Nouvelle Vague στο Γκάζι: Ερωτική, ηλεκτρική φρενίτιδα!
Ό,τι συμβαίνει με την ιστορία, την οποία κάθε κοινωνία τη βλέπει με τη δική της ματιά, εστιάζοντας σε διαφορετικά πράγματα από το παρελθόν, το ίδιο συμβαίνει και με την μουσική. Nouvelle Vague σημαίνει νέο κύμα. Είναι μια φράση από τον κινηματογράφο. Ήταν το ανανεωτικό ρεύμα του γαλλικού σινεμά τη δεκαετία του 60. Και τώρα έρχονται οι Nouvelle Vague στη μουσική, ένα γαλλικό συγκρότημα, που γυρίζει πίσω στο παρελθόν, για να το δει με έναν καινούριο τρόπο.
Οι Nouvelle Vague ήρθαν για δεύτερη φορά στην Ελλάδα και στην Τεχνόπολις στο Γκάζι. Η μουσική τους παραγωγή, όπως πολλών συγκροτημάτων που κάνουν καριέρα τελευταία, βασίζεται στις διασκευές. Αυτό που διακρίνει τα τραγούδια που διασκευάζουν είναι το ερωτικό θέμα. Όλα τους τα τραγούδια, σχεδόν, είναι love songs. Ο τρόπος που τα ερμηνεύουν χαρακτηρίζεται από πολλά στοιχεία, την μπόσα νόβα (το οποίο σημαίνει στα πορτογαλικά, ό,τι το nouvelle vague στα γαλλικά), το λάουντζ το μπλουζ, το alternative, το πανκ, τις παθιασμένες ερμηνείες, που απαιτούν μεγάλες φωνητικές δυνατότητες από τις τραγουδίστριες, τον αισθησιασμό στην φωνή και το χορό και συνολικά πολύ πάθος.
Οι τραγουδίστριες των Nouvelle Vague υπήρξαν αρκετές στην ιστορία της μπάντας. Κατά προτίμηση, τραγουδούσαν τραγούδια που δεν είχαν ξανακούσει, για να διασφαλισθεί το ανεπηρέαστο και η αυθεντικότητα των ερμηνειών τους. Αν και θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι εκτελεστικά όργανα των εξαιρετικών μουσικών του συγκροτήματος, τελικά στην συναυλία στο Γκάζι, έδειξαν ότι κλέβουν την παράσταση. Ιδίως η μία από τις δύο, η Liset Alea, με την κόμμωση αλά Ούμα Θέρμαν στο Pulp Fiction ήταν όλα τα λεφτά! Είχε φοβερό δυναμισμό στην κίνησή της, χόρευε ακατάπαυτα με έναν alternative τρόπο, έδειξε τρομερές φωνητικές δυνατότητες, με μια φωνή ζεστή, αισθησιακή, αλλά και με μεγάλη έκταση. Κυρίως, όμως, το πάθος της ερμηνείας της και η καυτή της παρουσία κυριαρχούσαν στην σκηνή.
Επίσης, είχε μια τάση να μιλάει ελληνικά, η οποία, εκτός του ότι είχε πλάκα, την έφερνε πιο κοντά στο ελληνικό κοινό. “Ευχαριστώ.” “Ευχαριστώ πολύ”. “I need ούζο”. Κάποια στιγμή μας εξήγησε, τι την έπιασε και μίλαγε ελληνικά όλη την ώρα. “Δεν ξέρω γιατί μιλάω ελληνικά. Είχα μια αγάπη στην Αθήνα. Βεβαίως”. Την αγάπη της την έχασε, αλλά της έμεινε η γνώση των ελληνικών. Στο τέλος, μάλιστα, της συναυλίας, η hot Γαλλίδα αφιέρωσε κι ένα παθιασμένο love song στην ex αγάπη της, τον Αντώνη.
Η δεύτερη τραγουδίστρια, η Melanie Pain, ήταν καλή, αλλά όχι της ίδιας κλάσης. Ακολουθούσε το ίδιο πνεύμα, της αισθησιακής ερμηνείας, την βαθιά, ζεστή φωνή, αλλά ούτε είχε τις φωνητικές δυνατότητες της Liset, ούτε την εκρηκτική της κίνηση και ερμηνεία on stage. Οι φωνές των δύο ερμηνευτριών έδεναν καταπληκτικά, πάντως, κι αυτό είναι δείγμα της πολύ καλής δουλειάς που έχει γίνει από τους μουσικούς της μπάντας.
Κάποια στιγμή, μπήκε για να συμμετάσχει ένα τραγούδι και η Olga Kouklaki, η οποία έκανε και το support. Φορούσε ένα κατακόκκινο σέξι φόρεμα και με την συνολική της ερμηνεία, τόσο στην κινησιολογία, όσο και στο χρώμα της φωνής, έμοιαζε να αποτελεί ήδη μέλος του group κι όχι guest star.
Πέρα από τις τραγουδίστριες, οι μουσικοί ήταν εξαιρετικοί. Εκτός του ότι διασκεύαζαν γνωστά τραγούδια (όπως το Love will tear us apart των Joy Division, το Blister in the sun των Violent Femmes των και το Killing Moon των Echo and the Bunnymen) μεταφέροντας τα σε ένα δικό τους ύφος, κατάφεραν να δώσουν μια περφόρμανς πραγματικά εκρηκτική, της οποίας κύριο χαρακτηριστικό ήταν η ηλεκτρική φρενίτιδα. Και μολονότι, όλα τα τραγούδια ήταν ερωτικά, ο ήχος τους ήταν γεμάτος ένταση και punk ηλεκτρισμό. Τα, δε, κρουστά, ήταν πραγματικοί δυναμίτες!
Γενικά, νομίζω πως οι 2 χιλιάδες άνθρωποι που παρακολούθησαν αυτήν τη συναυλία, έφυγαν πολύ ικανοποιημένοι.
Γιώργος Σμυρνής
