Ark Festival Vol.1: Μουζουράκης, Μπαλάφας, Burger Project, Locomondo

Οι καλλιτέχνες είναι λίγο- πολύ γνωστοί. Και αυτό που παρουσίασαν δεν διέφερε πολύ από όσα μας έχουν συνηθίσει στην δισκογραφία και τα live τους. Ο Πάνος Μουζουράκης είναι ο γνωστός “φευγάτος” performer, με τα κωμικά-θεατρικά ροκ τραγούδια, που κινούνται από τις μπαλάντες μέχρι το δυναμικό ροκ, ενώ ενσωματώνουν τζαζ και μπλουζ στοιχεία. Στην συγκεκριμένη συναυλία, όποτε δεν προσπαθούσε να το παίξει Kurt Combain, ήταν καλός. Ήταν επικοινωνιακός με το κοινό, έκανε πλάκα και είχε νεύρο στις ερμηνείες του.

Είπε λίγα από τα δημοφιλή του κομμάτια, όπως το “Σαλάμι“, ένα αφήγημα- φάρσα που εξελίσσεται σε θρίλερ, το οποίο αφήνει πολύ έξυπνα ανοιχτές δύο εκδοχές (η μία ανατριχιαστική!). Ξεσήκωσε, δε, το πλήθος με  την μεγάλη του επιτυχία, το “Φίλα με ακόμα“. Τραγούδησε αρκετές διασκευές, μερικά πιο στοχαστικά, αλλά κάπως κουραστικά κομμάτια, ενώ η φωνή του είναι η γνωστή φωνή Μουζουράκη. Δεν είναι φωνή ιδιαίτερων δυνατοτήτων, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε σε τίποτα, διότι τα τραγούδια που ερμήνευε βασίζονται στη δύναμη της μουσικής και του στίχου και στην θεατρικότητα της ερμηνείας.

Ο Μπαλάφας, που ακολούθησε μετά, έδειξε πως από φωνή είναι σε άλλο επίπεδο. Δυστυχώς, όμως, έδειξε ότι τον καταδιώκει και το φάντασμα του Fame Story. Εννοώ ότι νιώθει κάποιες ενοχές για το γεγονός ότι η καριέρα του ξεκίνησε από ένα talent show και προσπαθεί να το παίξει περισσότερο “ψαγμένος” μουσικά από όσο χρειάζεται.

Η αλήθεια είναι πως με μπέρδεψε  αυτό το μείγμα Jim Morisson, Bob Marley, δημοτικού τραγουδιού και Μπρέγκοβιτς, όπως το παρουσίασε αυτός και η μπάντα του. Σκληρό ροκ και παραδοσιακή μουσική και χιπ-χοπ και βαλκανικά πνευστά, χωρίς μάλιστα μια εύληπτη pop μελωδία, μου έπεσαν too much. Δεν τραγούδησε και τις επιτυχίες του, οπότε μοιραία με κούρασε. Ωστόσο, η ένταση που έβγαζαν τα όργανα και η φωνή του Μπαλάφα έδωσαν παλμό στο κοινό του Ark Festival.

Στη συνέχεια ήρθαν οι Burger Project και μας ανέβασαν. Για τους Burger Pro έχω ξαναγράψει κι επειδή στο ρεπερτόριο τους, όπως το παρουσίασαν στο Αρκ δεν άλλαξε κάτι, πέρα από το γεγονός ότι λόγω χρόνου ήταν πιο περιορισμένο το πρόγραμμα, δεν έχει νόημα να επαναλαμβάνομαι. Το μόνο που θα πω ήταν ότι ξανά ήταν εξαιρετικοί και μας ανέβασαν. Νομίζω ότι ήταν οι καλύτεροι του Φεστιβάλ.

Από την άλλη, μαζί τους εμφανίσθηκε και ερμήνευσε κάποια κομμάτια του ο Φοίβος Δεληβοριάς. Εμένα ο Δεληβοριάς ποτέ δεν μου άρεσε. Αν και τα τραγούδια που είπε, με τον ηλεκτρικό ήχο των Burger ακούγονταν κάπως καλύτερα, δεν έπαυαν να είναι τα ίδια κομμάτια που ποτέ δεν κατάλαβα γιατί έγιναν επιτυχίες. Κουραστικά κουπλέ, στίχοι γλυκανάλατα “βαθυστόχαστοι”, μια βελτίωση στα ρεφρέν, σε σχέση με τα κουπλέ, αλλά όχι τόση, ώστε να δικαιολογεί τον ντόρο… Θα μου πείτε, γούστα είναι αυτά. Σε άλλους αρέσει, σε άλλους όχι.

Την μπάλα από τους Burger Project πήρανε οι επίσης γνωστοί Locomondo. Αυτοί δεν έκαναν το λάθος του Μπαλάφα και τραγούδησαν όλες τις γνωστές τους επιτυχίες. Το “Πίνω μπάφους και παίζω pro” τα “σπάει”. Τραγούδησαν και τη ρέγκε-ροκ εκδοχή της Φραγκοσυριανής του μεγάλου Βαμβακάρη, ενός από τους κορυφαίους μουσικούς που έχει βγάλει η Ελλάδα και που αποτελούσε σημείο αναφοράς για τον επίσης τεράστιο Μάνο Χατζιδάκι και παραμένει και σήμερα διαχρονικός ή τουλάχιστον επιδραστικός και στον Αγγελάκα και στον Μαραβέγια και στους Locomondo και πάει λέγοντας.

Γενικά, πάντως, οι Λόκο έκαναν αυτό που ξέρουν καλά- να μεταδίδουν δηλαδή κέφι και ηλεκτρισμό, χωρίς να ενδιαφέρονται να πάνε τον στίχο και τη μουσική τους σε μεγάλα βάθη. Ήταν η κατάλληλη συνέχεια για τους Burger Project: ένα ρυθμικό φινάλε με ένταση και ατμόσφαιρα πάρτι.

Αυτή, θεωρώ, ότι ήταν και η λογική του φετινού Ark: Ένα μεγάλο μουσικό πάρτι, που θα το ευχαριστηθεί ο κόσμος που θα κατακλύσει το Γκάζι. Και, όντως, χάρη κυρίως στους Burger και τους Loco, το ευχαριστήθηκε.

Γιώργος Σμυρνής