κάποιος μπορεί να ταυτισθεί τόσο πολύ; Ή γράφετε για τον εαυτό σας;
Όχι. Ωραίο ακούγεται. Αλλά όχι. Εκφράζω αυτό που έχω μέσα μου εκείνη την ώρα. Τώρα, αν ταυτισθεί κάποιος, αυτό είναι ωραίο.
 
– Μιλήστε μου για τα επόμενα σχέδια σας.
Έχω για το καλοκαίρι συναυλίες και μόνος μου και με τον Μικρούτσικο και το Θηβαίο. Και το Χειμώνα θα ετοιμάσω μια καινούρια δισκογραφική εργασία και θα παίξω παρέα με το Λαυρέντη το Μαχαιρίτσα.