Στο Τολέδο του 2012, ο διαπρεπής πλαστικός χειρούργος Ρομπέρ Λεντγκάρντ (Αντόνιο Μπαντέρας), διεξάγει πειράματα για τη δημιουργία ενός νέου, ανθεκτικού τύπου δέρματος, που συχνά ξεπερνούν τα όρια της νομιμότητας. Αυτό που κανείς από τους συναδέλφους του δεν γνωρίζει, είναι το πειραματόζωό του: Ο Ρομπέρ κρατάει μια νέα γυναίκα, τη Βέρα (Έλενα Ανάγια), κλεισμένη στην έπαυλή του κάτω από την επίβλεψη της έμπιστης Μαρίλια (Μαρίσα Παρέδες), και εφαρμόζει πάνω της τις ανακαλύψεις του. Η άφιξη εκεί ενός ζωώδη άντρα, θα αποκαλύψει φοβερά μυστικά από το παρελθόν του γιατρού και της οικογένειάς του…
Δεν πρόκειται για πρωτότυπο σενάριο, αφού βασίζεται στο μυθιστόρημα «Mygale» του Τιερί Ζονκέ. Ο Αλμοδόβαρ, φέρνοντας το υλικό στα μέτρα του και επιδιώκοντας πολλαπλά σχόλια και αναφορές σε αρχετυπικές ταινίες τρόμου χωρίς να αποχωριστεί αλλά και χωρίς να απογειώσει τις εμμονές του, μένει τελικά κάπου στη μέση. Οι καλύτερες δουλειές του ήρθαν όταν γύριζε φάρσες σαν μελοδράματα (ή ακριβώς το αντίστροφο) και όταν μετέτρεπε την παραδόξητα της ανθρώπινης αδυναμίας και εμμονής σε πάθος και ποίηση. Αυτό που θα μπορούσε να λειτουργήσει είτε σαν καθαρόαιμο θρίλερ (όπως το βιβλίο), είτε κάτω από την ‘χειρουργικά’ αποστασιοποιημένη σουρεαλιστική ματιά ένος Λουίς Μπουνιουέλ, χάνει τον αντίκτυπο της αγωνίας και της φρίκης από το περίπου ουδέτερο ύφος και την αίσθηση της ελαφρότητας, ενώ η σχεδόν σαπουνοπερετική αντιμετώπιση της μυθοπλασίας και η ροπή στην υπερβολή αδυνατίζουν τις απόπειρες για οικουμενικά σχόλια. Το ιδιοσυγκρατικό σινεμά του Πέδρο, που με τα χρόνια έχει κάνει κτήμα του τη σκηνοθετική δεξιοτεχνία και την αισθητική πληρότητα, δεν διακρίνεται ούτε για τον αδυσώπητο ρεαλισμό ούτε για τη μετρονομημένη ειρωνία.
Θοδωρής Τσιάτσικας
