Ηρώ-Αργύρης Αγγέλου: Το “έλα μωρέ, πλάκα έχει” μας έχει φάει στην Ελλάδα!

Η Ηρώ γεννήθηκε στη Πάτρα, όπου και έζησε μέχρι τα είκοσί της χρόνια. Από μικρή ασχολήθηκε με το πιάνο και πήρε το πτυχίο αρμονίας. Μπήκε στη Νοσηλευτική. Παρακολουθούσε τη σχολή, όμως δεν ήταν ακριβώς αυτό που ήθελε. Όμως το τραγούδι την ενδιέφερε επαγγελματικά και μ’ αυτή τη σκέψη, έρχεται στην Αθήνα. Με την μεγάλη της επιτυχία, “Έτσι είμαι εγώ”, το 2001, δημιούργησε ένα πολύ αναγνωρίσιμο ποπ ύφος, το οποίο πολλοί στη συνέχεια μιμήθηκαν.

Ο Αργύρης Αγγέλου γεννήθηκε στη Χαλκίδα. Σπούδασε στην Ανωτέρα Δραματική Σχολή Ίασμος του Βασίλη Διαμαντόπουλου. Έχει συνεργαστεί με κορυφαίους σκηνοθέτες και ηθοποιούς και έχει συμμετάσχει σε πολλές επιτυχημένες παραστάσεις, όπως «Chicago», «Αλλοίμονο στους νέους», «Η δε γυνή να φοβείται τον άνδρα». Στην τηλεόραση, συμμετείχε σε επιτυχημένες σειρές όπως οι «Σαββατογεννημένες», «Safe sex», «Παρά πέντε». Το 2011 έλαβε μέρος στο δεύτερο Dancing With The Stars που διοργανώθηκε από τον ΑΝΤ1. 

Η Ηρώ και ο Αργύρης Αγγέλου μας μίλησαν για την παράσταση “Ψύχραιμα”. Αυτός θα είναι και ο τίτλος του νέου cd της Ηρώς. Μας είπαν ενδιαφέροντα πράγματα για την συμμετοχή του Γιώργου Καπουτζίδη με τα κείμενά του, την οικονομική κρίση, αλλά και την κατάσταση που επικρατεί στο ελληνικό τραγούδι, την προχειροδουλειά και τις αταίριαστες μίξεις μουσικών ειδών, τις οποίες η Ηρώ χαρακτήρισε “μουσικό αχταρμά”.

H παράσταση που παρουσιάζετε ονομάζεται «Ψυχραιμα». Γιατί την ονομάσατε έτσι;
Ηρώ: Ο τίτλος ήρθε από τον τίτλο που έχει το νέο μου cd, που βγαίνει σε λίγες μέρες και ονομάστηκε κι αυτό «Ψύχραιμα», και θεώρησε ο Γιώργος ο Καπουτζίδης, που κάνει και τα κείμενα, ότι ήταν ένας πολύ ωραίος τίτλος. Ο τίτλος “Ψύχραιμα” είναι ό,τι θα έπρεπε να διακατέχει τον μέσο Έλληνα, προκειμένου να αντεπεξέλθει σε αυτά που συμβαίνουν και σε αυτά που πρόκειται να έρθουν.

Θα έχετε και ξένα τραγούδια, απ’ ό,τι διάβασα.
Ηρώ: Θα είναι πολύ λίγα τα ξένα κομμάτια. Και θα έχουνε λόγο ύπαρξης. Πιστεύω- από την πείρα μου τόσα χρόνια- ότι ο Έλληνας, παρ’ όλο που ακούει πάρα πολλή ξένη μουσική, όταν βγαίνει να διασκεδάσει στα μαγαζιά, δεν θέλει να ακούει ξένα τραγούδια. Του αρέσει να ακούει ελληνικά κομμάτια. Σε τέτοιου είδους προγράμματα, που θα έχουν μέσα και σκετς και πρόζα κλπ, τους αρέσουν τα ελληνικά κομμάτια, να μπορούν να σιγοτραγουδάνε εύκολα.

Η παρουσία του Γιώργου Καπουτζίδη τι δίνει σε αυτή την παράσταση;
Ηρώ: Ο Γιώργος Καπουτζίδης είναι εξαιρετικά ευφυής, με απίστευτο ταλέντο στο να γράφει. Και όταν του έκανα την πρόταση και μου είπε «ναι», νομίζω ότι χάρηκα τόσο πολύ που δεν μπορώ να το περιγράψω. Του έχω απόλυτη εμπιστοσύνη. Ο Γιώργος έχει και φοβερά την αίσθηση του μέτρου. Του πού πρέπει να αρχίσει και πού να σταματήσει, πού πρέπει να είναι το χιούμορ και πού όχι. Κι αυτό είναι δυσεύρετο, γιατί έχουμε πολλούς ανθρώπους ταλαντούχους, οι οποίοι είναι σκόρπιοι. Δεν μπορούν αυτό το πράγμα να το μαζέψουν. Ο Γιώργος έχει μια φοβερή ικανότητα μέσα σε πολύ λίγο χρόνο να μπορεί να εντάξει πάρα πολλά πράγματα και να ξέρει και πού να σταματήσει. Είναι πολύ μεγάλη η χαρά και η τιμή για μένα να δουλεύω με τον Γιώργο. Τα κείμενά του θα είναι ένα παιχνίδι ανάμεσα στην Μαρκέλλα Αργυροπούλου, στον Αργύρη Αγγέλου και σε μένα.

Για το θέμα της συγγραφής των κειμένων από τον φίλο και τόσες φορές συνεργάτη του Γιώργο Καμπουτζίδη, μας μίλησε και ο Αργύρης Αγγέλου:

Αργύρης Αγγέλου: Νιώθω πολύ οικεία όταν δουλεύω με τον Γιώργο. Αλλά το γεγονός ότι θα μας χαρίσει κάποια από τα κείμενά του σε αυτό το project που ετοιμάζουμε με την Ηρώ, θα δώσει μια κωμική νότα. Αυτό που έχουμε συνηθίσει να παίρνουμε από τον Γιώργο. Πολύ όμορφο που ξαναβρισκόμαστε. Και νομίζω ότι θα βγει πάλι ένα πολύ ωραίο αποτέλεσμα.

Είχατε πει κάποτε ότι το αλκοόλ δεν βοηθά τη μουσική να εξελιχθεί, όταν λέγατε ότι κάποιος βγαίνει να διασκεδάσει και πρέπει να κατεβάσει ένα μπουκάλι στο 20λεπτο για να κάνει κέφι.
Ηρώ: Αυτό είναι ίδιον και της εποχής, αλλά και των μαγαζιών. Νομίζω ότι το αλκοόλ έχει δημιουργήσει πολλά θέματα στη νυχτερινή ζωή, γιατί όταν ο άνθρωπος πίνει, από τη μια μεριά «απελευθερώνεται», από την άλλη η δική μου εικόνα είναι ότι αγριεύει λίγο. Του βγαίνουν προς τα έξω ένστικτα που δεν του βγαίνουν όταν είναι νηφάλιος. Και αυτό βάζει σε έναν περίεργο τρόπο σκέψης κι εμάς. Όταν κάνω ένα πρόγραμμα, σκέφτομαι και σε τι φάση θα είναι το κοινό την ώρα που θα μπει ένα τραγούδι. Αυτό καθοδηγεί και τη δημιουργία ενός προγράμματος. Κι επειδή οι Έλληνες -και πολύ καλά κάνουν- αντιμετωπίζουν τη νύχτα σαν έναν τρόπο χαλάρωσης, αυτό, σε συνδυασμό με το αλκοόλ μας βάζει κι εμάς σε μια σκέψη διαφορετική. Ενώ θα μπορούσαμε να πειραματιστούμε και σε άλλα είδη μουσικής, αναγκαστικά γινόμαστε πιο συγκρατημένοι και το κάνουμε το πρόγραμμα πιο γρήγορο και πιο ευδιάθετο.

Σε μια συνέντευξή σας δηλώσατε ότι δεν σας έχουν κατατάξει ούτε ως εμπορική, ούτε ως ποιοτική και αυτό είναι κάτι που πληρώνετε. Κι επειδή η μουσική σας έχει αρκετά ποπ στοιχεία, θεωρείτε ότι γενικά η ποπ είναι ένας παρεξηγημένος όρος στην Ελλάδα;
Ηρώ: Στην Ελλάδα δεν διανύσαμε μια πορεία εξέλιξης. Σε εμάς ήρθε μια εξέλιξη έτοιμη, από την Ευρώπη, από την Αμερική, από οπουδήποτε, μας την φορέσανε και μας είπαν ότι με αυτήν θα ζείτε – σύγχρονη μουσική, όπου τα πάντα γίνονται με υπολογιστές. Κι όταν ο άνθρωπος δεν περάσει από το στάδιο της γνώσης και πάρει μια έτοιμη γνώση και τη χρησιμοποιήσει, είναι αυτονόητο ότι θα κάνει πολλά λάθη. Πολύ γρήγορα αλλοιώνουμε την πραγματική εικόνα ενός είδους μουσικής. Ξαφνικά, επειδή η ποπ έγινε μόδα, όταν εγώ την έκανα το 2001 με το «Έτσι είμαι εγώ», άρχισαν να βάζουν στοιχεία ποπ μέσα και κολλάνε κι ένα μπουζούκι κι ένα ταξίμι. Κι άρχισε αυτό το πράγμα να χάνει την πραγματική του υπόσταση. Προσπαθήσαμε να «ελληνικοποιήσουμε» μία μουσική που έχει σύγχρονα στοιχεία και θα μπορούσε να μην έχει γίνει αυτό το πάντρεμα. Γιατί αυτό το πάντρεμα μοιάζει λίγο αχταρμάς. Όταν το χιπ-χοπ το κάνεις τσιφτετέλι γιατί έτσι σε βολεύει για να ικανοποιήσεις πολύ κόσμο, θα καταλήξεις σε μια κατάσταση ερμαφρόδιτη, που μας οδηγεί σε μια ευκολία και η ευκολία δεν είναι τρόπος εξέλιξης, αλλά τρόπος για αραλίκι και τυχοδιωκτισμό.
Ο νέος μου δίσκος δεν είναι τόσο ποπ, αλλά στηρίζεται σε φυσικά όργανα και σε έναν τρόπο ενορχήστρωσης τον οποίο έχω κάνει εγώ και θεωρώ ότι αυτό θα μπορούσε να είναι μια πρόταση για την Ελλάδα, αν κι εφόσον υπάρχουν οι σωστοί άνθρωποι να την στηρίξουν.

Αυτός ο αχταρμάς είναι γενικό φαινόμενο της τέχνης στην Ελλάδα;
Ηρώ: Όχι. Στο θέατρο έχουν διατηρήσει κάποια στεγανά. Βλέπω ότι παίρνουν πολλούς κλασικούς συγγραφείς. Και οι σκηνοθέτες που έχουμε στην Ελλάδα είναι ενδιαφέροντες. Δεν είναι άνθρωποι άσχετοι! Δεν συμβαίνει σε όλα τα επίπεδα. Συμβαίνει στη μουσική, γιατί η μουσική στον Έλληνα είναι τρόπος ζωής. Ο Έλληνας δεν μπορεί να ζήσει χωρίς μουσική. Είμαστε μεσογειακός λαός και αυτό το ταμπεραμέντο μας διακρίνει.

Αυτό το «χύμα» στη μουσική γίνεται για εμπορικούς λόγους ή ταιριάζει στο πνεύμα του Έλληνα.
Ηρώ: Είναι και η ελληνική νοοτροπία τού να τα κολλήσουμε όλα: «έλα μωρέ, βάλε και αυτό. Πλάκα έχει!» Αυτό το «πλάκα έχει» μας έχει φάει σε αυτή τη χώρα εδώ και 50 χρόνια. Και το δεύτερο ότι βεβαίως είναι εμπορικοί οι λόγοι – όταν μπαίνουν άσχετα όργανα σε άσχετες μουσικές. Όταν το ακούω, λέω μέσα μου: «Άσε το τραγουδάκι έτσι όπως ήταν. Γιατί πρέπει να τα βάλεις όλα μέσα; Για να μου δώσεις ένα κίνητρο να σε βάλω και στα λαϊκά μαγαζιά και στις σκηνές;» Ας σεβαστούμε ο ένας τον χώρο του άλλου. Είναι πολύ σημαντικό.

Η οικονομική κρίση πώς έχει επηρεάσει το τραγούδι;
Ηρώ: Για την οικονομική κρίση δεν θέλω να σας μιλήσω! Γιατί πραγματικά βαλλόμαστε τόσο πολύ από τα ΜΜΕ και από τους ανθρώπους γύρω μας, που πλέον έχει καταντήσει γελοίο να μιλάμε γι’ αυτό. Το θέμα είναι να το αντιμετωπίσουμε επαναστατικά και με πολλή θέληση, όση αντίσταση κι αν βρούμε. Εγώ ήμουν στα επεισόδια στο κέντρο. Και καταφέρανε να δημιουργήσουν ένα κλίμα φόβου στον κόσμο για τις αντιδράσεις. Σε αυτό δεν πρέπει να λυγίσουμε. Μόνο η επανάσταση θα μας βγάλει από αυτήν την κατάσταση. Και ψυχικά, γιατί όταν ο άνθρωπος αντιδρά, εκτονώνει αυτό που τον πιέζει.
Όσον αφορά τη μουσική, φυσικά, τα μαγαζιά θα τα επηρεάσει πάρα πολύ. Αλλά οι επιχειρηματίες, όπως και εμείς οι τραγουδιστές, εργαζόμαστε με πάθος και μεράκι. Εγώ την κρίση δεν την φοβάμαι, γιατί δουλεύω, δεν υπήρξα τεμπέλα. Θα προσαρμοστώ στην εποχή μου, χωρίς να κάνω εκπτώσεις ηθικής. Και δεν είναι όλοι οι τραγουδιστές σαν τους 15-20. Υπάρχουν εγγεγραμμένοι πάνω από 5 χιλιάδες τραγουδιστές, οι οποίοι εργάζονται με πολύ μόχθο και μεράκι γ’ αυτό που αγαπάνε. Κι η μουσική δεν είναι για τους μουσικούς μια εύκολη λύση διασκέδασης και βιοπορισμού, αλλά είναι και δουλειά πολλή.

Για την οικονομική κρίση μας απάντησε και ο Αργύρης Αγγέλου:
Αργύρης Αγγέλου: Νομίζω ότι η οικονομική κρίση έχει επηρεάσει τη διάθεση του κόσμου να βγει έξω. Σαφώς και δεν έχει χρήματα ο κόσμος. Αλλά ακόμα κι αν είχε, έχει μπει στην διαδικασία του ότι πρέπει να τα κρατήσει, γιατί δεν ξέρει τι θα ξημερώσει αύριο. Εμείς φτιάχνουμε ένα πρόγραμμα το οποίο θα έχει πολύ οικονομικές τιμές, αλλά θα είναι και αφορμή να βγει ο κόσμος έξω και να περάσει καλά.

Η Μαρία Σολωμού σε συνέντευξη που είχε δώσει στο Monopoli είχε πει ότι περισσότερο η κρίση έχει επηρεάσει την τηλεόραση, παρά το θέατρο.
Α.Α.: Κι εγώ το πιστεύω αυτό. Ακόμα το θέατρο αντέχει. Φέτος βέβαια λένε ότι θα είναι ο χειρότερος Χειμώνας. Πάντως το μεγαλύτερο πλήγμα το έχει δεχθεί η τηλεόραση. Το θέατρο ακόμα επιβιώνει. Περιμένουμε να δούμε πώς θα πάει ο Χειμώνας.

Ρωτήσαμε, επίσης, τον Αργύρη Αγγέλου, αν έχει ξανασυμμετάσχει σε μουσική παράσταση, ως τραγουδιστής.
Α.Α.: Με τον τρόπο που θα είναι εδώ, ομολογώ ότι δεν το έχω ξανακάνει. Και ομολογώ ότι έχω αρκετό άγχος. Αλλά θέλω να πιστεύω ότι όλα θα πάνω καλά. Η Ηρώ έχει αρκετή υπομονή. Είναι συνέχεια από πάνω μου και με φροντίζει. Με συμβουλεύει.

Με την ευκαιρία της συμμετοχής σας στο Dancing with the stars. Βοηθάει έναν ήδη διάσημο η συμμετοχή του σε ένα talent show;
Α.Α.: Δεν το έκανα για να βοηθήσω την καριέρα μου. Δεν είχα ανάγκη να το κάνω γι’ αυτό το λόγο. Δόξα τω Θεώ τα πράγματα πήγαιναν και πηγαίνουν πάρα πολύ καλά στην δουλειά μου. Το έκανα γιατί πραγματικά γούσταρα. Γιατί πραγματικά αγαπάω τον χορό. Και ένιωθα τιμή που με επέλεξε ο ΑΝΤ1 να είμαι σε ένα φιλανθρωπικό πρόγραμμα.

Χορός, τραγούδι, υποκριτική. Τι από τα τρία αγαπάτε περισσότερο;
Α.Α.: Η δουλειά μου και αυτό που αγαπάω είναι το θέατρο. Και αυτό που θα συνεχίσω να κάνω όσο μπορώ. Όλα τα υπόλοιπα είναι στοιχεία και πράγματα τα οποία χρειάζονται σε έναν ηθοποιό. Καλό είναι να τα έχει. Γι’ αυτό και τα ασκώ και τα δουλεύω όσο περισσότερο γίνεται.

Είχατε πει κάτι που μου φάνηκε πολύ λογικό. Όταν σας είχαν πει ότι ο ρόλος σας στο “Παρά Πέντε” ήταν ο ρόλος της ζωής σας, είχατε απαντήσει: Μην τρελαθούμε κιόλας. Δεν είναι κι ο Άμλετ.
Α.Α.: Δεν το είπα για να υποτιμήσω τον ρόλο μου στο Παρά Πέντε. Απλά καμιά φορά μπαίνουμε στο τριπάκι και κατατάσσουμε τους ανθρώπους και μεγαλοποιούμε τα πράγματα. Και αυτό καμιά φορά γίνεται ενοχλητικό. Σε πνίγει. Γι’ αυτό και απάντησα έτσι. Το Παρά Πέντε είναι μια μεγάλη ευκαιρία που ήρθε στη ζωή μου και είμαι ευτυχισμένος που το έζησα. Αλλά θέλω να πιστεύω ότι θα καταφέρω στη ζωή μου και άλλα πράγματα.

Φοβάστε την τυποποίηση;
Α.Α.: Είναι το μόνο πράγμα που δεν έχω φοβηθεί ποτέ. Πιστεύω ότι τυποποιούνται οι άνθρωποι που επαναπαύονται. Είμαι ένας άνθρωπος που δεν έχει επαναπαυθεί ποτέ. Δεκατρία χρόνια κάνω αυτή τη δουλειά, χωρίς να είμαι ούτε ένα δευτερόλεπτο επαναπαυμένος.

Μιλήστε μου για τα επόμενα σχέδιά σας.
Α.Α.: Τα επόμενα σχέδιά μου είναι το “Σεσουάρ για Δολοφόνους”. Ξεκινάμε 13 Οκτωβρίου στο θέατρο Αποθήκη. Και με την Ηρώ οι παραστάσεις στο TAS. Για την τηλεόραση συζητάω κάτι, αλλά δεν υπάρχει κάτι επίσημο.