«Έχει θέση το χιούμορ στη μουσική;» Πέρασαν τρεις δεκαετίες από το ρητορικό προβληματισμό του Frank Zappa… Ελάχιστοι απάντησαν τόσο πειστικά όσο ο ακκορντεονίστας Τζιάννι Κόσια και ο κλαρινετίστας και σαξοφωνίστας Τζιανλουίτζι Τροβέζι. Οι ρίζες τους είναι παντού και πουθενά. Η ιταλική παράδοση, οι μελωδίες του κινηματογραφικού Il Postino, η κληρονομιά του Modern Jazz Quartet, η μουσική από έναν παλιό τηλεοπτικό Πινόκιο και άλλα, αγνώστων προελεύσεων θεματολόγια, συναρμολογήθηκαν στο In Cerca de Cibo (Σε αναζήτηση τροφής), κυκλοφορία που συζητήθηκε πολύ για την πρωτοτυπία της.
Εξίσου ευφυής ήταν και η ανάγνωσή τους στο Mahagonny (Round about Weill, ECM Records), όπου άλλος ένας ρητορικός προβληματισμός ψάχνει επίσης την απάντησή του, εκείνος περί των «δύο Κουρτ Βάιλ». Ήταν διαφορετικός ο λόγιος Γερμανός μουσουργός από τον δημοφιλή τραγουδοποιό του Μπρόντγουεη; Φυσικά, όχι! Στο πρόσωπό του οι δύο Ιταλοί αντικρίζουν έναν κοινωνικό/μουσικό/φιλοσοφικό συγγενή. Και αυτοί περιφρονούν τον επίπλαστο αυτοπροσδιορισμό μιας «υψηλής τέχνης», η οποία μισαλλόδοξα υπονοεί τη «χαμηλή» για οτιδήποτε διαφοροποιείται από την αισθητική της. Οι δύο Ιταλοί μουσικοί μπορούν να κάνουν χιούμορ, ακριβώς επειδή παίρνουν πολύ σοβαρά τη δουλειά και το ρόλο τους. Αυτοσαρκάζονται αυτοσχεδιάζοντας, στρέφονται μοστο ακροατήριο, παροτρύνουν: «Χειροκροτήστε μας για να τελειώσουμε. Αυτή η σύνθεση δεν έχει τέλος!»
Ο Τροβέζι είναι από τα ιερά τέρατα της ευρωπαϊκής σκηνής και κορυφαίος μαιτρ ξύλινων πνευστών με αναλόγως κορυφαίες συνεργασίες. Καμπή –στη ζωή και στη μουσική του– στάθηκε ένα νεανικό του βίωμα, όταν είδε και άκουσε από κοντά τον Charles Mingus και τον Eric Dolphy. Το προσωπικό του οκτέτο είναι η ίδια η ιστορία της ιταλικής τζαζ.
Ο Κόσια υπήρξε για χρόνια ενεργός δικηγόρος προτού αφιερωθεί στο ακκορντεόν. Εκφράζεται διερευνώντας «απόκεντρες αξίες» λαϊκών και εντέχνων παραδόσεων, αλλά με τζαζ λεξιλόγιο.
Ως ντουέτο, έχουν αποσπάσει βραβεύσεις, θετικά σχόλια, τιμές και κριτικά εγκώμια. Μέγιστη, ίσως, διάκριση αποτελεί το σχόλιο του Umberto Eco: «Μουσική συνειδητά προκλητική. Πάντα μετακινούνται σ’ ένα σημείο όπου ο ακροατής ποτέ δεν περιμένει να τους βρει… Η συνεύρεση προφανώς ασυμβίβαστων παραδόσεων είναι επίκληση σε πνεύματα μουσικών οικογενειών που δεν υπήρξαν ποτέ.»
Gianluigi Trovesi: κλαρινέτα
Gianni Coscia: ακκορντεόν
