Σταύρος Λογαρίδης: “Η τέχνη είναι σαν την πόρνη! Κάποιος πρέπει να την προωθήσει και να την προστατέψει”

Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1953, ήρθε σε ηλικία 15 χρονών στην Αθήνα, πέρασε από την Γερμανία. Η καριέρα του και η ζωή του υπήρξαν βίος και πολιτεία. Πολύπλευρος καλλιτέχνης και άνθρωπος, πολίτης του κόσμου, έκανε συχνά μεγάλα διαλείμματα από τις μουσικές εμφανίσεις, λόγω αγοραφοβίας, όπως μας λέει, για να επιστρέψει όμως τώρα με την μουσική παράσταση “Με τα Φεγγάρια Χάνομαι…σε Ονειρεμένες Πολιτείες“, στον Ιανό την Παρασκευή 11 & 18 Νοεμβρίου.

Με αφορμή αυτήν την εμφάνισή του ο καλλιτέχνης μας παραχώρησε συνέντευξη και μας μίλησε για την σχέση του εμπορικού με το ποιοτικό και των αναγκών της τέχνης για προστασία και προβολή, παραλληλίζοντας την με… “πόρνη”.  Παράλληλα, ομολόγησε ότι κατά καιρούς έχει υποφέρει από αγοραφοβικές τάσεις, παραδέχθηκε την αγάπη του για τον κινηματογράφο, στον οποίο οφείλει πολλά όχι μόνο ως καλλιτέχνης αλλά και ως άνθρωπος, ενώ στην δημιουργική, όσο και αυτοκαταστροφική, αυτοαπομόνωση του καλλιτέχνη απέδωσε και τα προβλήματα του θρυλικού Παύλου Σιδηρόπουλου με τα ναρκωτικά.

Μιλήστε μας για την μουσική παράσταση “Με τα Φεγγάρια Χάνομαι…σε Ονειρεμένες Πολιτείες”, στον Ιανό.
Θα έχουμε κάτι φεγγάρια στη σκηνή κι εγώ θα χάνομαι μέσα σε κάτι ονειμερέμες πολιτείες που υπάρχουν εκεί. Αστειεύομαι ….είναι συρραφή  των τίτλων,  δυο παλιότερων δίσκων μου… Στο πιάνο και συνθεσάϊζερ θα είναι ο Νίκος Νερατζόπουλος και στα κρουστά η Πατρίτσια Γκομέζ από Βραζιλία, θα παίξουμε κομμάτια από την αρχή της καριέρας μου δηλαδή Poll, Ακρίτας, μουσικές από ταινίες. Κομμάτια από δίσκους “Με τα φεγγάρια χάνομαι”, “Ονειρεμένες Πολιτείες”, “Περασμένος Αιώνας”, Ϻια βουτιά στην Αγάπη” και Ακρίτας, όπως κι αγαπημένα τραγούδια φίλων μουσικών ελλήνων και ξένων.

Θεωρείστε ένας από τους πιο αποστασιοποιημένους μουσικούς ως προς τις live εμφανίσεις, ενώ αντίθετα δισκογραφικά δίνετε διαρκώς παρόν. Πιστεύετε ότι ένας δημιουργός οφείλει να ξοδεύει το μεγαλύτερο μέρος της δημιουργικότητάς του στα στούντιο και στην παραγωγή μουσικής και όχι στις συναυλίες;
Πιστεύω ότι ο καλλιτέχνης πρέπει να κάνει αυτό που αισθάνεται καταρχάς… Κατά τη γνώμη μου τα live θα έπρεπε να είναι ταχτικά και το παρών στο πάλκο χωρίς απουσίες. Εγώ δεν το έκανα αυτό. Μάλλον μια αγοραφοβία που με ταλαιπώρησε πρέπει να έχει παίξει το ρόλο της. Πιστεύω “τουλάχιστον για τη μουσική” ότι κατάφερα να την ξεπεράσω και θα παίζω πιο συχνά σε μαγαζιά, αν με θέλουν φυσικά. 

Έχετε πει σε κάποια συνέντευξή σας για την σημερινή εποχή ότι “οσο περισσοτερο ταλεντο εχεις τοσο σε πιο στενο περιβαλον αισθάνεσαι οτι ζεις”. Θεωρείτε ότι οι μαζικές πωλήσεις στην δισκογραφία είναι για ανθρώπους με περιορισμένο ταλέντο;
Δεν θα έλεγα ότι το στρίμωγμα μεταφράζεται ή μετριέται με τις επιδόσεις του καλλιτέχνη στην δισκογραφία… Εγώ έχω κάνει και χρυσό και πλατινένιο… Θ’ αρχίσω να πιστεύω ότι είμαι ατάλαντος… Εννοούσα ότι δυσκολεύομαι να ευθυγραμιστώ με την καλλιτεχνική επικαιρότητα, την εκάστοτε τρέχουσα αισθητική, που ζητάει κάτι συγκεκριμένο κάθε φορά. Όταν σε ταλαιπωρούν δικές σου ιδέες “καλές ή κακές” δεν μπορείς να συνεννοηθείς με συναδέρφους σου μουσικούς με παραγωγούς με στιχουργούς κλπ και ταλαιπωρείς κι αυτούς και τον εαυτό σου, αισθάνεσαι αυτοαπομόνωση… και αυτοκαταστροφικά… Όλες οι ιδέες μου, δεν λέω ότι ήταν σωστές… στο στίχο έχω πέσει έξω πολλές φορές, είχα άδικο και λάθος αισθητική πολλές φορές, πρέπει να το παραδεχτώ.
 Κατά τ´ άλλα το στρίμωγμα είναι υπαρξιακό… Πιστεύεις ότι ο Σιδηρόπουλος θα γινότανε “χρήστης” αν δεν αισθανόταν βαθιά απογοητευμένος και απομονωμένος τότε από την αγάπη του κόσμου;
Εγώ δεν ήθελα κοινωνικοπολιτικό τραγούδι “να καυτηριάζω” με το αζημίωτο, το θεωρώ ευκολία να χρησιμοποιείς “τα πιστεύω του κοσμάκη”.
Όλα τα “όχι” έχουν το κόστος τους και όλα τα “ναι” την ανταμοιβή τους. Αλλά τελικά τα “όχι” είναι εκείνα που σώζουν τη συνείδηση στο τέλος. Κι επειδή το τέλος δεν έχει έρθει ακόμα ταλαιπωρούμαι συνέχεια διότι δεν έχω λεφτά, ώστε να έχω την πολιτέλεια ν´ αρνηθώ πράγματα χωρίς να ματώσω, όπως σου είπα κάθε όχι είχε πολύ μεγάλο κόστος στην καθημερινότητά μου.
Ίσως θα έπρεπε ν´ ασχοληθώ κατ´ αποκλειστικότητα με το τραγούδι, να μη γράφω για μένα τραγούδια και να τραγουδάω τα τραγούδια που μου πρότειναν ανά καιρούς και που τελικά έγιναν μεγάλες επιτυχίες με άλλους τραγουδιστές. Όλ´αυτά δεν είναι ταλαιπωρία; Δεν είναι βαθειά υπαρξιακά;
   
Ποια είναι η σχέση του εμπορικού με το ποιοτικό; Μπορεί να ανθίσει ο πολιτισμός σε καταστάσεις που δεν υπάρχουν σοβαρά οικονομικά κίνητρα για τους καλλιτέχνες και για να επιβιώσουν θα πρέπει να κάνουν και άλλες δουλειές;
Κατά τη γνώμη μου έργα βγαίνουν κάτω από όλες τις συνθήκες… Αν μπορούν να λειτουργήσουν αυτόνομα μέσα στον πολιτιστικό μηχανισμό χωρίς την υποστήριξη του κεφαλαίου…; Είναι ένα ερώτημα… Σήμερα λέω κεφάλαιο, μια που δεν υπάρχουν πλέον εταιρίες δίσκων. Μου φαίνεται θα τις πεθυμήσουμε σε λίγο…
Η τέχνη ήταν, είναι και θα είναι σαν την πόρνη δυστυχώς, κάποιος πρέπει να την προωθήσει και να την προστατέψει. Πάντα ήταν έτσι, από γεννησιμιού της. Ευάλωτη και μοναχική. Με υπαρξιακά διλήμματα και γεμάτη συμπλέγματα.
Κατά την γνώμη μου δεν υπάρχει ποιοτική κι εμπορική τέχνη, υπάρχει η τέχνη που συγκινεί και η τέχνη που διασκεδάζει, τα άλλα είναι απλώς σκουπίδια.
Αν εξαιρέσουμε τα ξέφωτα και τα φωτεινά παραδείγματα, οι μαζικές πωλήσεις γίνονται όταν ένα μαζικό ρεύμα αισθητικής δικαιώνεται μέσα από ένα τραγούδι. Ποια είναι συνήθως η εκάστοτε μαζική κοινωνική αισθητική κατά καιρούς, μη με ρωτάς καλύτερα… 🙂
Υπάρχει και το άλλο συνήθες φαινόμενο βέβαια, αντί να βρίσκει το κοινωνικό ρεύμα το τραγούδι, το τραγούδι πάει και πέφτει μέσα στο ρεύμα με το ζόρι και το οικειοποιείται, κοπιάρει μια αισθητική και την μεταβάλλει από κίνημα σε μόδα, την ξεφτιλίζει και την προσπερνάει για το επόμενο “κόλπο”.

Έχετε γράψει μουσική για κινηματογραφικές ταινίες. Μιλήστε μας γι’ αυτήν την εμπειρία.
Περισσότερο ήταν σε ανθρώπινο επίπεδο… Είχα την τύχη να ζήσω και δουλέψω με ανθρώπους πολύ άξιους και με άλλη νοοτροπία, όπως η κυρία Μαρία Αλκαίου, ο Γιώργος Πανουσόπουλος, ο Κώστας Φέρρης, ο Μάνος Κατράκης, ο Άρης Ρέτσος, η Μπέττυ Λιβανού. Το σινεμά έχει άλλη νοοτροπία μέσα από αυτούς  Οφείλω πολλά στο σινεμά σαν άνθρωπος…

Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας; περιλαμβάνουν άλλα live;
Εγώ θέλω… αν θέλει κι ο Θεός… ναι θα κάνω κι άλλα live… Ευχαριστώ πολύ για την φιλοξενία…