Βλαδίμηρος Κυριακίδης:“Ο Μακντόνα είναι ένας σύγχρονος τραγικός!”

Ο κ. Κυριακίδης ήδη μετράει 3 δεκαετίες συνεπούς καριέρας στην υποκριτική τέχνη από  1980 δουλεύει στο θέατρο και έχει συνεργαστεί με καταξιωμένους σκηνοθέτες και θεατρικά σχήματα. Σκηνοθέτησε και πρωταγωνίστησε σε έργα, όπως ο  Άμλετ ο Β, Λυσσασμένη γάτα, Φωλιά του κούκου, Φρανκεστάιν  Ρεντίκουλους… Στην τηλεόραση συμμετείχε στις εξής τηλεοπτικές σειρές: Κίτρινος φάκελος, Φρουροί της Αχαΐας, Αν υπήρχες θα σε χώριζα κ.α. Στον κινηματογράφο έπαιξε σε αρκετές ταινίες, όπως  Κλοιός, Τα παιδιά της χελιδόνας, Οργασμός της αγελάδας, Safe-sex, ενώ μαζί με την Εφη Μουρίκη έγραψαν το σενάριο και σκηνοθέτησαν την ταινία Straight Story.

Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης, εκτός από την σκηνοθεσία του “Μοναξιά στην άγρια δύση”  συνεχίζει για ακόμα μία σεζόν την παράσταση Caveman.  Μας παραχώρησε συνέντευξη, στην οποία μας μίλησε για την μοναξιά των σύγχρονων ανθρώπων και ιδίως των νέων, τη συνεργασία του με τον γνωστό μεταφραστή Ερρίκο Μπελιέ, αλλά και την μεγάλη αξία του Μάρτιν Μακντόνα ως συγγραφέα.

–Σκηνοθετείτε φέτος το έργο “Μοναξιά στην άγρια δύση” του Μάρτιν Μακντόνα. Γιατί επιλέξατε το έργο αυτό;
Γιατί πιστεύω ότι μιλάει μια σύγχρονη γλώσσα και ασχολείται με ένα σύγχρονο θέμα, την μοναξιά των ανθρώπων. Είναι τέσσερις άνθρωποι, τέσσερις διαφορετικοί κόσμοι επί σκηνής. Μοναχικοί άνθρωποι… Προσπαθούν να επικοινωνήσουν και δυστυχώς δεν μπορούν. Ο καθένας κουβαλάει τη δική του προσωπικότητα. Ο καθένας κουβαλά το δικό του σταυρό μαρτυρίου. Και δυστυχώς η πλήξη και η ανία που υπάρχει στη ζωή τους μέσα στη συγκεκριμένη πόλη, δεν τους αφήνει να ξεκαθαρίσουν τί είναι αυτό που αισθάνονται για τον άλλο. Και γενικότερα τι νιώθουν για το συνάνθρωπο, για τον κοινωνικό περίγυρο… Συνάμα, είναι εκτοπισμένοι από τον κοινωνικό περίγυρο. Αυτά που τους γοητεύουν, τους κάνουν και να εναντιώνονται. Αγαπούν και σιχαίνονται ταυτόχρονα. Αυτό, βέβαια, είναι θέμα εκπαίδευσης. Είναι ότι έχουν υπερισχύσει κάποιες κοινωνικές φόρμες πάνω τους, χωρίς να έχουν οι ίδιοι καταφέρει να εξελίξουν το μέσα τους, τη σκέψη τους.
Γι’ αυτό επέλεξα αυτό το έργο. Θεωρώ και τον Μακντόνα, ίσως, από τους σύγχρονους τραγικούς! Είναι εξαιρετικός συγγραφέας.

-Η υπόθεση του έργου διαδραματίζεται στην Ιρλανδία. Γιατί ο συγγραφέας χρησιμοποιεί την “άγρια δύση” στον τίτλο, που παραπέμπει σε Αμερική;
Δεν το παραπέμπει ακριβώς σε Αμερική. Επίτηδες, νομίζω, το έχει βάλει. Το έχει πάρει μια ταινία και το έβαλε μόνο και μόνο για να δείξει την αγριότητα των καταστάσεων. Να δείξει σε τι αγριότητα μπορούν να φτάσουν δύο αδέρφια- δύο συγγενείς, για ουσιαστικά ανύπαρκτους λόγους, αλλά πολύ ουσιαστικούς για τα δύο αδέρφια. Γι’ αυτό το χρησιμοποίησε. Όχι για να καταδείξει κάποια αμερικάνικη νοοτροπία.

-Εντυπωσιάζει το γεγονός ότι εκτός από το σκηνοθετικό κομμάτι, αναλάβατε και το σκηνογραφικό και το ενδυματολογικό. Θέλατε, έτσι, να έχετε τη δυνατότητα συνολικής έκφρασης ενός καλλιτεχνικού οράματος;
Είναι πολλά χρόνια, που ήθελα να το κάνω αυτό το τόλμημα, να τα κάνω όλα. Όπως και τα φώτα- άσχετα αν υπογράφω σαν Lato B, γιατί δεν ήθελα το όνομά μου να φαίνεται παντού- γιατί ήθελα να έχω μια συνολική άποψη για το έργο, ακριβώς όπως πρέπει να είναι. Και, μετά από τόσα χρόνια, νομίζω ότι ήρθε η στιγμή να μπορέσω να το εκφράσω. Γι’ αυτό και το έκανα. Μπορεί σε κάποιο άλλο έργο να μην το κάνω. Εδώ όμως το έκανα.

 
-Το έργο είναι πάρα πολύ σκληρό και ταυτόχρονα ξεκαρδιστικό. Πόσο δύσκολο είναι να επιτευχθεί αυτός ο δυσεύρετος συνδυασμός;
Είναι αρκετά δύσκολος αυτός ο συνδυασμός, γιατί όταν επιχειρείς να βγάλεις το χιούμορ, μικραίνουν οι καταστάσεις και τα μεγέθη. Όταν επιχειρείς να ζωντανέψεις τα μεγέθη, αρχίζεις και χάνεις το χιούμορ. Χρειάζεται να τα παντρέψεις και τα δύο. Δηλαδή να υπάρχουν τα μεγέθη, να υπάρχει και το χιούμορ. Έτσι γίνεται στη ζωή. Τίποτα δεν είναι άσπρο- μαύρο. Όπως λέει χαρακτηριστικά ο Μπέκετ: “την ώρα που κάποιος γεννιέται, κάποιος άλλος πεθαίνει. Και την ώρα που κάποιος γελάει, κάποιος άλλος κλαίει.” Αυτό συμβαίνει στο συγκεκριμένο έργο. Την ώρα που θέλεις να κλάψεις, γελάς, δεν αντέχεις. Αλλά από την άλλη, θέλεις να ξανακλάψεις. Ουσιαστικά πραγματεύεται το όλο έργο την γελοία μας υπόσταση- δηλαδή την τραγική μας υπόσταση. Γελοία ως προς την τραγικότητά μας. Αυτό πρεσβεύει το ίδιο το έργο. Γι’ αυτό και με είχε συνεπάρει πριν αρκετά χρόνια, που το διάβασα. Γι’ αυτό μου αρέσει και ο Μακντόνα, ως συγγραφέας.
Είναι δύσκολο, λοιπόν, να τα καταφέρεις και τα δύο. Αλλά νομίζω ότι οι ηθοποιοί το καταφέρανε.

 
-Σε κάποια στιγμή της παράστασης στην πρεμιέρα, την οποία παρακολούθησα, το κοινό χειροκροτά εν χορώ. Το περιμένατε ότι σε εκείνο το σημείο θα πέσει χειροκρότημα;
Όχι, δεν το περίμενα! Ήξερα όμως ότι από την ταχύτατη αλλαγή μετάπτωσης συναισθήματος και κατάστασης, σίγουρα θα έχει γέλιο. Αλλά ότι θα βγάλει χειροκρότημα, δεν το περίμενα! Όμως ήμουν σίγουρος ότι θα βγάλει γέλιο, γιατί ήταν τόσο ανατρεπτικό εκείνη τη στιγμή… Ότι δηλαδή το πραγματικό τους πρόβλημα, ότι ο ένας πάει να σκοτώσει τον άλλο, γίνεται πολύ χειρότερο, επειδή ο ένας πάει να πυροβολήσει την κουζίνα του άλλου… Αλλά έτσι είναι η ζωή… Δύο νέοι άνθρωποι…
 

– Υπάρχει σουρεαλιστικό στοιχείο στο έργο;
Όχι, δεν υπάρχει. Και κινηθήκαμε πάρα πολύ ρεαλιστικά. Θέλαμε να είναι μια πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει. Είναι real time, real life αυτή η παράσταση. Είναι κάτι που πρέπει να συμβαίνει τώρα. Πρέπει να αναγνωρίσει ο θεατής και ιδίως η νεολαία τα αδιέξοδά της, την πλήξη της. Και γι’ αυτό το κρατήσαμε πολύ ρεαλιστικό.
 

-Μιλήστε μου για την μετάφραση του Ερρίκου Μπελιέ.
Με τον Ερρίκο συνεργαζόμαστε πολλά χρόνια. Ξεκινήσαμε τη συνεργασία μας με τον Άμλετ τον Β. Στον Ερρίκο έχω βρει έναν εξαιρετικό συνεργάτη, έναν πολύ καλό χειριστή του λόγου κι έναν πολύ καλό μεταφραστή. Πάντα, πίσω από αυτά που μεταφράζει, υπάρχει ο δικός του στοχασμός στα πράγματα, η δικιά του τοποθέτηση. Κι, επίσης, είναι διαλλακτικός, μπορείς να συζητήσεις μαζί του, μπορείς να αλλάξεις πράγματα. Έρχεται και βλέπει πρόβες, συντονίζεται μαζί σου. Και ξέρει πολύ καλά ότι τα λόγια που γράφει πρέπει να εκφραστούν από ηθοποιό. Το καταλαβαίνει πολύ καλά αυτό το πράγμα.
Ως προς τη “μοναξιά στην άγρια δύση”, την είχε ήδη μεταφρασμένη. Εγώ είχα διαβάσει το έργο στα αγγλικά. Και όταν ο Ερρίκος Μπελιές εξέδωσε την μετάφραση του, του είπα ότι θα το κάνω το έργο και πήρα τα δικαιώματα.

 
-Ποιά είναι τα επόμενα σχέδιά σας;
Κάποια πράγματα που σκέφτομαι δεν είναι του παρόντος, αλλά ακόμα στην σφαίρα της φαντασίας. Άμεσα δεν υπάρχει κάτι. Με ενδιαφέρει να πάνε καλά οι δύο παραστάσεις στο Θέατρο του Γιώργου Αρμένη (το “Μοναξιά στην άγρια δύση” και “ Δούλες“). Επίσης, συνεχίζω τον Caveman. Αυτά είναι τα πλέον κοντινά.