Ark Festival Vol.2: Ιμάμ Μπαϊλντί, Μποφίλιου, Μαραβέγιας, Μόνικα

Και τη δεύτερη μέρα ο κόσμος κατέκλυσε το χώρο του Φεστιβάλ, όπως ήταν αναμενόμενο. Άλλωστε, τόσα hot ονόματα της ελληνικής μουσικής, που να εμφανίζονται μαζί, αποτελούν μεγάλη ευκαιρία για τον θεατή.

Από τους καλλιτέχνες που συμμετείχαν στην δεύτερη μέρα, τον Γκαουντί πρόλαβα να τον ακούσω μόνο προς το τέλος, οπότε δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη και εντυπώσεις. Ακολούθησαν οι Ιμάμ Μπαϊλντί, που προσπαθούν, μέσα από μια ρετρό οπτική της ελληνικής μουσικής, να ενώσουν το λαϊκό τραγούδι και το ρεμπέτικο, με τους σύγχρονους ηλεκτρονικούς ήχους, τη ρούμπα και το χιπ-χοπ. (Νομίζω, πάντως, ότι τα χιπ-χοπ στοιχεία κάπως παραφορτώνουν τη συνταγή.)

Οι Ιμάμ Μπαϊλντί δεν κούρασαν και ώθησαν το κοινό να χορέψει, σε μια ανάλαφρη κι έντονα ρυθμική performance που παρουσίασαν, η οποία ταίριαζε στο πνεύμα μιας γιορτής για τη μουσική και δεν έκανε κοιλιές. Είναι ευχάριστοι στο άκουσμα και καλοί μουσικοί, αν και νομίζω ότι έχουν παραφορτώσει τον ήχο τους με πολύ διαφορετικές επιρροές.

Ακολούθησε η Νατάσα Μποφίλιου. Αυτή- κατά τη γνώμη μου- ήταν και η καλύτερη στιγμή του διημέρου. Πολλοί θα διαφωνήσουν. Θα πουν τον Μαραβέγια (που ακολούθησε αμέσως μετά) ή τους Burger Project. Όπως και να έχει, η Νατάσα, αυτός ο θηλυκός Παβαρότι (εντάξει, υπερβάλλω τώρα, αλλά μιλάμε για φωνάρα απίστευτη!) τα “έσπασε” στο Γκάζι. Η έκταση της φωνής της είναι εντυπωσιακή, ενώ έχει και μια γλύκα, μια φοβερή αισθαντικότητα και μεγάλο πάθος στις ερμηνείες της. Πολύ cool, πολύ περήφανή γι’ αυτό που είναι και γι’ αυτό που αντιπροσωπεύει, ευγενική με όλους και ιδίως με τους “φοβερούς” της μουσικούς, εξαιρετικά επικοινωνιακή με το κοινό, έδωσε μια performance, την οποία ο κόσμος απόλαυσε πραγματικά.

Τα περισσότερα τραγούδια της ήταν μπαλάντες έντεχνες- με κάποια ποπ στοιχεία. Είχαν ένα βάθος, το οποίο ενίσχυε και αναδείκνυε ο τρόπος που τα ερμήνευε. Έβαζε πολύ συναίσθημα στη φωνή της η Μποφίλιου. Αλλά, φυσικά, όλη η performance είχε ως πυρήνα της τις τρομερές φωνητικές δυνατότητες αυτής της εξαιρετικής τραγουδίστριας! Αυτό είναι το στοιχείο που την ξεχωρίζει και πάνω σε αυτό στηρίζεται όλο το σχήμα, με τους πολύ καλούς μουσικούς, ιδίως τον τσελίστα και τον μπασίστα. Κάποιες στιγμές ήταν μυσταγωγία αυτό το πράγμα, αλλά ο παλμός ποτέ δεν έπεφτε.

Aκολούθησε ο Κώστας Μαραβέγιας, ο παράνομος και τζέντλεμαν, όπως τον έχω χαρακτηρίσει. Η φάση ήταν σε πολύ καλό σημείο, όταν την έπιασαν οι Maraveyas Ilegal και με την τρέλα τους και τους φρενήρεις ρυθμούς τους την απογείωσαν. Ο Μαραβέγιας αφιέρωσε το αγαπημένο τραγούδι “Δύο γυναίκες” στις δύο πιο σέξι φωνές του Ark Festival, όπως τις χαρακτήρισε, τη Νατάσα Μποφίλιου και τη Μόνικα. Επίσης, μετά από πολλά παρακάλια από το κοινό, ενέδωσε (υποτίθεται- γιατί στην πραγματικότητα “ψοφούσε” να το πει) και τραγούδησε στο τέλος το “Φίλα με ακόμα”, το οποίο έχει ερμηνεύσει μαζί με τον Πάνο Μουζουράκη. Το είπε και την πρώτη μέρα του Αρκ ο Μουζουράκης. Η σύγκριση στις δύο ερμηνείες είναι καταλυτικά υπέρ του Μαραβέγια πάντως, ο οποίος έχει καλύτερη φωνή, αλλά είναι και φτιαγμένος για τέτοια λυρικά κομμάτια, ύμνους στις γλυκές αυταπάτες του έρωτα.

Ανακεφαλαιώνοντας, η Νατάσα Μποφίλιου μας έφτιαξε, ο Μαραβέγιας μας ανέβασε και η Μόνικα που έκλεισε το Αρκ, μας… κατέβασε! Δεν είναι πως δεν έχει ταλέντο- σίγουρα έχει- ούτε με ενόχλησε η εμμονή της στον αγγλικό στίχο, αν και, όπως τραγουδούσε, δεν μπορούσες να πιάσεις λέξη. Άλλωστε, άκουσα και το πρώτο της τραγούδι με ελληνικό στίχο, που τόσο proudly μας παρουσίασε και δεν έλεγε και τίποτα. Αυτό που με χάλαγε ήταν αυτή η υποτονική, πένθιμη, καταθλιπτική ατμόσφαιρα που έβγαζε. Ίσως ήταν και η σύγκριση με τη γεμάτη ζωή, χαρούμενη και τρελά ρυθμική ατμόσφαιρα του Μαραβέγια (αλλά και των Burger και των Locomondo την πρώτη μέρα), που την έκανε να ακούγεται φοβερά κουραστική.

Όλο αυτό το “κλαίει η μάνα μου στο μνήμα” στυλάκι της, με έριξε. Και όχι μόνο εμένα, που έτσι και αλλιώς μόνο το Over the hill μ’ αρέσει απ’ τα τραγούδια της, αλλά μεγάλο μέρος του κοινού. Αν και πολλά τραγούδια της Μόνικα νομίζεις ότι είναι διασκευές και τελικά, όταν το ψάχνεις, βλέπεις ότι τα έχει γράψει η ίδια, σε αυτό το Αρκ οι καλύτερες στιγμές της ήταν όταν τραγούδησε πραγματικά διασκευές. Κι επειδή θα κάνει καιρό να ξανακάνει συναυλία, στο τέλος είπε πολλά τραγούδια παραπάνω από αυτό που όριζε το πρόγραμμα της.

Έτσι, τέλειωσε και το Ark Festival 2011. Ένα διήμερο φεστιβάλ που με κατέκλυσε το Γκάζι με μουσική, συναισθήματα, όνειρα για ένα καλύτερο μέλλον και πάρα πολύ κόσμο. Ήταν μια πλούσια, πολυποίκιλη και απολαυστική γιορτή για τη μουσική!

Γιώργος Σμυρνής